Wicked Little Letters (2023)

Regie: Thea Sharrock | 101 minuten | komedie, misdaad | Acteurs: Jessie Buckley, Olivia Colman, Hugh Skinner, Timothy Spall, Anjana Vasan, Lolly Adefope, Eileen Atkins, Alisha Weir, Joanna Scanlan, Jason Watkins, Gemma Jones, Malachi Kirby, Richard Goulding, Paul Chahidi, Grant Crookes, Adam Treasure, Jamie Chapman

Thea Sharrocks komedie ‘Wicked Little Letters’ steunt op een “schandalig” waargebeurd verhaal dat zich ontvouwt in het Littlehampton van de jaren 1920, en balanceert op de dunne lijn tussen een whodunnit (hoewel we eigenlijk allemaal weten wie de dader is) en een dosis ongepolijste Britse humor. Het lijkt erop dat het vulgaire aspect van het verhaal het unieke selling point is dat bioscoopbezoekers zal verleiden. Een kanttekening hierbij: zullen mensen ooit genoeg krijgen van de vloekende taal die de personages hanteren?

In het intrigerende verhaal neemt Olivia Colman de rol op zich van de primitief-christelijke Edith Swan, gevestigd in Littlehampton, die belast is met het ontvangen van mysterieuze kleine briefjes. Edith, vergezeld door haar strenge vader Edward (gespeeld door Timothy Spall), is ervan overtuigd dat de brieven afkomstig zijn van hun buurvrouw, de Ierse alleenstaande moeder Rose Gooding, subliem vertolkt door Jessie Buckley. De overtuiging komt voort uit Rose haar, we zullen maar zeggen, kleurrijke taalgebruik, waarbij elk woord in de brieven lijkt te dienen als een scheldwoord.

Dit indirecte bewijs is voldoende voor de twijfelachtige lokale politie, behalve voor de meedogenloze politieagente Gladys Moss, gespeeld door Anjana Vasan. Samen met een schare andere lokale dames, waaronder Eileen Atkins, Joanna Scanlan, en Lolly Adefope, begint Moss een klopjacht om de ware dader te ontmaskeren, waarbij ze onbedoeld een lachwekkende en mysterieuze sfeer creëren die het publiek aan het scherm gekluisterd houdt.

Het is overduidelijk dat zowel Colman als Buckley volledig opgaan in de grove taal van het script. Ze lijken te genieten van elke “foxy-assed rabbit f*****s” en “piss country wh***”. Met een komische finesse levert Buckley vermakelijke optredens, waaronder één waarin ze een shovel tegen haar gezicht krijgt, pijltjes afschiet naar het hoofd van een man en naakt door het dorp slingert.
Ondertussen straalt Colman toegeeflijkheid en zelfvoldaanheid uit, als een kat die de vogelkooi is binnengedrongen, wanneer de rechter haar omschrijft als een “mooie, jonge christelijke vrouw”. Ze benut haar talent, dat haar een Academy Award opleverde voor ‘The Favourite’, op sublieme wijze in deze rol. Colman bezit de gave om belachelijke, ogenschijnlijk overbodige personages op een kleine manier tragischer en sympathieker te maken, waardoor ze een extra laag aan de komedie toevoegt.

Sharrock brengt een verfrissende dosis humor in de actie, waardoor de film lichtvoetig en toegankelijk blijft. Echter, het verhaal van Jonny Sweet raakt verstrikt in zijn eigen weelderigheid, juist op het moment dat een krachtige injectie van pit nodig zou zijn geweest. Op het onthullende moment van de schurk blijkt het geen verrassing te zijn – eerder voorspelbaar dan kwaadaardig, eerder verwrongen en gekwetst. Het verlangde scherpe randje ontbreekt, waardoor de film achterblijft in voorspelbaarheid in plaats van de gedurfde wendingen die het verhaal eventueel meer diepgang hadden kunnen geven.

Vincent Tramper

Waardering: 3

Bioscooprelease: 7 maart 2024