La distancia (2014)

Regie: Sergio Caballero | 80 minuten | drama, science fiction | Acteurs: Jinson Añazco, Pere Celma, Alberto Condón, Michal Lagosz, Olga Leontieva, Alberto Martínez, Pau Nubiola, Roland Olbeter, Shopie Las Vegas, Vidi Vidal

De Catalaanse cineast Sergio Caballero maakte met ‘Finisterrae’ een opmerkelijk debuut. Die spookfilm ging over twee gestorven mannen die als lakengeesten een pelgrimstocht door Spanje maken. ‘Finisterrae’ leverde de Catalaan de hoofdprijs op tijdens het IFFR 2011. De plot van opvolger ‘La distancia’ is niet veel normaler. ‘La distancia’ gaat over drie telepathische dwergen die een kunstwerk willen stelen uit een verlaten energiecentrale in Siberië.

Helemaal verlaten is die energiecentrale trouwens niet, want er loopt een bewaker rond met een damesschoentjesfetisj. Ook de maker van het kunstwerk is aanwezig, zij het als gevangene. Hij is een Oostenrijkse kunstenaar/wiskundige die ontvoerd is door een Russische miljonair die is omgekomen bij een vliegtuigongeluk in Afrika.

Hoewel ‘La distancia’ idiosyncratisch genoeg is, doet hij soms wat denken aan het werk van Roy Andersson (‘Songs from the Second Floor’, ‘You, the Living’). Deze Zweedse grootmeester metselt idiote verhalen op een realistisch fundament, en doet dat in prachtige tableaus. Ook bij ‘La distancia’ zitten we qua visuals prima en met het narratieve fundament (het plan om binnen zes dagen een kunstwerk uit een verlaten kerncentrale te roven) is evenmin iets mis.

Waar Caballero achterblijft bij Andersson is de uitwerking. ‘La distancia’ is een waterval van creatieve invallen. Zo luistert een van de dwergen continue naar een bandje met gegil en een ander naar een bandje met toespraken van Lenin. Ook is er een Japanse vuurpot die verliefd is op een schoorsteen en voor die geliefde schoorsteen haiku’s voordraagt. En wat te denken van de telepathische communicatie met croupier Sophie in Las Vegas?

Hoe leuk die invallen ook zijn: het blijven uiteindelijk maar invallen. Ze lijken verder geen enkel doel te dienen. Bovendien is dit een film waarin qua uitwerking alles kan en alles mag. Dit vloekt dan weer met de strakke kaders van het verhaal en de consistente esthetica. Bovendien krijgen die invallen na verloop van tijd iets vrijblijvends, als een anekdote die nooit het anekdotische ontstijgt.

Vreemd genoeg verschilt deze hardcore arthousefilm uiteindelijk weinig van een Hollywood blockbuster. Beide zijn probleemloos door te komen en beide doen weinig  meer dan amuseren. Je vraagt je dan wel af of dat de bedoeling is geweest van onze Catalaanse excentriekeling.

Henny Wouters

Waardering: 3

Bioscooprelease: 8 januari 2015