Les amours d’Astrée et de Céladon (2007)

Regie: Eric Rohmer | 109 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Andy Gillet, Stéphanie Crayencour, Cécile Cassel, Véronique Reymond, Rosette Silvie, Jocelyn Quivrin, Mathilde Mosnier, Rodolphe Pauly, Serge Renko, Arthur Dupont

‘Les amours d’Astrée et de Céladon’, een verfilming van de zeventiende eeuwse roman “L’Astrée”, is, volgens eigen zeggen, de laatste film van gelauwerde regisseur Eric Rohmer. De – ten tijde van het verschijnen van deze film – reeds zevenentachtigjarige filmmaker was een van de belangrijkste figuren uit de Franse filmstroming de nouvelle vague en heeft als laatste project een amusante en lichtvoetige kostuumfilm afgeleverd.

Het verhaal speelt zich af in het Gallië van de vijfde eeuw, en kent een gekunstelde structuur en wollig taalgebruik. Toch is het geen film die zich voort moet slepen – afgezien, wellicht, van het trage middenstuk – en pretentieus overkomt. Ondanks de archaïsche setting en kostuums doet de film eerder aan als een leuke Franse romantische klucht, vol met misverstanden, listen, en plagend erotische ontmoetingen. Het verhaal kan op zijn minst erop betrapt worden dat het een boodschap wil verkondigen over de allesoverheersende kracht van de liefde – of juist de idiotie waar mensen in naam der liefde toe gedreven worden – maar de film neemt zichzelf in zijn geheel weinig serieus en is een lekkere hapklare brok voor de toeschouwer.

Het verhaal is soms te belachelijk voor woorden, maar heeft hierdoor ook een vreemd soort aantrekkingskracht. De liefde tusen Céladon en Astrée gaat kennelijk zo ver dat Céladon weigert een discussie met haar aan te gaan wanneer hij door haar wordt weggestuurd. In plaats van het duidelijk maken van haar vergissing waarna ze hun leven samen met elkaar door zouden kunnen brengen, besluit hij om haar wens en wil te respecteren door uit haar ogen te verdwijnen. Ook al heeft hij niets met een ander (gehad), hij houdt bijna religieus vast aan haar woorden. Hij wordt gevangen genomen door nimfen maar kan zich niet aan de leidster geven omdat zijn hart bij Astrée ligt. Tegelijkertijd kan hij ook niet naar haar teruggaan omdat zij had gezegd hem nooit meer te willen zien. Dus, ook al is zij nu in tranen vanwege Céladons vermoedelijke dood, hij houdt vast aan zijn belofte. Maar, op een gegeven moment besluit hij wel om haar op te zoeken terwijl ze ergens in een veldje ligt te slapen. Want, ook al wil zij hem niet zien, dit houdt hem niet tegen om haar te bekijken. Hij lijkt zich dus wel erg slaafs aan puur haar woorden te houden, in plaats van de gedachten hierachter.

Deze toewijding aan woorden ligt ook aan de basis van de list in de derde akte van de film. Immers, als Astrée niet weet dat ze naar Céladon kijkt, is het alsof ze dit niet werkelijk doet. Dus kan Céladon zich verkleden als een meisje en dicht bij Astrée in de buurt komen en met haar praten zonder dat ze hier erg in heeft. Maar de band die ze krijgen wordt op een gegeven moment wel erg hecht. Ze slapen in dezelfde kamer en raken elkaar steeds meer aan, en op steeds intiemere plekken. Op deze manier figureert er in de film ineens, in zekere zin, een tentatieve lesbische relatie. Is Astrée soms biseksueel? Of is er misschien iets anders aan de hand? Verward is ze in ieder geval lichtelijk. Maar het voelt heerlijk en vertrouwd aan, dus wat kan er dan mis mee zijn?

Bart Rietvink