I Vinti (1953)

Regie: Michelangelo Antonioni | 110 minuten | drama, misdaad | Acteurs: Franco Interlenghi, Anna-Maria Ferrero, Eduardo Ciannelli, Evi Maltagliati, Umberto Spadaro, Peter Reynolds, David Farrar, Patrick Barr, Fay Compton, Raymond Lovell, Françoise Arnoul, Jean-Pierre Mocky, Etchika Choureau, Henri Poirier, Albert Michel

Met ‘I Vinti’ lijkt de Italiaanse topregisseur Michelangelo Antonioni zich te hebben gewaagd aan het neorealisme, misschien wel de bekendste naoorlogse filmstroming in Italië. Dit keer gaat het echter niet om de strijd van de partizanen, over armoede of werkeloosheid. De oorlog dreunt wel door. De slachtoffers zijn de jongeren die al het geweld gade hebben slagen en nu, zo’n tien jaar later, het besef van leven en dood volledig zijn kwijtgeraakt.

In drie afzonderlijke episodes zien we jongeren in drie verschillende landen. In Frankrijk krijgt een wandeling in het bos een noodlottige wending, in Italië loopt een smokkelactie uit de hand en in Engeland ontdekt een jonge dichter een lijk. Telkens raakt iemand betrokken bij een moord en de oorzaak is volgens Antonioni steeds dezelfde; de desastreuze confrontatie van de menselijke geest met geweld. Anders dan in succesvolle films ‘L’Avventura’ en ‘L’Eclisse’ zit de vaart er goed in en wordt er veel gepraat. Er is zelfs sprake van de nodige comic relief. Spaarzaam, dat wel, maar ook goed getimed. Bovendien hebben de emoties bijna elk hun keerzijde. De jonge Britse man die zichzelf tot dichter heeft uitgeroepen en beroemd probeert te worden met zijn ontdekking van een lijk heeft in zijn sneuheid in het begin nog wel wat grappigs. De journalist die zijn verhaal opschrijft gaat zelfs eventjes mee naar de renbaan waar de jongen gaat gokken. Een amicaal praatje volgt en het lijkt een sympathieke, alhoewel wat eenzame jongen. Die eenzaamheid krijgt al gauw de overhand en dan slaat het verhaal om. Net als in de andere episodes wordt deze omslag effectief verbeeld.

De realiteit van Antonioni, of je nu in Engeland, Frankrijk of Italië zit is voor de jonge oorlogsgeneratie een weinig vrolijke. Deze zware conclusie maakt ‘I Vinti’ tot een dramatische sociale aanklacht. Zoals we Antonioni gewend zijn, zijn de beelden goed verzorgd en is de grimmige sfeer het sterkste punt. Bovendien is het acteerwerk in elk segment uitstekend. Zijn latere vorm had Antonioni nog niet te pakken, maar ‘I Vinti’ is de moeite van het kijken zeker waard.

David Croese