Evil Does Not Exist – Aku wa sonzai shinai (2023)
Regie: Ryûsuke Hamaguchi | 106 minuten | drama | Acteurs: Hitoshi Omika, Ryô Nishikawa, Ryûji Kosaka, Ayaka Shibutani, Hazuki Kikuchi, Hiroyuki Miura, Yoshinori Miyata, Taijirô Tamura, Yûto Torii
Wanneer Ryusuke Hamaguchi, bekend van het bedachtzame ‘Drive My Car’ uit 2022, met zijn nieuwste werk op de proppen komt, ‘Evil Does Not Exist’, is verrassing gegarandeerd. In deze film neemt hij ons mee op een intrigerende reis, waarin stadsbewoners uit Tokio zich wagen aan het opzetten van een glamping in een landelijk gebied buiten de drukte van de metropool. Geen overdrijving hier; Hamaguchi schildert culturele botsingen met subtiele elegantie in plaats van tumultueuze confrontaties. Terwijl de titel nieuwsgierigheid opwekt, ontvouwt het verhaal zich op onverwachte wijze, en de laatste momenten brengen een intensiteit en ongemakkelijke evolutie die de kijker ongetwijfeld bijblijven.
Het hart van ‘Evil Does Not Exist’ klopt in Mizubiki Village, een afgelegen gemeenschap verscholen in het bos, bescheiden in middelen en verre van een toeristische hotspot. De rust van deze plek wordt echter onvermijdelijk verstoord wanneer een bedrijf opduikt met plannen voor een glampingresort, een onheilspellende wolk boven de vredige levensstijl van de bewoners. Takumi (Hitoshi Omika) leidt een bedaard leven tussen de bomen, vergezeld door zijn achtjarige dochter Hana (Ryo Nishikawa). Samen verzamelen ze wilde wasabi, kloven ze hout en putten ze water uit een kabbelend beekje voor het lokale udon restaurant. Maar zelfs voor de dreiging van het resort begint hun idyllische bestaan al te vervagen. In de verte weerklinken geweerschoten, terwijl jagers de lokale hertenpopulatie achtervolgen, en het eens zo geordende ritme van Takumi begint te ontsporen wanneer hij meerdere malen vergeet Hana van school te halen. De harmonie van hun levensstijl lijkt al te desintegreren voordat het resort zelfs maar een schaduw werpt.
Wanneer twee ietwat zelfverzekerde woordvoerders van het toerismebedrijf uit Tokio reageren op bezorgde vragen van de dorpsbewoners over het glamping-voorstel, worden ze geconfronteerd met de consequenties van hun eigen overmoed. De dorpsbewoners blijven onvermurwbaar en wijzen op het potentiële gevaar van een voorgestelde septic tank die hun watervoorziening dreigt te vervuilen en hun lokale economie te vernietigen. Ryusuke Hamaguchi creëert een bedachtzame scène, waarbij alle sprekers de kans krijgen om hun standpunt te uiten, maar er wordt geen definitieve beslissing genomen.
Op weg naar een tweede ontmoeting met het dorp hebben de publicisten een langdurig autogesprek waarin ze onverwacht hun ervaringen met dates delen. Deze komische wending voegt niet alleen humor toe aan het script, maar humaniseert ook de mensen die verondersteld worden de belichaming te zijn van het vermeende “evil”. Hamaguchi slaagt erin om het complexe dilemma op een menselijk niveau te brengen, waardoor de personages meer diepgang krijgen dan slechts stereotiepe antagonisten.
Dit is eerder een verhaal dat geweven is van subtiele details en fijne nuances dan van grootschalige daden. Een foto van Hana en Takumi met Hana’s moeder onthult diepe rouw in de stiltes van Takumi. Hana, in haar eigen wereld, verzamelt regelmatig veren om aan het dorpshoofd te schenken, die er op zijn beurt delicate snaren voor het klavecimbel van maakt. In het dorpsrestaurant worden stoomwolken omgezet in kommen dampende noedels, geserveerd met ceremoniële gratie en trots die lijken te zijn ontleend aan een traditionele theeceremonie. Deze beelden van het plattelandsleven zijn echter niet overdreven geïdealiseerd, noch zijn ze gebaseerd op het idee dat het leiden van een traditionele levensstijl intrinsiek moreel superieur is aan het stadsleven. Hamaguchi schetst met precisie en subtiliteit een portret van het leven in Mizubiki Village, waar de essentie van menselijkheid en moraliteit diep geworteld is in de kleine, alledaagse handelingen en de complexiteit van individuele emoties.
Het doet onwillekeurig denken aan de film ‘Perfect Days’ van Wim Wenders, zij het op een unieke manier. Net als in ‘Perfect Days’ wordt hier de aandacht gericht op de eenvoud van het dagelijks leven, met kleine alledaagse handelingen die een diepgaande betekenis dragen. Hamaguchi, in lijn met de stijl van Wenders, benadrukt de complexiteit de menselijke ervaring, niet door grootschalige gebeurtenissen, maar juist door de subtiliteit van individuele momenten. Het plattelandsleven wordt niet alleen geschilderd als een decor, maar als een weefsel van betekenisvolle momenten.
Vincent Tramper
Waardering: 3.5
Bioscooprelease: 21 maart 2024