Les bureaux de Dieu (2008)

Regie: Claire Simon | 122 minuten | komedie | Acteurs: Anne Alvaro, Nathalie Baye, Michel Boujenah, Rachida Brakni, Isabelle Carré, Lolita Chammah, Béatrice Dalle, Nicole Garcia, Marie Laforêt, Marceline Loridan Ivens, Emmanuel Mouret

In ‘Les bureaux de Dieu’ is bij de aftiteling van de film aangegeven dat deze is gebaseerd op gesprekken die in Franse Bureaus voor Gezinsplanning zijn gevoerd in de jaren 2000 tot en met 2007. Een deel van die gesprekken is uitgewerkt naar deze speelfilm die qua stijl meer de vorm van een docudrama heeft gekregen.

De verhaallijn volgt een groot aantal gesprekken tussen cliënten en consulenten van een denkbeeldig Bureau voor Gezinsplanning. Die gesprekken zijn gerelateerd aan seksualiteit, wat de veelal jonge cliënten hierover weten, het gebruik van voorbehoedsmiddelen, zwangerschapstesten, de vraag of een zwangerschap door de ouders wordt gewenst, het (intact zijn van het) maagdenvlies. Vragen en gedachten over eventuele zwangerschapsonderbreking (morning after pill) zijn uiteraard dagelijkse kost. Consulenten hebben een ondersteunende en raadgevende functie, de organisatie is zuiver gericht op voorlichting over en begeleiding van gezinsplanning. Cliënten hebben volledige privacy. Voor abortus wordt men doorverwezen naar andere instellingen. Deze worden daar niet uitgevoerd, maar zijn wel onderdeel van de gespreksroutine.

Voor de vertolking van de rollen van de adviseurs is een grote Franse sterbezetting ingehuurd met bijvoorbeeld Nathalie Baye, Nicole Garcia, Isabelle Carré, Rachida Brakni, Béatrice Dalle en Marie Laforêt. De rollen van de cliënten worden gespeeld door aankomende acteurs en actrices.

Het filmverhaal neemt een tijdsbeslag van circa twee uur, in welke tijd een groot aantal gesprekken wordt gevoerd die veelal hetzelfde onderwerp bestrijken. De problematiek die ten grondslag ligt aan de komst van deze gesprekken is veelal groot. Niet toegestane seksuele relaties door jonge (moslim)meisjes, ongewenste zwangerschappen… Toch gaat de film niet alleen over jonge meisjes, ook de deels andersoortige problemen van ouderen komen naarmate de film vordert nadrukkelijk naar voren. De moeilijkheid bij deze film is echter veel meer dat de achterliggende problematiek uiteraard dramatisch is (problemen met ouders, partner, vriendje) maar dat die dramatiek nauwelijks terug te vinden is in deze gesprekken met de consulenten. Veel situaties zijn direct herkenbaar en invoelbaar maar de gesprekken hebben qua vorm en inhoud ook de nodige gelijkenis. Herhaling ligt op de loer en na verloop van tijd kan de aandacht soms wat wegzakken. Het probleem van snijden in al gemaakte opnamen (less is more) doet zich hier een beetje gelden.

De rollen van de consulenten komen, ondanks de bekende namen, niet in alle situaties volledig uit de verf. Zij lijken meer te acteren dan werkelijk een consulentenrol te hebben. Daarnaast kletsen zij onderling veelvuldig over allerlei kleine persoonlijke dingetjes wat de dramatiek niet bepaald ten goede komt. Als personage komen zij daardoor in mindere mate tot leven. Het kabbelt (en babbelt) wat voort, zonder heldere structuur in de ontwikkelingen. Het spel zelf is ingetogen, vooral de rollen van de cliënten (en dus de jongere en onbekendere acteurs) komen goed tot leven. De cameravoering is uit de hand en voegt duidelijk een actieve dimensie toe, die camera zit een ieder dicht op de huid en zwenkt tijdens de gesprekken voortdurend heen en weer tussen alle deelnemers.

Dat dergelijke bureaus nodig zijn, staat als een paal boven water. Regisseur Claire Simon legt de vinger op de tere en zere plek. Er zijn sinds de seksuele revolutie veel vrijheden veroverd, maar tegelijkertijd zijn de problemen voor vele vrouwen nog levensgroot.

Rob Veerman

Waardering: 3

Bioscooprelease: 22 januari 2009