Personal Effects (2009)

Regie: David Hollander | 110 minuten | drama | Acteurs: Michelle Pfeiffer, Ashton Kutcher, Kathy Bates, Spencer Hudson, John Mann, David Lewis, Rob LaBelle, Aleks Paunovic, Brian Markinson, Sarah Lind, Alissa Skovbye, Kyle Toy, Dean Wray, Brock Johnson, Mary Black, Sarah Strange, Jay Brazeau, Jake LeDoux, Serge Houde, Jennifer Chan

Met acteurs als Michelle Pfeiffer, Ashton Kutcher en Kathy Bates op je set verwacht je dat regisseur David Hollander toch tenminste een aardig debuut zal maken. Niet dus.

Kutcher speelt Walter, een wat jongensachtige twintiger die de dood van zijn zus niet los kan laten. Zij is mishandeld, vermoord en als grof vuil achtergelaten langs de rivier. Terwijl het proces tegen de verdachte nog loopt zit Walter te wachten op… Ja op wat eigenlijk? Iets dat hem weer verder met zijn eigen leven helpt. Hetzelfde geldt voor Linda (Michelle Pfeiffer); moeder van een doofstomme zoon – Clay, gespeeld door Spencer Hudson – en weduwe nadat haar man vermoord is door een van zijn beste vrienden.

De twee leren elkaar kennen bij een therapiesessie voor nabestaanden van geweldslachtoffers en komen elkaar vervolgens regelmatig tegen in de rechtbank. Allebei hebben ze ook nog een ander probleem: Walters moeder (Kathy Bates) is zwaar depressief en hij kan bij haar zijn verhaal niet goed kwijt. Linda’s zoon is doofstom en kan zich juist niet goed uitdrukken, terwijl hij duidelijk rondloopt met wraakgevoelens getuige zijn agressieve uitspattingen. Walter en Linda vinden steun en begrip bij elkaar, ondanks het leeftijdsverschil. Een romance bloeit op en Walter lijkt bovendien tot Clay door te kunnen dringen. Samen proberen ze hun trauma te verwerken.

Een drama als dit moet in elk geval aangrijpend zijn, want erg veel ontwikkeling zit er niet in het verhaal. Beide personages hebben op een gruwelijke manier een naaste verloren en proberen dit samen te verwerken. That’s it. Aangrijpend is het alleen zelden. Het is zelfs saai te noemen. ‘Personal Effects’ wil maar niet gaan boeien, is vreselijk traag en probeert met koude, kille kleuren en veel close-ups het dramagehalte te verhogen.

Alleen het karakter van Clay kent eigenlijk de nodige diepgang. Hoe dat kan zonder tekst? Nou, Clay is wel de ‘verteller’ in ‘Personal Effects’. Zijn gedachten en beweegredenen worden op die manier dus regelmatig weergegeven. De karakters van Walter en Linda blijven erg op de vlakte. Dat valt Michelle Pfeiffer niet aan te rekenen, al zie je haar wel opzichtig iets proberen te maken van haar rol. Ashton Kutcher daarentegen valt wel echt door de mand en is duidelijk geschikter voor komedies. Ook van een opgebouwde (seksuele) spanning tussen Kutcher en Pfeiffer is geen enkele sprake, wat hun romance alleen maar ongeloofwaardiger maakt.

Blijft over een thema waar veel meer uit te halen was. Toegegeven, naarmate het einde in zicht komt gebeurt er nog wel een en ander wat de boel nog een klein beetje in beweging zet. Maar dan heb je er al dik 75 minuten op zitten, gapend en wel. Menigeen zal dat dus niet volhouden. ‘Personal Effects’ is echt voor de die-hard dramafans die niet snel in slaap vallen of gedeprimeerd raken. Want vrolijk word je er zeker niet van. En dat is niet omdat het verhaal je zo aangrijpt.

Brian Ligtvoet