Last Life in the Universe – Ruang rak noi nid mahasan (2003)
Regie: Pen-Ek Ratanaruang | 92 minuten | drama, komedie, romantiek | Acteurs: Tadanobu Asano, Sinitta Boonyasak, Laila Boonyasak, Yutaka Matsushige, Riki Takeuchi, Takashi Miike, Yôji Tanaka, Sakichi Satô, Thiti Rhumorn, Junko Nakazawa, Akiko Anraku, Nortioshi Urano, Phimchanok Nala Dube, Ampon Rattanawong, Jakrarin Sanitti, Songsith Visunee, Prayoon Tiancharoenwong, Jakrapan Ruttajak, Tittiwat Kuldilok, Sungwon Jermpan, Yuki Tsudoi
Je zal maar zelfmoord willen plegen maar steeds gestoord worden. Dan moet de wereld toch bepaalde plannen met je hebben. Of dat zo is, wordt aan de kijker overgelaten. Net als dat de reden waarom de sullige bibliothecaris Kenji zichzelf van het leven wil beroven nergens wordt geëxpliceerd. Laat staan hoe de Japanner in Bangkok verzeild is geraakt. Heeft het iets te maken met de gigantische Yakuza-tatoeage op zijn rug? We komen er niet achter. Kenji geeft ogenschijnlijk heel weinig van zichzelf prijs. Hij lijkt onder de indruk van een meisje in schoolkostuum, dat echter kort na hun ontmoeting komt te overlijden als ze een zelfmoordpoging van Kenji wil verijdelen.
Een ongebruikelijke romance met Noi, de zus van het meisje, is het gevolg. Ze is volstrekt het tegenovergestelde van Kenji – chaotisch en extravert. Hij trekt tijdelijk bij haar in, maar helemaal begrijpen doen ze elkaar niet. Kenji spreekt slechts enkele woorden Thais en Noi kent niet meer dan een paar woorden Japans. Engels gaat hen beiden iets beter af, maar de meeste conversaties worden gevoerd in stilte. En dat is meteen waar deze Thais-Japanse co-productie in uitblinkt. De stilte, gecombineerd met een fraaie soundtrack en onweerstaanbaar camerawerk brengen een ontspannen cadans teweeg die zorgt voor een ultiem dromerige sfeer.
De rol van Kenji wordt vertolkt door Tadanobu Asano, die rond dezelfde tijd de schurk Kakihari speelde in Takashi Miikes cultklassier ‘Ichi the Killer’. Een film overigens waarvan de poster vroeg in het verhaal prominent in beeld komt. (Plus: Miike speelt zelf nog een klein rolletje.) Wie Asano in ‘Ichi’ gezien heeft, kan ongetwijfeld extra respect opbrengen voor de bijzonder subtiele manier waarop hij de in zichzelf gekeerde Kenji portretteert. Bijna angstaanjagend mooi gespeeld. Noi spreekt wellicht iets minder tot de verbeelding, maar het samenspel is doorgaans van een aanstekelijke frivoliteit. Ondanks de zwaarte van het themamateriaal.
Dat lichtvoetige maakt ‘Last Life in the Universe’ zo’n bijzondere productie. Je krijgt het gevoel dat alles mogelijk is. Iets dat wordt versterkt door een paar magisch-realistische scènes, zoals wanneer de rondslingerende paperassen in Noi’s huis zichzelf opruimen. De film speelt met conventies qua verhaal en qua presentatie en vindt zo een volstrekt eigen universum. “This is bliss” staat er op het kaartje dat Kenji vastheeft als we voor het eerst met hem kennismaken, klaar om zichzelf op te hangen. Een betere samenvatting van deze film is er niet.
Wouter de Boer