Indiscreet (1958)

Regie: Stanley Donen | 95 minuten | komedie, romantiek | Acteurs: Cary Grant, Ingrid Bergman, Cecil Parker, Phyllis Calvert, David Kossoff, Megs Jenkins, Michael Anthony, Martin Boddey, Diane Clare, David Coote, Robert Desmond, Eric Francis, Frank Hawkins, Oliver Johnston, Richard Vernon, John Welsh, Middleton Woods

“Everybody wants to be Cary Grant. Even I want to be Cary Grant!” Aldus Cary Grant. Het is een van de meest legendarische quotes uit de filmgeschiedenis. Een uitspraak die aangeeft hoezeer Archibald Leach – de échte naam van Cary Grant – verschilde van zijn alter ego. Grant was in het dagelijks leven veel meer verwant aan de complexe en ondoorgrondelijke personages die hij speelde in zijn eerste twee films met Alfred Hitchcock (‘Suspicion’ uit 1941 en het meesterwerk ‘Notorious’ uit 1946) dan aan de blijmoedige, charmante figuren die hij in zijn latere films gestalte zou geven. Maar aangezien films als ‘Operation Petticoat’ (1959) veruit het meeste geld in het laatje brachten, trok Grant zijn conclusies. Zo wilde het publiek hem blijkbaar het liefste zien, als de charmante en aantrekkelijke playboy met een klein hartje. Daar kwam nog bij dat Grant de vijftig al ruim gepasseerd was en eigenlijk geen nieuwe artistieke uitdagingen meer zocht. Hij vond het prima zo.

Een van die films waarin Grant duidelijk op de automatische piloot speelt is ‘Indiscreet’ (1958), die hij een jaar vóór zijn laatste grote hoogtepunt – ‘North by Northwest’ (1959), opnieuw met Alfred Hitchcock – maakte. In deze film wordt hij herenigd met Ingrid Bergman, die recentelijk haar comeback had gemaakt in Hollywood nadat ze vanwege het schandaal rond haar buitenechtelijke relatie met de Italiaanse regisseur Roberto Rosselini tien jaar afwezig was geweest. Getuige de Oscar die ze won voor ‘Anastasia’ (1956) werd de briljante Zweedse actrice met open armen ontvangen in de VS. Zelf kon ze niet aanwezig zijn bij de uitreiking van de prijs, dus nam Grant, met wie ze altijd goed bevriend is geweest, de honneurs waar.

De romantische komedie ‘Indiscreet’ is gebaseerd op een populair toneelstuk van Norman Krasna (die tevens het script voor de film schreef), getiteld ‘Kind Sir’. De eenzame, wereldberoemde actrice Anna Kalman (Ingrid Bergman) ontmoet via haar zus en zwager de knappe – maar jammer genoeg getrouwde – diplomaat Phillip Adams (Cary Grant). Ze storten zich halsoverkop in een liefdesaffaire en hoewel Anna het jammer vindt dat Phillip al getrouwd is, weet ze in ieder geval waar ze aan toe is. En dus blijven ze elkaar zien, onder zíjn voorwaarden weliswaar. Wanneer haar zwager Alfred Munson (Cecil Parker), een collega van Phillip, per ongeluk verklapt dat Phillip alleen maar net doet alsóf hij getrouwd is, zodat hij een excuus heeft om niet met een vrouw te hóeven trouwen. Op die manier kan hij gewoon single blijven, zonder vrouwen te kwetsen op het moment dat hij besluit dat hij genoeg van haar heeft. Natuurlijk begrijpt Anna geen snars van deze typische mannenlogica en ze besluit hem te trakteren op een koekje van eigen deeg.

‘How dare he make love to me and not be a married man,’ aldus Ingrid Bergmans Anna wanneer ze ontdekt dat geliefde tóch niet getrouwd blijkt te zijn. Een zin als deze geeft aan dat ‘Indiscreet’ ietwat gedateerd aandoet voor een hedendaags publiek. Toch blijft deze film een intrigerende romantische komedie, al was het alleen al vanwege de star power van twee van de grootste acteurs van de twintigste eeuw. Liefde en wraak zijn bovendien tijdloze ingrediënten die ook nu nog tot de verbeelding spreken. ‘Indiscreet’ is absoluut een elegante en charmante film, maar toch had regisseur Stanley Donen (‘Singin’ in the Rain’, 1952) er meer mee kunnen en moeten doen. Zo is het eerste uur wel erg zoetsappig en krijg je pas in het laatste half uur het écht interessante kat-en-muisspel voorgeschoteld waar je al die tijd op zat te wachten. Ook visueel is er weinig spektakel (of het moeten de beeldige outfits van Bergman zijn); Donen leunt sterk op het charisma van zijn hoofdrolspelers en gebruikt derhalve overdreven veel close-ups van Grant en Bergman. De enige in het oog springende scène is die waarin Donen een split screen gebruikt om de censuurcommissie – die het niet zou accepteren als Bergman en Grant samen in één bed zouden liggen – te ontwijken.

Cary Grant is op zijn best als hij een tegenspeelster heeft die van hetzelfde niveau is als hij. In ‘Indiscreet’ heeft hij met Bergman zelfs iemand tegenover zich die veel beter is dan hij. En waar dit in ‘Notorious’ uitstekend uitpakte, blijven de vonken in deze film achterwege. Natuurlijk, er is absoluut een opmerkelijke chemie tussen de twee hoofdrolspelers. Maar waar Bergman (met haar 43 eigenlijk net iets te oud voor deze rol) zichtbaar lol heeft, zich ontpopt als een komisch talent en er waarschijnlijk van geniet dat ze weer ‘gewoon’ welkom is in Hollywood, komt Grant inspiratieloos en gemakzuchtig over. Voor hem is dit duidelijk een verplicht nummer. Met uitzondering van de scènes waarin hij aan mag tonen ook over een uitstekend danstalent te beschikken. Daarin eist hij als een kwajongen (van 54!) brutaal alle aandacht voor zich op. Er zijn aardige bijrollen van Cecil Parker en Phyllis Calvert als respectievelijk Anna’s zwager en zus. Luister ook eens goed naar de boeiende score van Sammy Cahn en Jimmy Van Heusen, die het bitterzoete karakter van de film benadrukt.

‘Indiscreet’ is een typisch Cary Grant-vehikel, waarin de legendarische acteur de rol speelt die het publiek graag van hem wilde zien. En dus is het logisch dat Grant op de automatische piloot speelt, want hij hoefde weinig moeite te doen om deze rol, die hij al zo vaak had gespeeld, neer te zetten. Gelukkig brengt Ingrid Bergman nog wat leven in de brouwerij, in een rol waarin we haar nog niet zo vaak hebben gezien; die van de comédienne. ‘Indiscreet’ is verrassend mat als je bedenkt wat voor grote namen er allemaal meewerken. Desondanks zullen de liefhebbers van romantische komedies er ongetwijfeld met volle teugen van kunnen genieten.

Patricia Smagge