Bon Dieu! – Qu’est-ce qu’on a fait au Bon Dieu? (2014)

Regie: Philippe de Chauveron | 97 minuten | komedie | Acteurs: Christian Clavier, Chantal Lauby, Ary Abittan, Medi Sadoun, Frédéric Chau, Noom Diawara, Frédérique Bel, Julia Piaton, Emilie Caen, Elodie Fontan, Pascal N’Zonzi, Salimata Kamate, Tatiana Rojo, Loïc Legendre, Elie Semoun

‘Bon Dieu!’ of zoals de oorspronkelijke Franse titel luidt, ‘Qu’est-ce qu’on a fait au Bon Dieu?’, wat zoveel betekent als ‘Wat hebben we de goede God aangedaan om dit te verdienen?’ is een als scherpzinnige komedie vermomde film die eigenlijk alleen maar onaangenaam is om naar te kijken. Opvallend: op de Nederlandse markt krijgt de titel een uitroepteken, op de Franse markt een vraagteken.

Het echtpaar Claude (Christian Clavier) en Marie (Chantal Lauby) heeft het goed. Ze wonen in een groot landhuis met een enorme tuin en hebben vier prachtige dochters. De oudste drie zijn al getrouwd – de film opent met de elkaar chronologisch opvolgende jawoorden en de steeds ongemakkelijker kijkende ouders – en wanneer ‘Bon Dieu!’ echt van start gaat, zien we dat er inmiddels ook al kleinkinderen zijn. Claude en Marie wonen de besnijdenis van hun amper een week oude kleinzoon bij en tijdens een gezamenlijke maaltijd, waar de hele familie, drie schoonzonen incluis, rond de tafel zit, barst de bom. Vooral Claude steekt zijn ongenoegen over de mannenkeuze van zijn dochters niet onder stoelen of banken. De keurig katholiek opgevoede dochters werden namelijk elk verliefd op een man van een andere nationaliteit en/of religie. Eentje trouwde met een moslim, de tweede met een Jood en de derde met een Chinees. Niet alleen Claude slaagt er niet in zijn masker van tolerantie op te houden, onderling weten de drie heren ook menig steek onder water te geven. Het is een verbaal steekspel om u tegen te zeggen. Ongetwijfeld grappig bedoeld, maar de nare ondertoon maakt dat weinig mondhoeken gekruld zullen zijn.

En dat blijft zo, een enkele geslaagde grap daargelaten. Het wordt de kijker dan ook niet echt makkelijk gemaakt om sympathie voor de personages op te brengen. Van de vier dochters zijn er eigenlijk maar twee die enigszins uit de verf komen: de jongste, Laure (Elodie Fontan), die haar vriend (het lijkt wel een potje kwartet: een Afrikaan!) nog voor moet stellen aan pa en ma, krijgt nog de meeste schermtijd en zij verdient dan nog het meeste meeleven, al wordt dat door een onbezonnen actie in het laatste deel van de film weer teniet gedaan. Ségolène is van de drie getrouwde zussen de enige die opvalt, omdat ze bij het minste of geringste in tranen uitbarst. De overige twee zijn inwisselbaar.

Wat ook niet helpt is het feit dat de fysieke grappen in ‘Bon Dieu!’ flauw en voorspelbaar zijn. Claude en Marie wordt bijvoorbeeld gevraagd de voorhuid van hun kleinzoon te begraven in de tuin. Op het moment dat je Marie met smaak een broodje ham weg ziet smikkelen, en er een speels hondje om hen heen dartelt, weet je al dat het doosje met de ‘heilige’ inhoud niet op de bestemde plaats terecht zal komen. Het ongeluk met het naargeestige schilderij dat Ségolène gemaakt heeft en dat alleen in de hal komt te hangen wanneer zij op bezoek komt, zie je ook al van mijlenver aankomen. 

In de aanloop naar het slot ontspoort ‘Bon Dieu!’ volledig, en wordt cliché op cliché gestapeld. Mensen die elkaar eerst niet uit kunnen staan, verbroederen en stellen die voor elkaar gemaakt lijken, dreigen uit elkaar te gaan. Met een banale redding in de trein op de koop toe.

Philippe de Chauveron (scenario en regie) laat verschillende etniciteiten en religies elkaar beledigen op een manier dat het anti-racistisch zou moeten zijn – echt niemand ontkomt er aan – maar het luchtige en voorspelbare eind-goed-al-goed doet afbreuk aan zijn goede bedoelingen. Dat de film bijna tien miljoen bezoekers trok in thuisland Frankrijk is mooi voor de makers, en er is vast een groep die deze humor wel kan waarderen. Maar of u daar onder valt, daar mag u best vraagtekens bij plaatsen!

Monica Meijer

Waardering: 2

Bioscooprelease: 26 juni 2014