Un petit frère (2022)

Recensie Un petit frère CinemagazineRegie: Léonor Serraille | 116 minuten | drama | Acteurs: Annabelle Lengronne, Stéphane Bak, Kenzo Sambin, Ahmed Sylla, Sidy Fofana, Milan Doucansi, Audrey Kouakou, Etienne Minoungou, Jean-Christophe Folly, Majd Mastoura, Pascal Rénéric, Thibaut Evrard, Angelina Woreth, Manon Clavel, Laetitia Dosch

Hoewel de breekbare familiekroniek ‘Un petit frère’ gaat over een jong gezin dat immigreert naar Frankrijk, kan het verhaal evengoed plaatsvinden elders in West-Europa. Wat voor motivatie de immigrant ook heeft, de reis naar het land van bestemming is slechts een kleine stap. Aldaar wacht een wereld die, zowel bewust als onbewust, verwacht dat je je, het liefst geruisloos, aanpast en die vaak meer dan een keertje vergeet dat daar tijd en geduld voor nodig is. Nog universeler, vertelt het ook over wat je van ouder op kind doorgeeft als je zelf nog bezig bent met opgroeien en aarden op een plek waarvan je hoopt dat het kansen biedt op een beter leven. De zelfverzekerde tweede speelfilm van regisseuse Léonor Seraille dompelt zich onder in deze ingewikkelde alledaagse situatie, waarin geen enkele keuze volledig goed is.

De Ivoriaanse Rose en haar twee zoontjes, Jean en Ernest, arriveren eind jaren tachtig in Parijs. De jonge moeder (Annabelle Lengronne) probeert haar weg te banen in een wereld waar ze wel de taal spreekt, maar in mindere mate de heersende cultuur begrijpt. Bij aanverwante familie in Parijs, waar de drie noodgedwongen verblijven voordat Rose zelf een plek kan betalen, vindt ze ook weinig aansluiting. En hoewel er gegadigden in het liefdesleven zijn, wil Rose graag zelf de kar trekken. Dit levert door de jaren heen gemixte resultaten op, want hoeveel hart de drie gezinsleden ook voor elkaar hebben, kan je juist het meest botsen met degenen die je meest nabij zijn.

De sociaal-realistische film, met momentjes van lyrische schoonheid, heeft een enigszins bijzondere, niettemin toegankelijke verhaalstructuur. Het bestaat namelijk uit drie opeenvolgende perspectieven. Alsof ze het stokje tijdens een estafette aan elkaar doorgeven, kijk je eerst met de ogen van moeder Rose naar haar leven in Frankrijk, daarna met die van Jean en als laatste Ernest. Dat stokje doorgeven lijkt te gebeuren als de zonen hun eigen vleugels beginnen uit te slaan. Op die manier krijg je een rijk geschakeerd portret van twee generaties migranten voorgeschoteld waarin één van de grote thema’s het worstelen met een bi-culturele achtergrond is. Rose en haar zoons zijn nooit helemaal dit of dat, of, sterker nog, af. Ze zijn altijd iets daartussenin. Maar wie is dat wezenlijk niet?

De krachtig spelende acteurs weten onder de bezielde begeleiding van regisseuse Seraille de kijker een aantal keer in het hart te treffen. Hun geconflicteerde situaties zijn pijnlijk invoelbaar: de met zich zelf worstelende Rose die ontdekt dat ze zowel nooit helemaal door haar eigen familie als Franse omgeving wordt begrepen; de getalenteerde Jean die zichzelf misschien wel kwijtraakt door te hard te zoeken naar acceptatie, of het nu van de maatschappij of zijn moeder is; en tot slot de schuchtere Ernest die met de gevolgen van het gebroken gezin moet zien om te gaan. Onderwijl is het niet alleen kommer en kwel. Er zijn tegen de stroom kleine triomfen en de band blijft altijd aanwezig tussen de gezinsleden. Samen zijn ze gebroken maar ook heel. Hiervoor begrip creëren reikt vele malen verder dan de focus op waar je wieg precies staat.

Roy van Landschoot

Waardering: 4

Bioscooprelease: 1 juni 2023
DVD-release: 12 september 2023