Splendid Isolation (2022)

Recensie Splendid Isolation CinemagazineRegie: Urszula Antoniak | 80 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Anneke Sluiters, Abke Haring, Khadija El Kharraz Alami

Op de vlucht voor een onbekende ramp dwalen twee vrouwen, Anna (Khadija El Kharraz Alami) en Hannah (Anneke Sluiters), rond op een afgelegen eiland. Een grote drone zit ze op de hielen. Anna fluistert haar vriendin toe: “er zal je nooit iets overkomen”. De twee leuren over het strand en door de duinen totdat het stel stuit op een verlaten villa. Voor even hebben ze een plaats om te schuilen. Maar deze adempauze wordt al snel verstoord door de komst van een mysterieus persoon. ‘Splendid Isolation’ van de Pools-Nederlandse regisseur Urszula Antoniak is een stekelig beeldgedicht met meer wit regels dan inkt waarin de kijker kan rond te spartelen.

De film is even kil als de villa erin, een betonnen kubus met minimalisme als credo. Het zal de bedoeling zijn geweest. Het verhaal is sowieso uiterst spaarzaam met informatie. Evenwel is het voor Anna en Hannah beter rondwoelen in het zand van de duinen, aanraking van het enige dat nog over is in een wereld waarin intimiteit met de ander levensbedreigend lijkt te zijn. Ook dat wordt het stel ontnomen. Lucht geperst uit de longen, essentieel voor het individu, funest voor de ander.

Daar hebben we weer de derde persoon die net als in ‘Magic Mountains’ (2020) de boel dreigt te verstieren. Echter voordat deze storende factor ten tonele verschijnt, heeft het vrij abstracte ‘Splendid Isolation’ vooral een gure, bijna ondoordringbare uitstraling. Veel vergezichten en weinig woorden. Het gebruik van videobeelden uit drones en beveiligingscamera’s geeft een extra unheimisch gevoel. Beelden die elkaar overlappen als een dunne sluier versterken bovendien de isolatie van de personages. De film jaagt je liever weg dan dat het je verleidt om binnen te treden. De soundtrack is daarentegen vol, soms zelfs warm, alsof het de koud tussen Anna en Hannah probeert te bezweren. Regisseur Antoniak zelf zegt hierover dat de confrontatie met het verlies van haar partner tijdens de coronapandemie een cruciale rol speelde bij het tot stand komen van het project.

Zo nu en dan komt Antoniak met poëtische en indringende beelden maar het totale plaatje mist scherpte over wat ze wezenlijk wil zeggen over verlies en rouw. Ook de komst van de dood blaast hier geen nieuw leven in. Dit project lijkt ‘Beyond Words’ (2017) en ‘Nothing Personal’ (2009), als in de titels, niet de kracht van Antoniaks eerdere werken. Wat overblijft, is een akelig desolaat werk, dichterbij het schilderij ‘De Schreeuw’ (Edvard Munch, 1893) dan je lief is.

Roy van Landschoot

Waardering: 3

Bioscooprelease: 7 juli 2022