The Last 10 Years (2022)

Regie: Michihito Fujii | 124 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Nana Komatsu, Kentaro Sakaguchi, Yuki Yamada, Nao Honda, Lily Franky, Hideko Hara, Satoru Iguchi, Haru Kuroki, Yutaka Matsushige, Megumi, Tetsushi Tanaka

‘The Last 10 Years’ is een romantisch drama gebaseerd op het gelijknamige boek waarin de ongeneeslijk zieke Ruka Kosaka beschreef hoe het was om te weten hoe lang ze nog te leven had. Hoe is het om te weten wanneer je zal gaan? Haal je er alles uit of haal je je schouders op? Op elk moment kan die tien jaar ineens anders aanvoelen dan een ogenblik geleden: het is te kort, het is te lang. Deze wikkende gedachte tekent het hoofdpersonage en dat is voelbaar. Als kijker voel je dit, omdat deze film wordt gedragen door actrice Nana Komatsu.

Zorgvuldig schakelend tussen breekbare en stoïcijnse momenten, zet zij namelijk een gelaagd hoofdpersonage neer dat de kijker tot tranen roert. Het is daarnaast de soundtrack die de gevoelens van medelijden en onmacht versterken of bevestigen. Alsof de leden van RADWIMPS de muziek schreven met het hoofdpersonage in hun armen gesloten.

De 20-jarige Matsuri Takabayashi (Nana Komatsu) hoort tijdens een ziekenhuisopname dat ze ongeneeslijk ziek is. Triester nog, doorgaans leven mensen met haar ziekte nog maximaal tien jaar. Wanneer ze naar huis mag besluit Matsuri het beste te maken van de tijd die ze nog heeft, ondanks de nodige voorzorg, beperkingen en angstige familieleden. Er is één maar: verliefd worden is een gesloten boek, want voor eeuwig en altijd samen zal nooit meer een optie zijn. Alleen als Matsuri ingaat op de uitnodiging van een schoolreünie ontmoet ze Kazuto Manabe (Kentaro Sakaguchi).

Komatsu geeft Matsuri op de meest kwetsbare momenten een soort kinderlijke onschuld, waardoor het nog oneerlijker voelt dat juist haar dit overkomt. Het is immers ons menselijke instinct om kinderen zolang mogelijk te behoeden voor de dood en als dit niet lukt delen wij doorgaans in het lijden. Komatsu maakt hier gebalanceerd gebruik van in haar spel. Zo ziet de kijker bijvoorbeeld Matsuri huilend in de foetushouding in bed en met haar hoofd gesteund op de schouder van haar moeder naar troost zoeken. Ook vraagt Matsuri direct en hoopvol aan haar dokter of er al een wondermiddel gevonden is wanneer haar tijd bijna op is. Wat deze momenten in het bijzonder zo meeslepend maakt, is dat Komatsu door een ontroerende onverstoorbaarheid in de rest van de film juist overbrengt dat Matsuri’s doodvonnis niet al haar resterende dagen mag bepalen.

De muziek versterkt de gevoelens die de beelden van ‘The Last 10 Years’ oproepen, omdat de leden van RADWIMPS helemaal in sync lijken met de onschuld die Komatsu aan Matsuri meegeeft. Van leergierige kinderen weten we immers dat bijvoorbeeld de toetsen van een piano nog wel eens té voorzichtig of té ongecontroleerd worden ingedrukt. Precies deze groene afwisseling hoort de kijker terug in het begin van de soundtrack van RADWIMPS. En wanneer Matsuri ongestoord haar leven leidt, nemen de rake, krachtige slagen op de instrumenten in de soundtrack ook toe. Hierdoor ontstaat er een symfonie tussen Komatsu en RADWIMPS. Daarmee worden echter alle andere personages wel definitief bijrollen. Het gevaar is dan dat als de kijker weinig sympathie weet te vinden voor het hoofdpersonage, deze film wat geforceerd bepaalde emoties probeert op te wekken.

In ’The Last 10 Years’ is het pluk de dag en gedenk te sterven van ongeneeslijk zieke mensen concreet en voelbaar. Gedragen door de hoofdrolspeelster en de soundtrack is deze film een hedendaagse tranentrekker.

Jannick Engel

Waardering: 3.5