Locked Out – Rokkuauto (2009)

Regie: Yasunobu Takahashi | 82 minuten | thriller | Acteurs: Noboru Akima, Keisaku Kimura, Tomomi Miyashita, Miho Ogata, Yutaka Ohnuki,Takeru Shimada Kiichi Sonobe, Yasunobo Takahashi

Een jongeman rijdt rond in zijn auto. Zenuwachtig en schichtig. De radio doet verslag van de verdwijning van een jongetje. Hij ergert zich aan medeweggebruikers en prevelt binnensmonds. Waar hij vandaan komt, is voorlopig een raadsel. Al snel wordt duidelijk dat de wanorde overheerst tussen zijn oren. De autorit gaat van de ene miezerige eettent naar het volgende tankstation. Doelloos. Slapen gebeurt in de auto en de telefoon zet hij af. In één of ander wegrestaurant sijpelen de eerste signalen van agressie uit zijn aders. Of lijkt dit maar zo? Via een misverstand raakt hij opgezadeld met de 6-jarige Keita.

Beetje bij beetje ontrafelt zich het geheim van de jongeman die aanvankelijk zelfs zijn naam niet meer weet. Via flashbacks schilfert een voorgeschiedenis af van de dikke laag vernis die op deze zonderlinge figuur plakt. Omringd door een waas van twijfels zit de kijker met de handen in het haar. Is hij nu een gestoorde psychopaat of is er meer aan de hand? Met de vertelstructuur zit het dus wel snor. Er wordt aanvankelijk weinig informatie weggegeven en dat levert een ongemakkelijke spanningsboog op. Maar door enkele onnodige interventies wordt dit toch geen Aha-erlebnis.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ‘Locked Out’ had een aardige, ja zelfs knappe, film kunnen opleveren. Helaas sukkelt regisseur Yasunobu Takahashi van de verlichte autosnelweg in een onbeduidend, donker zijweggetje. Een road-movie, een thriller of een halve komedie? Takahashi weet echt niet wat te kiezen. Hij beschikt nochtans over een goed beraamd verhaal dat echter bij de hold-up van de toeschouwer verijdeld wordt. Er ontbreken enkele cijfers van de code om de kluis te kraken.

Met wat meer cinematografisch lef en denkwerk zouden ze in Hollywood alweer het snoer van de remakecarrousel in het contact kunnen duwen. Toegegeven, de manier waarop Keita in de auto van de jongeman verzeild is leuk gevonden. Maar het vervolg hakt een beetje in op de geloofwaardigheid. Wie gaat als zesjarige zomaar mee met een rare snuiter terwijl moeder vijf minuten geleden duidelijk maakte die vooral te mijden? De mysterieuze en dreigende sneeuw die ‘Locked Out’ bedelft, smelt snel na deze ontmoeting. Takahashi sleurt er ook een soort van slechte-ik bij en dat levert enkele bizarre taferelen op. Een gevecht om een koevoet dat meer weg heeft van een dwaze wals begeleid door een al even idiote riedel. Een voorbeeld van Japanse humor? Dit soort tussendoortjes haalt de jeu uit de zorgvuldig opgebouwde sfeer. En het gebruik van een alter ego ruikt ondertussen naar belegen kaas over datum. Het einde klapwiekt erg abrupt tegen het inlevingsvermogen van de kijker en zorgt helaas dat de quotering van ‘Locked Out’ sneller daalt dan de aandelen van Fortis in crisistijd.

Ligt het aan een beperkt budget of aan tijdsgebrek? Het eindresultaat is verre van beroerd en stukken interessanter dan tachtig procent van de flauwekul die uit het zogenaamde beloofde land van de film komt. En die aardige film heeft Takahashi ongetwijfeld in z’n vingers. Laat dit een repetitie zijn.

Jochem Geelen