Kidnap (2017)

Regie: Luis Prieto | 91 minuten | actie, misdaad | Acteurs: Halle Berry, Sage Correa, Chris McGinn, Lew Temple, Jason George, Christopher Berry, Arron Shiver, Kurtis Bedford, Carmella Riley, Brice Fisher, Jennie Ventriss, Timothy Fannon, Andy Wagner, Malea Rose, Jill Alexander

Ze is nog altijd de enige Afro-Amerikaanse vrouw die de Oscar voor beste actrice – in een hoofdrol – in de wacht wist te slepen, maar sinds Halle Berry het felbegeerde gouden beeldje kreeg (voor ‘Monster’s Ball’ uit 2001) is de actrice vaker in het nieuws vanwege haar liefdesleven dan vanwege haar films. Natuurlijk, haar befaamde rol als Bondgirl in ‘Die Another Day’ (2002) staat velen (vooral mannen) op het netvlies gebrand, maar op ‘Things We Lost in the Fire’ (2007), ‘Cloud Atlas’ (2012) en de films uit de ‘X-Men’-reeks na heeft ze weinig indruk gemaakt met haar werk. In 2015, toen de discussie rond #OscarsSoWhite op zijn hoogtepunt was, liet ze zich eens ontvallen dat ze gedesillusioneerd was; ze had gehoopt dat er een soort aardverschuiving zou plaatsvinden nadat zij haar Oscar gewonnen had, dat ze de weg had geplaveid voor andere zwarte vrouwen in de filmwereld. In de bijrolcategorie zijn sinds haar overwinning vier Afro-Amerikaanse winnaressen geweest – Jennifer Hudson voor ‘Dreamgirls’ (2006), Mo’Nique voor ‘Precious’ (2009), Octavia Spencer voor ‘The Help’ (2011) en Viola Davis voor ‘Fences’ (2016) – maar de hoofdrollen blijven flink achter. Berry heeft daarom maar besloten zich, naast acteren, ook op regisseren te richten, om zo kansen te creëren voor haar collega’s. Hopelijk zijn de films die ze wil gaan maken van een hoger niveau dan de trashy thriller ‘Kidnap’ (2017) van Luis Prieto, waarin Berry een moeder speelt wier zoontje ontvoerd wordt. Een film die ondanks zijn ernstige gebrek aan kwaliteit en realiteitszin, toch ook wel weer vermakelijk is.

Een B-film pur sang, dat is ‘Kidnap’. Een film die doet denken aan ‘Taken’ (2008), het actievehikel rond Liam Neeson als gepensioneerde CIA-agent die de jacht opent op de ontvoerders van zijn dochter, dat een cultstatus verwierf en waarvan inmiddels drie delen zijn verschenen. Wellicht had ‘Kidnap’ voor Berry moeten worden wat ‘Taken’ voor Neeson is, maar helaas voor Berry pakt dat anders uit. Haar personage, Karla Dyson, heeft het niet gemakkelijk. Ze ligt in scheiding met haar echtgenoot, die inmiddels een nieuwe liefde heeft gevonden en de voogdij over hun zesjarige zoontje Frankie (Sage Correa) wil. Karla is serveerster en werkt keihard om de eindjes aan elkaar te knopen en haar zoontje alles te geven wat zijn hartje maar wenst. Na een loeizware dag, met alleen maar vervelende klanten, heeft ze eindelijk een middag vrij om met Frankie naar het park te gaan. Maar eenmaal daar gebeurt er iets vreselijks; terwijl ze even is afgeleid door een telefoontje van haar advocaat, wordt Frankie meegenomen door een vreemde vrouw. Ze ziet nog net dat het kind een oude zeegroene Ford Mustang zonder nummerplaten ingetrokken wordt. Wanhopig springt ze in haar eigen rode gezinswagen om de achtervolging in te zetten; zul je net zien dat ze in alle haast haar mobiele telefoon kwijtraakt en dus de politie niet kan bellen onderweg. Wat volgt is een lange, zenuwslopende achtervolging op de snelweg, waarbij de ontvoerders alles uit de kast trekken om Karla af te wimpelen. Met deze moeder valt echter niet te sollen; hoe langer de achtervolging duurt, hoe steviger ze zich vastbijt in haar zoektocht.

De verhaallijn van ‘Kidnap’ is flinterdun, de beslissingen die Karla neemt zijn vaak oliedom en de gebeurtenissen zijn niet zelden te belachelijk voor woorden. Het moet lijken alsof Karla en de ontvoerders als maniakken over de weg razen, maar de andere auto’s op de weg worden zonder al te veel problemen omzeild. De kidnappers werpen op een zeker moment allerlei huisraad uit de auto en hangen de arme Frankie meermaals uit de deuropening. De burgerlijke rode SUV van Karla vangt klap op klap, maar blijft toch wel erg lang doorrijden… Zo veel amateurisme in het scenario wekt in eerste instantie ergernissen op, maar toch zit je anderhalf uur op het puntje van je stoel. Waar je in het begin regelmatig het hoofd schudt vanwege het onlogische, levensgevaarlijke en oerstomme handelen van Karla, verandert die frustratie langzamerhand in een bemoedigend enthousiasme; ze gaat zich echt niet minder naïef opstellen, dus laten we haar dan maar steunen. Dat is uitsluitend te danken aan Berry, die zich vastbijt in de rol en als een leeuwin strijdt om haar zoon te redden. Als de achtervolging dan eindelijk beëindigd is, ontpopt ze zich tot een meedogenloze wreker. De ontvoerders messed with the wrong mom, misschien juist wel doordat ze zo onverantwoord handelt. Bovendien, de politie inschakelen – wat de meesten van ons zullen doen mochten ze onverhoopt in een soortgelijke situatie terechtkomen – is maar saai. En de muur vol posters van vermiste kinderen in het enige politiebureau dat Karla in deze film binnenstapt is voor haar alleen maar het teken dat het redden van haar zoontje toch echt op haar eigen schouders rust.

Subtiliteit is ver te zoeken. Zo zijn de kidnappers, gespeeld door Chris McGinn en Lew Temple, wel érg stereotype nasty rednecks en is de muziek van Federico Jusid enorm ‘in your face’. Berry krijgt iets meer ruimte om zich te profileren, maar in een film als deze blijft het acteerwerk doorgaans aan de oppervlakte. Als we puur oordelen op kwaliteit, dan scoort ‘Kidnap’ erg laag. ‘Goed’ kun je deze film met geen mogelijkheid noemen. Desondanks wisten we ons wel te vermaken met deze hysterisch uit elke bocht vliegende thriller en stonden we op een zeker moment zelfs te juichen voor Halle Berry’s meest onverantwoordelijke, maar tegelijkertijd meest toegewijde moeder ooit. Een ritje bij Karla in de minivan mag dan een belachelijk slecht ritje zijn, enerverend is het wel.

Patricia Smagge

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 31 augustus 2017
DVD-release: 19 januari 2018