RoboCop 2 (1990)
Regie: Irvin Kershner | 117 minuten | actie, misdaad, science fiction, horror, thriller | Acteurs: Peter Weller, Nancy Allen, Willard Pugh, Felton Perry, John Glover, Mario Machado, Leeza Gibbons, John Ingle, Tom Noonan, Gabriel Damon, Galyn Görg, Angie Bolling, Belinda Bauer
Een vervolgfilm kon natuurlijk niet uitblijven na het succes van Paul Verhoevens ‘Robocop’. Voor het tweede deel in de ‘Robocop-trilogie’ werden alle registers open getrokken om de prent nog spectaculairder te maken dan de roemruchte voorganger uit 1987. Deel twee is dan ook een uiterst gewelddadige film geworden die uitpuilt van de actiescènes.
Met een nieuwe regisseur en scriptschrijver aan boord werd het vervolg in 1990 in de bioscopen geslingerd. Wat direct opvalt aan de film is de enorme hoeveelheid geweld die op je afgevuurd wordt. Ruim 117 minuten lang wordt er actie getoond en wordt de kijker geen rust gegund: de adrenalinespiegel van de actiefans moet torenhoog worden opgevoerd. Waarin dit tweede deel in de serie sterk in verschilt met de voorganger is de manier waarop geweld wordt getoond. Alhoewel de opvolger veel meer harde beelden bevat, is de wijze waarop dit gepresenteerd wordt veel karikaturaler in beeld gebracht. Verhoeven voerde het geweld op in zijn film als iets vreselijks: er vielen slachtoffers, er werd pijn geleden en geweld maakte de levens van mensen kapot. Agressie had ernstige gevolgen.
‘Robocop 2′ kent de harde impact van geweld niet. Goed, er gaan mensen dood: maar dat zijn de schurken. Zij verdienen het. Ook Robocop (Peter Weller) zelf wordt slachtoffer van geweld, maar hij is in dit deel veel meer robot dan mens. Bovendien kan hij zonder moeite gerepareerd worden, blijkt uit de film. En aangezien de mechanische politieman de held is, is het geweld dat hij gebruikt gerechtvaardigd. De vele actie wordt op een strip-achtige manier verteld. Scriptschrijver Frank Miller heeft zijn sporen in de Amerikaanse comicbook-wereld verdiend en dat is duidelijk af te lezen aan zijn interpretatie van Robocop. De manier waarop Robocop functioneert in deze film heeft dan ook veel raakvlakken met beeldverhalen van superhelden. De agent springt op motoren, duikt weg van kogels, heeft een superieur mik-gevoel en is met zijn metalen pantser bijna onoverwinnelijk. De diepgang die Verhoeven in het personage van Robocop/Alex Murphy bracht in de eerste film, namelijk de innerlijke zoektocht naar je identiteit, wordt in deze tweede film rigoureus overboord gegooid. Kershner kiest ervoor om Robocop niet langer als mens maar als mythe neer te zetten. Voor de fans van Verhoeven’s film kan dat een behoorlijke afknapper zijn.
Daarmee is niet gezegd dat ‘Robocop 2’ een slechte film is. Integendeel. Regisseur Kershner brengt de spanning en special effects kundig in beeld en de professionaliteit spat van het scherm af. Het verhaaltje, hoe dun ook, wordt vlot verteld en alle actiescènes vallen goed op hun plaats. Kortom alles klopt. De film is gewoon een vermakelijke science fiction-film geworden die niet meer pretendeert te zijn dan een pure spierballenfilm met een hoog popcorngehalte. De gehele productie staat in dienst van spanning en actie. En dat wordt gewoon prima in beeld gebracht. Misschien iets te goed, want de prent straalt een duidelijk larger-than-life gehalte uit. De personages zijn duidelijk van bordkarton en er is een erg sterke scheidslijn tussen goed en kwaad ontstaan.
Drugs zijn slecht, dus daarom is drugsbaron Kane dus een pure slechterik met sadistische trekjes. De politiemensen zijn goed en als zij geweld gebruiken is dat gerechtvaardigd, omdat dat recht is in een gewelddadige wereld. Topmannen van O.C.P zijn slecht, want zij zijn rijk geworden door uitbuiting. Vul de rest maar in. Deze ongenuanceerde manier van goed en kwaad zorgt voor een nog grotere cartooneske sfeer. Het is niet storend, maar na de diepgaande psychologie die in de eerste Robocop te vinden was, is het enigszins een gemis.
‘Robocop 2’ is een vermakelijke geweldsfilm geworden die met name verstokte Robocopfans en actie/sf-liefhebbers zal bekoren. Voor diepgang en realisme moet je deze film beslist links laten liggen.
Frank v.d. Ven
Waardering: 3.5
Bioscooprelease: 12 oktober 1990