Lagerfeld Confidential (2007)

Regie: Rodolphe Marconi | 85 minuten | documentaire

Met zijn iconische voorkomen is Karl Lagerfeld (1933) met recht dé modekoning van de laatste vijfentwintig jaar. Zelfs als je totaal geen interesse hebt in mode, trends en catwalks weet je wie de kleine Duitser met zijn onafscheidelijke asgrijze paardenstaart, zijn gitzwarte zonnebril en priesterachtige zwarte outfits compleet met stijve witte boorden, zijn ontelbare zilveren ringen en vinnige loopje is. Lagerfeld is, sinds hij er begin jaren tachtig eigenhandig voor zorgde dat het ooit befaamde maar toen op sterven na dood zijnde modehuis Chanel een wederopstanding beleefde, een autoriteit die alom gerespecteerd wordt in modehoofdsteden Parijs, Milaan en New York. Hij waant zich dan ook letterlijk de koning van die steden, al zal hij dat niet gauw zelf toegeven want hij is verrassend nuchter over de mode-industrie. In tegenstelling tot anderen: collega’s, medewerkers én sterren kussen nog net niet letterlijk zijn voeten, maar het scheelt niet veel.

Een man die zo op handen gedragen wordt is interessant voer voor documentairemakers. Bij hoge uitzondering kreeg de Fransman Rodolphe Marconi toestemming om Lagerfeld van dichtbij te volgen tijdens zijn werkzaamheden. Voor de modefanaat zijn beelden van de voorbereidingen op grote modeshows, fotoshoots met filmster en Chanel-adept Nicole Kidman en Lagerfeld die in zijn rommelige, met boeken bezaaide appartement nieuwe ontwerpen tekent al een feest op zich. Scènes als deze onthullen veel over hoe de kleine modekoning te werk gaat, hoe de mensen om hem heen tegen hem opkijken en zijn drang om overal de controle over te hebben. Marconi krijgt verder de mogelijkheid om Lagerfeld één op één aan een vragenvuur te onderwerpen tijdens gearrangeerde interviews. Je zou denken dat het een uitgelezen kans voor de filmmaker is om de man achter de mythe bloot te leggen, maar hier laat Marconi een enorme steek vallen.

Hij stelt namelijk nauwelijks prikkelende vragen en die paar keer dat hij het er wél op waagt, durft hij niet door te vragen. Het lijkt er sterk op dat Lagerfeld ook bij de totstandkoming de touwtjes stevig in handen heeft genomen en een filmmaker heeft uitgekozen die hij kan sturen en niet tegen zal stribbelen. Waar de interviews het sterke punt van de film ‘Lagerfeld Confidential’ (2007) hadden moeten zijn, draaien ze nu uit op een teleurstelling. De modekoning bepaalt zelf dat hij volop de ruimte krijgt om zijn moeder de hemel in te prijzen, dat hij slechts een miniem tipje van de sluier hoeft op te lichten over zijn privéleven en dat het verder volstaat om wat algemene statements over zaken als succes, leven, liefde en de dood te roepen. Met zijn enorme spraakwaterval – Lagerfeld spreekt écht snel! – en een (cynisch) grapje hier en daar poeiert hij Marconi met speels gemak af.

Een gevolg van het feit dat Lagerfeld de regie voert, is dat de film mat en eenzijdig is: we horen geen onvertogen woord over de kleine modekoning. Bovendien blijft het allemaal erg oppervlakkig. Dit had een veel betere documentaire kunnen worden als Marconi ook eens tegengas had durven geven, buitenstaanders (bijvoorbeeld zijn ‘fan’ Nicole Kidman) aan het woord zou hebben gelaten over het fenomeen Lagerfeld en ook zijn criticasters en concurrenten de ruimte had geboden om hun zegje te doen. ‘Lagerfeld Confidential’ belooft het geheim achter de successen van de modekoning te ontrafelen, maar daar zien we absoluut niets van terug. Wat maakt Lagerfeld zo uniek en belangrijk? Waarom loopt iedereen met hem weg? Het blijft, ook na het zien van ‘Lagerfeld Confidential’, gissen. Wanneer we hem aan het werk zien, kunnen we ons een voorstelling maken van zijn kracht. Maar uit de gesprekken tussen Marconi en de fameuze modeontwerper worden we geen steek wijzer.

Lagerfeld is en blijft een mysterie. Zijn imago van ongrijpbaarheid en ontastbaarheid weet hij al die jaren zorgvuldig te cultiveren. Hij gaat er prat op dat hij altijd en overal de touwtjes in handen heeft. Een onafhankelijke documentaire maken over deze man is haast onmogelijk. Laat hij je toe in zijn leven, dan moet je naar zijn pijpen dansen. Voor wie dat niet van plan is, blijven de deuren naar zijn paleis voor altijd gesloten. In dat opzicht kun je het Marconi niet eens zo veel kwalijk nemen dat hij een zeer eenzijdig beeld van Lagerfeld heeft geschetst. Maar zelfs met alle beperkingen die hij opgelegd kreeg, was het mogelijk geweest een spannender en completer beeld te schetsen van de modekoning, bijvoorbeeld door anderen ook aan het woord te laten. Omdat hij dat nalaat, moeten we het doen met weinig tot de verbeelding sprekende interviews en aanvullende scènes van op de werkvloer. Gemiste kans!

Patricia Smagge