Moore Street (2004)

Regie: Christine Molloy, Joe Lawlor | 6 minuten | drama, korte film |

Er gebeurt weinig in ‘Moore Street’. Een Afrikaans meisje wandelt over straat, terwijl ze in een voice-over over haar gevoelens praat met betrekking tot de stad waarin deze straat zich bevindt, te weten Dublin. Met een fluisterstem praat ze, in lichte dichtvorm, over ontheemdheid of het gevoel van ergens bijhoren en de beladenheid van deze term. Ze zegt dat ze dit eigenlijk niet wil, wellicht omdat ze niet van classificaties of beperkingen houdt of juist overal en nergens wil thuishoren.

Toch lijkt ze juist zoekende te zijn. Ze loopt langs een Afrikaans restaurant en kijkt naar binnen, misschien hopend op iemand die voor aanspraak of vertrouwdheid kan zorgen. En aan het eind van de film moet ze dan ook toegeven dat ze juist wél ergens wil thuishoren. Dan zien we ineens andere Afrikanen in beeld, met wie ze bevriend is geraakt en samen wegloopt, op zoek naar hetzelfde… een thuis.

Immigratie, inburgering, integratie, thuishoren, acceptatie, ontheemdheid… het zijn moeilijke kwesties die uiterst actueel zijn, maar eigenlijk altijd zijn geweest en zullen zijn. Het zijn geen verrassende gedachten die het meisje met de kijker deelt, maar de fluisterende en lichtelijk poëtische manier van praten zorgt ervoor dat het toch spannend blijft. Het is alsof er iets mysterieus of belangrijks onthuld gaat worden als er iemand fluistert. Iets wat voor slechts één luisteraar bestemd is. Ook het enkele shot waarin alles gefilmd is, maakt benieuwd naar wat er gaat komen. Temeer omdat er zo’n lange tijd niets gebeurt. Datgene wat er uiteindelijk komt is dan misschien niet bijster spectaculair, het is een goede afsluiting en een bevredigend einde van het verhaal.

Bart Rietvink

Waardering: 3