Poms (2019)

Diane Keaton werd in de jaren zeventig een onverwacht stijlicoon. De actrice, die doorbrak in de rol van Kay Adams in ‘The Godfather’ (1972) en beide vervolgfilms, viel al in het begin van haar carrière op door haar eigengereidheid. Met name in de films van Woody Allen, indertijd zowel voor als achter de schermen haar partner, bloeide ze op. De neurotische, chaotische en zichzelf wegcijferende vrouwen die hij haar liet spelen – meest in het oog springend is natuurlijk het Oscarwinnende ‘Annie Hall’ (1977) – waren in feite uitvergrote versies van de actrice zelf. Niemand kan zichzelf zo goed neerhalen als Keaton. Regisseur Nancy Meyers, die met haar ooit de komedie ‘Something’s Gotta Give’ (2003) maakte, noemde haar ‘de meest zelfkritische persoon ter wereld’. Desondanks liepen pers en publiek met haar weg. Maar niet alleen viel het feit dat ze haar kwetsbaarheden liet zien bij het (vrouwelijk deel van het) filmpubliek in de smaak, ook haar gewaagde kledingkeuze. Voor Keaton geen strakke topjes, hippe broeken of kleurrijke jurkjes, maar vintage mannenkleding, wijde broeken, coltruien, stropdassen en hoeden – liefst zo kleurloos mogelijk. Ze ontketende een nieuwe trend, die allang is overgewaaid. Echter, tomboy Diane kleedt zich, ruim veertig jaar na haar doorbraak, nog even eigenzinnig.

Inmiddels is ze 73 en een stuk minder toonaangevend, maar ze maakt nog altijd films. Zoals de luchtige komedie ‘Poms’ (2019), geschreven en geregisseerd door de Britse filmmaakster Zara Hayes, voor wie dit na een reeks documentaires – waarvan ‘Dian Fossey: Secrets in the Mist’ (2017) de bekendste is – de eerste fictiefilm is. Keaton speelt Martha, een cynische vrouw die na 48 jaar in het zelfde huis in New York heeft gewoond, nu haar huis en haard achter zich laat om naar het bejaardenoord Sun Springs in Georgia te vertrekken. Daar hoopt ze in relatieve rust haar laatste maanden te slijten, want Martha blijkt ongeneeslijk ziek te zijn. De rust blijkt echter ver te zoeken als ze door de opdringerige, zelfgekozen buurtpatrouille, geleid door Vicki (Celia Weston) gewezen wordt op de regels die gelden binnen het bejaardenoord. Als Martha daarna kennismaakt met haar nieuwe buurvrouw, de uitbundige Sheryl (Jacki Weaver) die in alle opzichten haar tegenpool is, twijfelt ze eraan of ze er wel goed aan gedaan heeft om naar Sun Springs te verhuizen. Het duurt echter niet lang of Martha en Sheryl blijken meer met elkaar gemeen te hebben dan ze vooraf dachten. Hoewel Martha verzwijgt dat ze ernstig ziek is, deelt ze wel persoonlijke zaken met Sheryl, zoals het feit dat ze haar droom om cheerleader te worden nooit heeft kunnen waarmaken, vanwege de ziekte van haar moeder. Als Sheryl ziet hoeveel het met Martha doet, besluit ze haar te helpen een cheerleaderteam op te richten in Sun Springs. Iets wat de nodige weerstand oproept in de bekrompen gemeenschap.

Voor vrouwen van zestig jaar en ouder met hun kwaaltjes en stramme ledematen zijn de atletische bewegingen en ingewikkelde choreografieën die cheerleaders tegenwoordig uitvoeren natuurlijk geen sinecure, maar de slapstick die dat tot gevolg heeft blijft beperkt tot enkele blessures en een vernederend filmpje op YouTube. Verder draait het in ‘Poms’ voornamelijk om clichématige universele boodschappen als het belang van vriendschappen, ‘je bent nooit te oud om je dromen na te jagen’ en ‘leef elke dag alsof het je laatste is’. Hayes en coscenarist Shane Atkinson propten hun film vol onnodige nevenpersonages en zijlijntjes: de toegevoegde waarde van Sheryls kleinzoon Ben (Charlie Tahan) is bijvoorbeeld te verwaarlozen, en de reden dat de dames zich inschrijven door de regionale cheerleadingcompetitie is uitsluitend vanwege de opzwepende beelden die zo’n scène oplevert. Maar – als we wat milder oordelen – dat geeft wel een fijne feelgood-vibe aan de film. ‘Poms’ heeft aardig wat talent in huis: Keaton heeft een Oscar op de schouw staan en daarnaast nog drie nominaties in de pocket, Weaver werd ook tweemaal genomineerd (voor ‘Animal Kingdom’ (2010) en ‘Silver Linings Playbook’ (2012)). Maar tussen de dames die zich aanmelden voor het cheerleadingteam zien we onder anderen ook Rhea Perlman (bekend van de tv-serie ‘Cheers’), Pam Grier (‘Jackie Brown’, 1997) en Phyllis Somerville (‘The Curious Case of Benjamin Button’, 2008). Een geweldig ensemble aan geroutineerde actrices, die helaas maar weinig te doen krijgen. Hun personages blijven jammer genoeg ook lege hulzen.

Veel heeft ‘Poms’ dus niet om het lijf, maar het blijft fijn om actrices als Keaton, Weaver en Perlman in actie te zien, ook al bieden hun rollen hier bij lange na niet genoeg uitdaging. Mede door zijn luchtigheid en feelgoodsfeer is deze film, ondanks zijn gebreken, toch best vermakelijk.

Patricia Smagge

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 8 augustus 2019
DVD- en blu-ray-release: 11 december 2019