LOLA (2022)
Regie: Andrew Legge | 80 minuten | science fiction, oorlog | Acteurs: Stefanie Martini, Emma Appleton, Hugh O’Conor, Rory Fleck Byrne, Aaron Monaghan, Ayvianna Snow, Philip Condron, Shaun Boylan
Het jaar is 1938. Op een landgoed in Engeland wonen de briljante techneutenzusjes Thomasina en Martha. Wanneer deze twintigers op een dag een apparaat ontwikkelen waarmee ze in de toekomst kunnen kijken lijken de mogelijkheden eindeloos. Dit apparaat, LOLA, kan radio- en televisie-uitzendingen ontvangen vanuit de toekomst. Dus zien de zusjes ene David Bowie een liedje zingen over ene Major Tom. Ze horen wie de paardenrennen het weekend erop gaat winnen, en gaan dan flinke weddenschappen aan. Maar het jaar is 1938 en Europa broeit en huivert.
In de niet te categoriseren Britse speelfilm ‘LOLA’ volgen we de zusjes en hun apparaat wanneer de Tweede Wereldoorlog uitbreekt. Al snel blijkt dat LOLA de locaties van Duitse aanvallen kan voorspellen en dus een Britse overwinning zou kunnen forceren. Helaas hebben de zussen geen toekomstige boeken gelezen over tijdreizen en ingrijpen in de geplande orde der dingen. Dan hadden ze geweten dat zulke ingrepen vaak ongewenste effecten hebben. En moeten ze al snel vrezen voor hun leven.
Dit ingenieuze What-if-verhaal is maar een van de charmes van deze formidabele Britse productie. De vorm en stijl zijn al even eigenzinnig als de plot. Het verhaal komt in de vorm van found footage: homemade films die zijn gevonden in het landhuis van de zussen. In zwart-wit, soms overbelicht, met plotselinge cuts, gekraak en geruis op de geluidsband en aangevuld met beelden uit filmjournaals. Dit geeft niet alleen het effect dat je alle gebeurtenissen van dichtbij meemaakt, maar het appelleert ook aan ons (zwart-wit)-beeld van de tijd waarin het zich afspeelt.
Zoals je bij een dergelijke plot verwacht, zit ‘LOLA’ barstensvol inventieve ideeën. Zoals de curieuze fascistenelectropophitsingle ‘Sound of Marching Feet’ (uit de fascistische jaren 70). Zoals de manier waarop de zussen gebruik maken van hun briljante apparaat. Zoals het ingenieuze einde. Dan hebben we nog fantastische staaltjes Britse humor, twee prima jonge Britse actrices, een ontelbaar aantal knipogen naar heden, verleden en toekomst, en nog veel, veel meer.
En ja, de eerste drie kwartier zijn sterker dan het laatste half uur. Ook is de wending op het einde misschien iets té complex. Wat blijft staan is de originaliteit, speelsheid, intelligentie en unieke vorm en stijl. Maar zelfs met deze woorden doe je ‘LOLA’ tekort. Want man, man, man, wat een feest van een film is dit!
Henny Wouters
Waardering: 4.5
Bioscooprelease: 27 juli 2023 (Previously Unreleased)