Labyrinthus (2014)

Regie: Douglas Boswell | 94 minuten | familie, fantasie | Acteurs: Spencer Bogaert, Felix Maesschalck, Emma Verlinden, Pepijn Caudron, Ivan Pecnik, Tine Embrechts, Herwig Ilegems

De online spelwereld biedt voor de jeugd van tegenwoordig weinig geheimen meer. Iedereen met een internetverbinding en een pc of spelcomputer kan online tegen andere mensen spelen. In de Vlaamse kinderfilm ‘Labyrinthus’ wordt ogenschijnlijk ook een online spelwereld getoond, maar eentje die slechts twee spelers lijkt te kennen: de persoon die in bezit komt van het spel, en een geheime tegenspeler, die al dan niet ook de maker van het spel is (dat laat de film in het midden). Zoals gebruikelijk in films wordt alle softwarelogica overboord gegooid, maar helaas laat ‘Labyrinthus’ het ook op andere vlakken nogal liggen.

De veertienjarige Frikke (Spencer Bogaert) vindt na een toevallige botsing met een gehaaste fietser een merkwaardig zwart doosje in diens tas, met een USB-stick eraan. Op de stick blijkt een spel te staan, dat Frikkes computer overneemt. In de verste verte niet verrast of ongerust over het feit dat het spel via een vervormde stem een conversatie met hem aangaat, besluit Frikke te gaan spelen. Het doel: met behulp van een meisje (Nola) dat in het spel zit opgesloten een geheime code vinden, zonder dat ze ten prooi valt aan een boze vogelman die in het spel ronddwaalt. Faalt hij, dan sterft het meisje. Zijn enige hulpmiddel: het zwarte doosje, waarmee hij foto’s kan maken van voorwerpen die hij kan uploaden naar het spel. Wat niet zonder gevolgen is: als Frikke namelijk de huiskat portretteert, blijkt het beestje even later levenloos in de gang te liggen, terwijl het in het spel rondtrippelt.

Frikke raakt zo in de ban van het spel en van het meisje dat hij wil redden, dat hij zijn goede vriend Marko (Felix Maesschalck) grotendeels negeert. Terwijl je toch zou verwachten dat hij zijn boezemvriend in zijn avontuur zou betrekken. Dat gebeurt uiteindelijk alsnog wanneer ook Marko plots in het spel opduikt. Ondertussen heeft Frikke ontdekt dat de echte Nola in coma ligt in het ziekenhuis. Marko komt netjes naast haar te liggen. Helaas probeert de film nergens enige uitleg te geven over de beweegredenen van de vermoedelijke maker van het spel en/of het zwarte doosje. Laat staan hoe het mogelijk is dat er nieuwe mensen in het spel getrokken worden, terwijl het doosje bij Frikke ligt. De focus ligt bij Frikke en zijn missie om Nola uit het spel te redden.

Een groot deel van de film speelt zich daarom af in de spelwereld, die volledig is vormgegeven met digitale effecten. Maar personen en geüploade voorwerpen en dieren worden dan weer niet digitaal getoond. Een aparte keuze, want de combinatie van de twee werkt nogal storend. Het menselijke steekt regelmatig scherp af tegen de virtuele decors. Die op hun beurt ongetwijfeld imponerend bedoeld zijn, maar gespeend zijn van enige creativiteit. Er wordt bovendien niet of nauwelijks met de decors gespeeld, wat je juist wel in een computerspel zou verwachten. Daarmee is ‘Labyrinthus’ wel een gedurfde productie, maar eentje die weinig indruk weet te maken. Behalve dan in de acteerprestaties.

Want het moet gezegd: de jonge cast weet zich uitstekend te redden. Vooral Emma Verlinden, die Nola speelt, is een verademing. Zij ziet Frikke in het spel als een rondvliegend papieren hoedje en praat eigenlijk hoofdzakelijk tegen de camera. Het is knap om dan overtuigend over te komen. Het is alleen spijtig dat het script tamelijk rommelig is. Het spelelement is slecht uitgewerkt en enige verhaallogica is vaak ver te zoeken (nog even los van het zwarte toverdoosje, want een beetje magie mag je best voor lief nemen). Er wordt van alles aan jeugdproblematiek aangestipt, maar het blijft veelal bij aanzetten. Het idee van de film is aardig, maar de uitwerking laat helaas te wensen over. Regisseur Douglas Boswell heeft vooral ervaringen met kortere producties en het lijkt erop dat hij zich simpelweg verslikt heeft in deze langspeler.

Wouter de Boer

Waardering: 2.5