5 x 2 – Cinq fois deux (2004)

Regie: François Ozon | 90 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Valeria Bruni Tedeschi, Stéphane Freiss, Géraldine Pailhas, Francoise Fabian, Michael Lonsdale, Antoine Chappey, Marc Ruchmann, Jason Tavassoli, Jean-Pol Brissart

De conclusie moet echter luiden dat ‘5 x 2’  een echte tegenvaller is. Na het prachtige ‘Sous le sable’, het frivole ‘8 femmes’ en het twijfelachtige ‘Swimming Pool’ waren de verwachtingen rond deze film van Ozon hooggespannen. Misschien wel te hoog. Hopelijk dat de regisseur volgende keer niet alleen aandacht heeft voor de vorm maar ook zorgt voor karakters met wat meer transparantie.

Wel de moeite waard is het acteerwerk. Met name Bruni-Tedeschi laat zien over een rijk arsenaal aan expressies te beschikken. Pijn, vreugde, twijfel, extase, alle menselijke emoties zijn te vinden op het fraaie gezicht. Ook tegenspeler Stéphane Freiss overtuigt, hoewel zijn sfinxachtige personage minder emoties toelaat. Over de andere rollen, van groot tot klein, ook niets dan lof.

Maar het echte probleem van de film zit in het scenario. We zijn getuigen van de ontwrichting van een huwelijk maar wat precies de troebelen zijn komen we nooit te weten. Er gebeurt wel heel wat, een slippertje tijdens de huwelijksnacht, een absente echtgenoot bij de bevalling, homo-erotische flirts en zo nog het een en ander. Maar wat de karakters precies beweegt blijft onduidelijk. Of er sprake is van genetische mankementen of onverwerkte traumas die naar dit onaangepast gedrag leiden, komen we nooit te weten.

Het bijzondere van de nieuwe film van François Ozon zou de vorm moeten zijn. Ozon heeft ervoor gekozen om 5 episoden uit een huwelijk te vertellen, maar dan in omgekeerde volgorde. De filmt bij de scheiding en eindigt bij de eerste frisse duik in zee van beide protagonisten. De tussenliggende episoden gaan over een huiselijk diner, de bevalling van de vrouw en de huwelijksdag van het paar. Hoewel de vorm aan de film een bepaalde frisheid geeft wordt de noodzaak van die keuze nooit duidelijk.

Verhalen met een afwijkende chronologie zijn geen zeldzaamheid in de hedendaagse film. ‘La mala educacion’ en ’21 Grams’ waren chronologische hersenkrakers, films als Memento en Irréversible kenden een omgekeerde chronologie en het magistrale Before the rain begon in het midden van een cyclisch tijdsverloop. Bij de meeste van deze films had de keuze voor een bijzondere chronologie een duidelijk reden. En terecht. Een afwijkende vorm kiezen om de vorm heeft geen zin. Dan kun je maar beter gewoon beginnen bij het begin.

Henny Wouters

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 18 november 2004