Perder es cuestión de método (2004)

Regie: Sergio Cabrera | 105 minuten | drama, misdaad | Acteurs: Daniel Giménez Cacho, Martina García, César Mora, Víctor Mallarino, Sain Castro, Jairo Camargo, Humberto Dorado, Mimí Lazo, Gustavo Angarita

Na het Chileense ‘Los Debutantes’ is er met ‘Perder es cuestión de método’ opnieuw een Zuid-Amerikaanse film verschenen waarin de reddende engel een sensuele, ontwapenende actrice is. Het laat zien dat niet alleen uiterlijk belangrijk is, maar dat de actrice in kwestie nog wat wezenlijks over kan brengen op een kijker. Je kunt de kijker wel “actrices” als Carmen Electra of Paris Hilton voorschotelen, maar dan is de kans groot dat hij, na misschien eerst even te zijn geprikkeld, snel zijn aandacht verliest. Een ander verhaal is een actrice die er mooi uitziet, maar de kijker ook nog eens geïnteresseerd kan houden in haar personage en het verhaal waar ze in figureert. Dat is het geval met Martina Garcia in ‘Perder es cuestión de método’.

Garcia speelt het jonge hoertje Quica, dat betrokken raakt bij moord en intrige wanneer ze de depressieve journalist Victor Silanpa ontmoet die op “veldonderzoek” is in de bar waar ze werkt. Hij vraagt halfdronken om haar gunsten, valt daarna in slaap en wordt door de sympathieke Quica meegenomen naar haar huis. Hij mag er douchen, koffie drinken, maar moet wel betalen voor alle gemaakte onkosten. Toch wordt meteen duidelijk dat Quica geen “normaal” hoertje is dat emotieloos klanten afwerkt. Ondanks haar wat afwachtende blik, zit er duidelijk een levenslustig, warm persoon in haar verstopt dat niet kan wachten om eruit te komen. Het is zichtbaar als ze zich vrolijk rolschaatsend in haar straat voortbeweegt, en later vooral wanneer ze met Victor een nudistenbadhuis gaat infiltreren.

Dat gedeelte in de film is grappig en charmant, en een leuke afwisseling op de meer serieuze of suspensevol bedoelde gedeeltes van de film. Het is schattig hoe ze Victors bedekkende handen voor zijn kruis weghaalt wanneer deze, na zich net te hebben ontkleed, in de gang van het badhuis staat. En de ontspannen manier waarop Quica, oftewel Martina, naakt in de rondte loopt en met een man in het stoombad praat, zorgt ervoor dat dit niet puur als excuus overkomt om haar naakt te tonen, maar het als een legitiem en natuurlijk onderdeel van het verhaal overkomt. Daarbij is het grappig om Victor bloot rond te zien rennen, op zoek naar belastend materiaal.

De intriges en het centrale onderzoek in de film zijn wat minder meeslepend, maar gelukkig zijn de toon en het acteerwerk van de film boeiend genoeg. Het is niet moeilijk om sympathie te hebben met Victor, die verlaten is door zijn vrouw, tegen een etalagepop praat, en ook nog eens last van aambeien heeft. De kijker gunt hem zijn geluk, oftewel een succesvolle baan en vooral Quica. En de humor die hier en daar over het verhaal wordt gesprenkeld middels geinige situaties of bijpersonages houdt de film dynamisch.

Bart Rietvink