The Last Sin Eater (2007)
Regie: Michael Landon Jr. | 113 minuten | drama | Acteurs: Liana Liberato, Louise Fletcher, Henry Thomas, Soren Fulton, A.J. Buckley, Stewart Finlay-McLennan, Peter Wingfield, Elizabeth Lackey, Thea Rose, Kim Myers, Gabrielle Fitzpatrick, Valerie Wildman, Anne Cullimore Decker, Michael Flynn, Molly Jepson, Nick Praggastis, Parker Hadley, Stefania Barr, Dee Macaluso, Don Shanks, Morgan B. Ackerman, Blaze Call, Christine Elder, Denali McKinney, Laron Wilson, Josh McLerran
Zo vader, zo zoon. Het Amerikaanse drama ‘The Last Sin Eater’ werd geregisseerd door Michael Landon, zoon van de gelijknamige acteur/regisseur/producer/scenarist. Landon Sr. kennen we hier voornamelijk van de televisieserie ‘The Little House on the Prairie’, jarenlang een van de succesnummers van de EO. Met ‘The Last Sin Eater’ treedt Landon Jr. in het voetspoor van zijn vader. Ook in deze film zijn de voornaamste ingrediënten familie, gemeenschap en God.
Hoewel het een belangrijke rol speelt in dit drama, gaat ‘The Last Sin Eater’ over meer dan geloof alleen. Eerder gaat het om het universele verlangen naar verlossing. Wat deze film bijzonder maakt, is dat het naar verlossing snakkende personage een meisje is van pas tien jaar. De zoektocht naar verlossing brengt dit meisje uiteraard bij de God van de EO, maar confronteert haar ook met de minder fraaie kanten van haar gemeenschap. De uitwerking van dit verhaal is niet altijd geslaagd. Sommige scènes verraadden het bescheiden budget, vooral als het om de special effects gaat. Daarnaast werkt een te pas en te onpas opduikende geestverschijning ongewild op de lachspieren. Niet het feit dat ze opduikt, maar haar Shirley Temple-achtig uiterlijk, haar witte trouwjurk en de weeïge teksten die ze uitkraamt.
Aan de positieve kant staat het verhaal zelf, dat zijn literaire afkomst verraadt door de doordachte opbouw en afwikkeling, en door het moeiteloos verweven van verschillende lijntjes en lagen. Ook het acteren is redelijk in orde, waarbij de piepjonge Liana Liberato het meeste talent laat zien. Grootste pluspunt is de integriteit waarmee de makers hun geloof belijden. Nooit verzanden ze in drammerig gepreek, maar steeds proberen ze hun ideeën te integreren in een spannend en ontroerend (zij het soms iets te sentimenteel) verhaal. Dat maakt ‘The last Sin Eater’ nog geen klapper maar wel een prima film binnen het religenre. Cynici en atheïsten moeten er maar met een grote boog omheen lopen, maar de doelgroep wordt hier op een onderhoudende manier bediend. ‘The Last Sin Eater’ is absoluut een preek voor eigen parochie, maar wel een van behoorlijke kwaliteit.
Henny Wouters