Man Up (2015)

Regie: Ben Palmer | 88 minuten | komedie, romantiek | Acteurs: Simon Pegg, Lake Bell, Olivia Williams, Ophelia Lovibond, Henry Lloyd-Hughes, Rory Kinnear, Sharon Horgan, Harriet Walter, Dean-Charles Chapman, Stephen Campbell Moore, Ken Stott, Ruolan Zhang, Lasco Atkins, Paul Thomley, Joanne Manchester, Shina Shihoko Nagai, Paulina Boneva

Romantische komedies zijn bijna zo oud als de filmkunst zelf. Zelfs de ‘moderne’, huidige vorm is bar weinig veranderd sinds circa begin jaren dertig. Vaak gaat het zo: ‘jongen ontmoet meisje’ op een geestige, toevallige manier. Het klikt meteen, maar het tweetal is de halve film aan het bekvechten om maar niet te hoeven toegeven dat ze dolverliefd zijn op elkaar. Vervolgens worden ze door een incident, een misverstand of een domme actie van elkaar gescheiden, en komen dan met veel fanfare en in een sprookjesachtige scène weer bij elkaar. Zoenen, een crescendo op de soundtrack en tijd voor de aftiteling. Het moge duidelijk zijn dat we al heel veel soorten variaties op dit thema gezien hebben en dat het erg lastig is om een film in dit genre te maken dat verrast en enthousiast maakt. Bijna alles valt of staat met de keuze van de acteurs. Wat dat betreft is ‘Man Up’, met in de hoofdrollen Simon Pegg en Lake Bell, een voltreffer.

Zeker, een goed lopend scenario met snedige, komische dialogen is zeer belangrijk, maar als je geen bekwame of sympathieke acteurs tot je beschikking hebt die dit alles geloofwaardig kunnen ‘verkopen’, ben je nergens. Lake Bell en Simon Pegg weten precies de juiste toon te vatten en slagen er zelfs in de wat flauwere momenten in de film weg te poetsen.

Lake Bell is een redelijke onbekende, maar weet goed te overtuigen in de Bridget Jones-achtige no nonsens-rol van de sarcastische en lichtelijk cynische Nancy, die het na wat teleurstellende relaties en ervaringen helemaal gehad heeft met daten. Ze heeft een aantrekkelijke ‘girl-next-door’ kwaliteit die de kijker moeiteloos door het verhaal heen loodst. In Simon Pegg heeft ze een prima tegenspeler. Hij is sympathiek, heeft droge humor, en geeft zijn rol, net als zijn tegenspeelster, een ontspannen, ongedwongen kwaliteit mee.

Ook de film zelf heeft zo zijn kwaliteiten. Het high concept gegeven van de film – een vrouw wordt per ongeluk aangezien voor een blind date van een man, en besluit, zodra duidelijk is dat het klikt, de man nog even in de waan te houden – is best interessant (en zou ook zomaar een angstaanjagende thriller of horror kunnen opleveren) en houdt de kijker lange tijd in spanning. Vaak zit je half met kromme tenen en half gniffelend te kijken, terwijl Nancy zich in allerlei bochten wringt om de paar dingen die Jack (Pegg) van haar weet, te onderbouwen of om te buigen naar haar eigen leven. Ze weten het verbazingwekkend lang geloofwaardig en charmant te houden, ook al wordt het soms (natuurlijk) tamelijk gekunsteld. Leuk zijn de verwijzingen naar populaire cultuur, met name naar, onverwacht in dit genre, ‘Silence of the Lambs’, waar ze toevallig allebei fan van zijn. Ook een ruzie tijdens een discodans-sessie, een enthousiast partijtje bowlen, en een confrontatie met de ex van Jack, waarbij Nancy zich als de hitsige nieuwe vriendin gedraagt, zijn geinige ‘intermezzo’s’.

Halverwege de film wordt een over-the-top personage geïntroduceerd – in de vorm van een oud klasgenoot van Nancy die haar toneelstukje dreigt te verpesten – dat ietwat uit de toon valt ten opzichte van de rest van de film. Daarnaast gedraagt tegen het einde toe niet iedereen zich even karakteristiek of geloofwaardig, puur om het verplichte obstakel en, hierna, het euforische en komische slot te kunnen bereiken, maar het zijn slechts kleine bezwaren in een verrassend leuke romcom, die benieuwd maakt naar de volgende films van de hoofdrolspelers en het spijtig maakt afscheid te moeten nemen van hun personages. Laat je niet afleiden door de suffe titel en geef dit charmante filmpje een kans.

Bart Rietvink

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 4 juni 2015
DVD- en blu-ray-release: 4 november 2015