Day of the Dead (2008)

Regie: Steve Miner | 82 minuten | horror | Acteurs: Mena Suvari, Nick Cannon, Michael Welch, Annalynne McCord, Stark Sands, Matt Rippy, Pat Kilbane, Taylor Hoover, Christa Campbell, Ving Rhames

Het zal de horrorfans niet ontgaan zijn: het gaat erg goed met de zombiefilm. Niet alleen werd de carrière van George A. Romero weer tot leven gewekt, het klassieke ‘Dawn of the Dead’ werd eveneens gereanimeerd en van een remake voorzien. Nu is het de beurt aan het vervolg. De vraag is echter of deze remake net zo weet te overtuigen als zijn voorganger.

Het is wel even wennen. Waar het origineel een vrij volwassen en serieuze toon heeft, daar opent deze nieuwe versie met wat hitsige tieners die met elkaar lopen te vozen. Het maakt direct een wat puberale indruk en doet het ergste vermoeden: ‘Day of the Dead’ is verworden tot tiener-horror nummer zoveel. Wanneer we vervolgens getrakteerd worden op enkele flauwe schrikmomenten lijken de verwachtingen waargemaakt te gaan worden. Het feit dat de cast ook nog eens stuk voor stuk uit goed uitziende modellen bestaat helpt ook niet echt.

Het blijkt hier gelukkig om een valse start te gaan, want wanneer je als kijker van de eerste schrik bekomen bent en het verhaal langzaamaan op gang begint te komen, blijkt er toch nog een aardige film verscholen te zitten in ‘Day of the Dead’. Zo abrupt als de film met de deur in huis valt, zo subtiel wordt het verhaal vervolgens opgebouwd. Wat begint met enkele zieke mensen leidt geleidelijk aan tot het moment dat de pleuris uitbreekt en de straten bezaaid zijn met levende doden. En ja, net als in ‘Dawn of the Dead’ kunnen ze rennen. Sterker nog, dit zijn enkele van de meest actieve zombies ooit. Ze rijden auto, klimmen door schachten en doen hun stinkende best om door de deur heen te breken.

Wat dan weer jammer is, is dat regisseur Steve Miner zich geroepen voelt om gebruik te maken van nogal hippe stijlelementen om dit alles in beeld te brengen en dus zwabbert de camera alle kanten op en is de montage als in een videoclip. Ook worden er hier en daar wat visuele effecten ingezet om ons een blik in het hoofd van een zombie te bieden. Het had allemaal niet gehoeven. Steve Miner heeft immers in het verleden aangetoond een prima horrorfilm te kunnen afleveren (hij maakte onder andere ‘Friday the 13th Part 2′, ‘Friday the 13th Part 3′ en ‘Halloween H:20′). De nu ingezette middelen doen slechts afbreuk aan de spanning en proberen in plaats daarvan de kijker te overrompelen met bombastische en oppervlakkige trucjes.

Ook het ophoesten van clichés is nogal overbodig, want waarom moet er toch altijd in schachten worden geklommen in een horrorfilm? En wie schrikt er nu nog van een plots door het beeld rennende zwarte schim? Het zijn allemaal nogal flauwe toevoegingen aan een film die het best op eigen kracht kan. Het lijkt wel of Steve Miner zijn zelfvertrouwen is verloren, maar ja… het is ook niet meer wat het geweest is met zijn carrière: al jaren verdient Miner zijn geld met het regisseren van televisie afleveringen.

Gelukkig wordt er tussen alle overbodige en hippe elementen door niet vergeten om ook wat drama toe te voegen aan het verhaal. Er heerst weer ouderwetse paranoia zodra mensen gedwongen worden om in een afgesloten ruimte met elkaar samen te werken. Toch blijft deze remake vooral een actiespektakel dat het moet hebben van vlotte scènes met een hoop schietpartijen. Leidde het einde der tijden in George Romero’s versie nog tot verhitte discussies tussen wetenschap en leger over de ethiek van de mensheid, in deze remake achten de mensen zich een speler in een videospelletje en knallen ze er wellustig op los. Zonder zich al te druk te maken over waar ze mee bezig zijn. Het is een wat oppervlakkige benadering van het onderwerp, maar het levert toch een vermakelijke film op.

Wat de film toch nog over de schreef trekt is dat het er allemaal goed verzorgd uitziet. De locaties zijn goed gekozen en de speciale effecten (niet geheel onbelangrijk in een zombiefilm) weten te overtuigen. Daarnaast vliegen het bloed en de ledematen je om de oren en wordt er zoveel afgeknald dat ook de meest bloeddorstige kijker zich zal vermaken. Kijkers die echter een film verwachten die de intelligente kijk van George Romero hanteert komen bedrogen uit.

‘Day of the Dead’ is daarmee een twijfelgevalletje geworden. Enerzijds heeft het te maken met flink wat tekortkomingen. Anderzijds moet gezegd worden dat Steve Miner toch een vermakelijke film heeft weten af te leveren. Het gevoel blijft kleven dat het allemaal nog leuker was geweest als Miner net iets meer lef had getoond en niet de traditionele paden had betreden.

Sander Colin