Futuresport (1998)
Regie: Ernest R. Dickerson | 87 minuten | actie, drama, thriller, romantiek, science fiction, sport | Acteurs: Dean Cain, Vanessa L. Williams, Wesley Snipes, Rachel Shane, Adrian Hughes, Bill Smitrovich, Valerie Chow, JR Bourne. Tara Frederick. Mikela J. Mikael, Matthew Walker, David Kaye, Françoise Yip, Brian Jensen, Ken Kirzinger, Josh Ius, Stuart O’Connell, Emmanuelle Chriqui, Hiro Kanagawa, Gerard Plunkett, Brad Loree, Ron Robinson, Paul Wu
Het uitgangspunt van ‘Futuresport’ is nog absurder dan in het drie jaar later gemaakte ‘Lagaan’, de Indiase Oscargenomineerde film waarin een strijd om landbouwbelasting werd beslecht met een partijtje cricket. In het door Wesley Snipes geproduceerde ‘Futuresport’, moet middels de sport uit de titel een oorlog uitgevochten worden tussen Amerika en het Gemenebest. Maar ongeloofwaardigheid is niet het (grootste) probleem van ‘Futuresport’. De grootste reden dat de film weinig indruk zal achter laten is dat er geen enkel (verhaal)element bevredigend genoeg is uitgewerkt. Het acteerwerk is nog redelijk voor een tv-productie, de film heeft een prettig tempo, en het verhaal is in de basis best vermakelijk, maar de algehele uitvoering en samenkomst van verschillende aspecten is helaas beduidend middelmatig.
Futuresport zelf – waarvan de naam wat eigenaardig is, aangezien het geen sport van de toekomst is in de tijd waarin het speelt, alleen voor de kijker die in het “verleden” leeft – is op zich interessant, al is het in feite, net als een groot gedeelte van het verhaal, een variant van Rollerball, het spel dat in de gelijknamige film met James Caan werd geïntroduceerd. Het is een soort combinatie tussen handbal en ijshockey en wordt gespeeld op een hoverboard (een zwevend skateboard), met een bal die onder stroom komt te staan als een speler hem langer dan vijf seconden in zijn hand heeft. Het is een tamelijk opwindende sport en potentieel zeer aantrekkelijk om in een film te tonen. Daarom is het teleurstellend dat deze sport, waar de hele film om draait, niet wat vaker en aantrekkelijker in beeld wordt gebracht, en dat de dramatische opbouw van de wedstrijden en de gang ernaartoe dikwijls te wensen overlaat. De wedstrijden zien er best boeiend uit, met een bal die omhoog geschoten wordt en twee teams die het ding op fanatieke wijze proberen te bemachtigen en in het gat aan de overzijde proberen te gooien, terwijl de spelers op een hoverboard in de rondte vliegen, op een speelveld dat er uitziet als een skatepark. Maar de opnames gaan zo snel, en de actie wordt doorgaans zo onoverzichtelijk in beeld gebracht, dat je als kijker nauwelijks mogelijkheid hebt om in de drama van het spel te komen. Voor je het weet, is het al voorbij. Daarbij is de opbouw naar de grote, allesbeslissende strijd toe, en de registratie hiervan, te onopwindend. Zelfs een film als ‘Dodgeball’ wist het geheel nog te voorzien van een gezonde dosis anticipatie en show. Ook het voorspelbare moment dat de uitvinder van de sport, Fixx (Wesley Snipes), redding zal gaan bieden gaat gepaard met te weinig opwinding en spektakel.
Nee, de binding met de kijker zal dus niet echt plaats vinden door middel van de sportelementen. Maar de film probeert ook de drama te verhogen door er een verhaallijntje over een saboterende moord en een ontvoering in te gooien, maar dit komt vooral knullig over. Snipes deelt nog wel een paar rake klappen uit, maar de opvatting dat de futuresport attributen ideale wapens zouden zijn is toch vreemd te noemen. Bovendien wordt er weinig mee gedaan. De mannen komen even aangezweefd op een hoverboards, maar vervolgens bleken de special effects waarschijnlijk ontoereikend, en gaan ze gewoon met normale vuistgevechten door. Ja, af en toe wordt er nog zo’n mentale bal als wapen ingezet, maar het werkt voornamelijk op de lachspieren dan dat het indruk maakt.
Echter, het moet gezegd worden: de film kijkt wel lekker (snel) weg. Het enige verhaalelement dat de vaart eruit haalt is de romantische subplot tussen “Superman” Dean Cain en Vanessa Williams. Dit laatste personage lijkt een beetje met de haren erbij gesleept te zijn.
De film heeft best aardige ideeën, maar sommige interessante aspecten worden helaas slechts aangestipt. Zoals de situatie en de stem van de arme bevolking in de “Downzone”, het gebied in Hawaï waar Futuresport is ontstaan. Het is de bevolkingslaag die het hart lijkt te vormen van de film. Het is waar Trey gewoond en zijn sport beoefend heeft, maar een plek die hij vergeten lijkt te zijn in zijn zucht naar roem en geld. Hij moet weer terug naar zijn wortels keren, naar de waardering van het leven, en het plezier om te sporten. Maar dit volk wordt eigenlijk niet zichtbaar en de film is alleen geïnteresseerd in de persoonlijke ontwikkeling van Trey.
Een aardige toevoeging is de constante aandacht voor de populariteitspunten van bekende personen uit de media. Bij alles wat de sporters doen wordt een populariteitspoll gehouden om te zien hoezeer ze gestegen of gezakt zijn in de ratings. Zo blijkt bijvoorbeeld dat Trey nog populairder is dan president Clinton. Chelsea Clinton, wel te verstaan. Grappig. Ook dat de Australië leider van de Gemenebest en aartsvijand van Amerika is, en er gevochten wordt om Hawaï. Of hoe de detente die ontstaat voor de kust van Amerika tussen vijandelijke vloten veel gemeen heeft met de Cuba Crisis.
Ondanks enkele leuke vondsten is ‘Futuresport’ jammer genoeg te voorspelbaar en niet opwindend genoeg om een blijvende indruk achter te laten. Al is het waarschijnlijk dat een Wesley Snipes met dreadlocks en een Caraïbisch accent voor altijd in het geheugen van de kijker gegrift blijft.
Bart Rietvink
Waardering: 2