Love Sarah (2020)
Regie: Eliza Schroeder | 99 minuten | drama | Acteurs: Rupert Penry-Jones, Celia Imrie, Shelley Conn, Bill Paterson, Shannon Tarbet, Denise Welch, Lucy Fleming, Grace Calder, Max Parker, Candice Brown, Kamontip Krissy Ashton, Sam Shoubber, Lati Gbaja
Wie denkt aan romantische komedies en luchtige drama’s die zich afspelen in het fotogenieke hartje van Londen, dan denk je automatisch aan Richard Curtis. De scenarioschrijver/regisseur creëerde zo’n beetje zijn geheel eigen genre met films als ‘Four Weddings and a Funeral’ (1994), ‘Notting Hill’ (1999), ‘Love Actually’ (2003) en de eerste twee films rond Bridget Jones. Dat het niet eenvoudig is om Londen op zijn meest romantisch neer te zetten en dat niet al zijn films even krachtig hun doel treffen, wijt Curtis aan het lange proces om een film te maken. “Het verschil tussen het hebben van een goed idee voor een film, en een goede film afleveren, is te vergelijken met het zien van een mooi meisje aan de andere zijde van de dansvloer en erbij zijn als ze jullie derde kind op de wereld zet: het is een hele lange reis.” De in Duitsland geboren maar al jaren in Londen woonachtige Eliza Schroeder heeft goed naar Curtis en zijn werk gekeken en liet zich door hem inspireren voor haar debuutfilm ‘Love Sarah’ (2020). De personages die zij en de eveneens debuterende scenarioschrijver Jake Brunger hebben gecreëerd sluit je echter minder makkelijk in je hart dan Bridget Jones, William Thacker en Anna Scott of het bonte gezelschap uit ‘Love, Actually’.
Aan het begin van de film zien we Sarah (Candice Brown) fietsen door de Londense wijk Notting Hill. Ze is verheugd, want zo dadelijk krijgt ze de sleutel van een prachtig pand uitgereikt en kan ze eindelijk haar droom verwezenlijken: een eigen bakkerij/lunchroom. Maar het noodlot slaat toe: Sarah komt helemaal nooit aan op haar eindbestemming. Wat er precies gebeurt, zien we niet maar we mogen ervan uitgaan dat ze om het leven is gekomen bij een aanrijding. Wat moet er nu gebeuren met de plannen die ze had? Haar beste vriendin Isabella (Shelley Conn), met wie ze haar zaak zou gaan runnen, heeft er geen trek meer in, want wie moet de gebakjes nu gaan bakken nu meesterpatissier Sarah er niet meer is? Clarissa (Shannon Tarbet), de twintigjarige dochter van Sarah, ging een veelbelovende danscarrière tegemoet maar kan zich sinds het overlijden van haar moeder niet meer focussen en raakt ook nog eens haar vriendje en haar woonruimte kwijt. Ze besluit naar haar oma Mimi (Celia Imrie) te gaan. Schoorvoetend, dat wel. Ze heeft namelijk al heel lang niks van zich laten horen. Mimi, een voormalige trapezedanseres bij een circus, lag ook in de clinch met haar dochter Sarah. Toen zij haar moeder vroeg geld te lenen voor haar bakkerij, gaf ze nul op rekest en daar heeft ze nu spijt van. Maar haar dochter overleed nog voordat ze het weer goed kon maken.
De drie vrouwen besluiten gezamenlijk Sarah’s droom waar te maken en gaan de uitdaging aan. Maar wie moet er nou voor de gebakjes en taartjes zorgen? Isabella volgde weliswaar dezelfde culinaire opleiding als Sarah, maar heeft al jaren geen taart meer gebakken omdat ze zichzelf niet goed genoeg vindt. Dan duikt ineens Matthew (Rupert Penry-Jones) op, een harten brekende topchef die in een ver verleden wat scharrelde met Sarah en zich nu aanbiedt om achter het fornuis te dienen. Isabella vindt het maar verdacht; Matthew kan zo in een sterrenrestaurant aan de slag. Waarom zou hij dat topsalaris en bijbehorende prestige opgeven om bij hen in hun nieuwbakken lunchroom aan de slag te gaan? Zit daar een addertje onder het gras?
‘Love Sarah’ is zoals de gebakjes die we geserveerd krijgen: mierzoet, luchtig en snel verteerbaar. De acteurs zetten hun beste beentje voor en met name de ervaren Celia Imrie doet wat ze kan, maar de personages zijn zo flinterdun dat zelf een veterane als zij er niet meer diepgang aan kan geven. Ook de voorspelbaarheid van de plot werkt niet in het voordeel van ‘Love Sarah’; slechts eenmaal blijkt het verhaal níet zo te lopen zoals we voorzien hadden. Wat wel goed uitpakt, zeker in vergelijking met het wel érg witte Londen uit de (oudere) films van Richard Curtis, is de multiculturele draai die Schroeder aan haar film geeft. Dat past goed bij deze tijd, waarin het overgrote deel van de Londenaren heel ergens anders geboren is dan in het Verenigd Koninkrijk. Schroeder had misschien nog wel meer kunnen/moeten doen met dat gegeven, omdat de drie vrouwen die nu op de voorgrond staan eigenlijk helemaal niet zo interessant zijn. Ook verwacht je van zo’n Engelse romantische komedie dat er genoeg te lachen valt, maar de grapdichtheid is veel te laag en Bill Paterson, die als warrige uitvinder die toevallig tegenover de bakkerij woont voor de komische noot moet zorgen, komt in de serie “Fleabag” toch echt stukken beter tot zijn recht dan hier.
Aangezien dit pas de eerste film is voor zowel regisseur Eliza Schroeder als scenarioschrijver Jake Brunger, zullen we mild voor hen zijn. ‘Love Sarah’ is een aardige poging het beste werk van Richard Curtis te laten herleven, die echter gebukt gaat onder matig uitgewerkte personages en een voorspelbaar en mat plot. Schroeder kan beter proberen haar eigen stijl te ontwikkelen, want er zit vast meer in dan ze hier laat zien.
Patricia Smagge
Waardering: 2.5
Bioscooprelease: 10 september 2020