De legende van de stenen van Gelel – Gekijô-ban Naruto: Daigekitotsu! Maboroshi no chitei iseki dattebayo! (2005)
Regie: Hirotsugu Kawasaki | 94 minuten | drama, animatie, komedie, avontuur, fantasie | Originele stemmencast: Junko Takeuchi, Shotaro Morikubo, Chie Nakamura, Gaamon Kai, Takako Honda, Akira Ishida, Yasuyuki Kase, Gamon Kawai, Sachiko Kojima, Tomoka Kurokawa, Houko Kuwashima, Akio Nojima, Nachi Nozawa, Urara Takano
Na het succes van ‘Naruto en de Sneeuwprinses’ kon het niet uitblijven dat er meer Narutofilms zouden volgen. Ook ‘De Legende van de Stenen van Gelel’ sluit aan op de ontwikkelingen in de manga (Japanse strip) en animeserie die er van Naruto bestaan. Zo is deze film te plaatsen na aflevering 160 (van de 220) van de originele anime. Voor de beeldvorming dient daarbij te worden vermeld dat de eerste 135 afleveringen gebaseerd zijn op de mangaverhalen, maar dat de serie vanaf dat moment met nieuwe plots op de proppen kwam. Doordat schrijver en bedenker Masashi Kishimoto echter alle producties overziet, heeft dat geen negatieve gevolgen voor de ontwikkeling van het karakter.
Net als de eerste film, biedt ook ‘De Legende van de Stenen van Gelel’ een op zichzelf staand verhaal binnen het universum van Naruto. Ditmaal moet de titelheld het opnemen tegen Meester Haido, een dwalende usurper die voor zijn Utopia (een wereld zonder oorlog en conflict) wat al te makkelijk offers laat brengen. Zijn protégé, de jonge ridder Temujin, weet het Naruto, Sakura en Shikamaru verdraaid lastig te maken in hun opdracht de Stenen van Gelel, die Haido vanwege hun kracht voor zijn plan wil inzetten, te beschermen. Maar gelukkig krijgen ze hulp van een paar zandninja’s, waaronder Kankuro en Gaara (voor de trouwe Narutofans geen onbekenden).
Wat vooral opvalt in deze tweede Narutofilm is de afwezigheid van Kakashi Hatake, de leider van Team 7. Verder is Sasuke ingeruild voor Shikamaru (die eigenlijk in team 10 thuishoort). Maar de interactie tussen Naruto en zijn twee collega’s is gelukkig net zo frivool als in de eerste film. Er valt wederom genoeg te lachen om de rare fratsen onderling. Bovendien zijn de gevechten, zeker wanneer de zandninja’s eraan deelnemen, stukken interessanter deze keer. De choreografie is beter, de graphics zijn (nog) beter en er staat veel meer op het spel. Wat dat betreft overtreft ‘De Legende van de Stenen van Gelel’ heel duidelijk zijn voorganger.
Maar helaas laat de film het op andere punten liggen. De structuur van het verhaal laat ten opzichte van de eerste film wat te wensen over en ook de emotionele ontwikkeling bij Naruto blijft achter. Bovendien spreekt de filmmuziek minder tot de verbeelding. Doordat er soms maar van één synthesizertje gebruik wordt gemaakt, klinkt het nu en dan net als een computerspel. Bood ‘Naruto en de Sneeuwprinses’ van alles wat, deze keer blijft het vooral bij een aaneenschakeling van grote gevechten. Over het geheel genomen heeft deze tweede Narutofilm daardoor gewoon minder te bieden. Het blijft een boeiend uitje van anderhalf uur, maar zelfs voor de echte Narutofans zal het niet meer zijn dan een beetje aangename afleiding. Zij weten immers wat Naruto en bijvoorbeeld de zandninja’s nog meer in huis hebben. En dat komt er in deze film jammer genoeg niet uit.
Wouter de Boer