The Last Black Man in San Francisco (2019)

Recensie The Last Black Man in San Francisco CinemagazineRegie: Joe Talbot | 121 minuten | drama | Acteurs: Jimmie Fails, Jonathan Majors, Rob Morgan, Tichina Arnold, Mike Epps, Finn Wittrock, Danny Glover, Willie Hen, Jamal Trulove, Antoine Redus, Isiain Lalime, Jordan Gomes, Maximilienne Ewalt, Michael O’Brien, Daewon Song, Mari Kearney, Dennis Chavez, Dakecia Chappell, San Quinn

In ‘The Last Black Man in San Francisco’ volgen we Jimmie Fails (die zichzelf speelt) en zijn beste vriend Montgomery Allen (Jonathan Majors). Vanwege hun slechte financiën leven de twee vrienden in het huis van Montgomery’s blinde grootvader (Danny Glover), maar in hun vrije tijd gaan ze naar het historische district van San Francisco om het ouderlijke huis van Jimmie te zien. In de jaren negentig verloor Jimmie’s vader (Rob Morgan) de woning. Hoewel er nu een ouder echtpaar in het huis woont, doet Jimmie alles wat hij kan om het te onderhouden. Dit is tot groot ongenoegen van het echtpaar, dat Jimmy tijdens zijn klusjes vaak met fruit bekogeld. Op een dag treffen de twee vrienden verhuizers aan die het huis aan het leegruimen zijn. Een erfrechtelijk geschil heeft de huurders ertoe gedwongen om te vertrekken en totdat de kwestie is opgelost, blijft het huis leeg staan. Jimmie en Montgomery kiezen bij het horen van het nieuws eieren voor hun geld en trekken gelijk in, vastbesloten om er voor eens en altijd te blijven wonen. Maar dit is niet langer het San Francisco dat ze dachten te kennen.

Regisseur Joe Talbot en hoofdrolspeler Jimmy Fails groeiden samen op in San Francisco en bespraken de mogelijkheid om een film te maken al toen zij tieners waren. In 2015 schoten de twee een trailer om geld in te zamelen voor het maken van de film en lanceerden ze een succesvolle Kickstarter-campagne. Binnen een maand ondersteunden talloze bijdragers de campagne, in totaal werd er meer dan 75.000 dollar binnengehaald. Toen een korte film van Talbot en Fails, ‘American Paradise’, in 2017 het Sundance Film Festival wist te bereiken, ontmoetten ze productiemaatschappij Plan B. Het bedrijf (van niemand minder dan Brad Pitt) had interesse in hun project en een paar maanden later begon het filmen. Hun lang gekoesterde droom was uitgekomen.

‘The Last Black Man in San Francisco’ toont een kant van San Francisco die andere films meestal weglaten. Net zoals veel andere grote steden heeft ook San Francisco zijn daklozen en minderbedeelden, maar deze groepen verschijnen zelden in films over de stad. Regisseur Joe Talbot heeft voor de verandering gekozen om deze kant wel te tonen, maar niet op de manier hoe je dit misschien zou verwachten. Uit de onderwerpen die de film behandelt lijkt Talbot namelijk ook iets te willen zeggen over het decor van de stad en wat hierachter schuilgaat, over dat de stad San Francisco een soort museumstad wordt waarvan de monumenten nog steeds bewonderd worden, maar waarvan de geschiedenis aan het vervagen is. Dit thema loopt door de hele film heen en wordt ook belichaamd door het karakters van Jimmy en Montgomery. Hun gecompliceerde relatie met de stad is het kloppende hart van de film. De twee vrienden zijn diep gehecht aan San Francisco, maar tegelijkertijd hebben ze een gemeenschappelijke afkeer tegen de constante transformatie die de stad doormaakt. De film is in dit opzicht zowel een liefdesbrief als een afscheidsbrief, en zowel een ode als een bezwaar, tegen een alsmaar veranderende stad die we allemaal denken te kennen, maar waar we zelden de bewoners zelf over horen spreken.

Ondanks de mooie boodschap die de film uitdraagt heeft dit debuut echter ook zijn tekortkomingen. De onderwerpen die de film behandelt zijn boeiend, maar de structuur van de film is soms traag tot op het punt van ergernis. Scènes blijven veel te lang hangen en vallen vaak in herhaling. Ook sommige van de acteurs schieten te kort. Fails en Majors acteren goed, maar dit kan niet worden gezegd van enkele andere acteurs. Een theatervoorstelling tegen het einde van de film is hier een goed voorbeeld van. Er wordt hier zowel letterlijk als figuurlijk een podium gegeven aan allerlei ter plekke gecreëerde personages, van wie geen van de acteurs indruk weet te maken. Bijna geen enkel persoon voelt aan als een volwaardig acteur in deze scène, het is net alsof zij lukraak van de straat zijn getrokken om vervolgens in deze film te spelen. De theatervoorstelling hoort als een van de grote emotionele scènes van de film te dienen, maar weet door de onbekwaamheid van de acteurs weinig indruk te maken.

‘The Last Black Man In San Francisco’ is geen perfect debuut, maar de film beschikt wel over een origineel verhaal en een zeer groot hart. Joe Talbot heeft duidelijk talent als regisseur en zijn volgende film belooft dan ook zeker weer interessant te worden.

Len Karstens

Waardering: 3

Bioscooprelease: 30 juli 2020 (in De Filmhallen)