Taken 2 (2012)

Regie: Olivier Megaton | 93 minuten | actie, misdaad, thriller | Acteurs: Liam Neeson, Famke Jansen, Maggie Grace, Leland Orser, Jon Gries, D.B. Sweeney, Luke Grimes, Rade Serbedzija, Kevork Malikyan, Alain Figlarz, Frank Alvarez, Murat Tuncelli, Ali Yildirim, Ergun Kuyucu, Cengiz Bozkurt, Hakan Karahan

‘Taken’, een wraakfilm uit de stal van Luc Besson, had weliswaar met Liam Neeson een grote naam in de cast, maar was toch een wat onverwachte hit. Deze simpele genrefilm steeg boven het magere verhaaltje en de ongeloofwaardige wendingen uit vanwege onder andere: een sterke Liam Neeson als “no nonsens” actieheld, de identificeerbare situatie van zijn personage (die inspeelt op een vaderlijke oerangst), een tijdsdruk in het verhaal, die voor een flinke dosis onrust en spanning zorgden, en een messcherpe focus: alles draaide om het vinden van de dochter. ‘Taken 2’ probeert het succes van deel 1 te herhalen – met vergelijkbare situaties voor het gezin van Bryan Mills (Neeson), en een zelfde koelbloedigheid en scherpzinnigheid die Mills aan de dag legt om zijn geliefden (en zichzelf) te redden – maar de film mist helaas te veel van de hierboven genoemde kwaliteiten die de eerste ‘Taken’ zo onweerstaanbaar maakten.

Het goede nieuws is dat Liam Neeson terug is als de intelligente, krachtige ex-CIA-agent Bryan Mills, en nog steeds een genot is om in actie te zien. Hoe stompzinnig het scenario ook is, of hoe knullig een dialoog, als Neeson iets zegt of doet, geloof je het. Als hij tegen zijn dochter zegt dat haar niets zal overkomen, geloof je dat, ook al is ze omsingeld door gewapende mannen. Als hij een schurk alleen maar kwaad en strak aankijkt terwijl hij ergens in een kelder vastgeketend zit en gruwelijk gemarteld wordt, geloof je dat deze beste man zal gaan boeten, al moet Neeson hiervoor uit de dood opstaan. Dat zijn zo de voordelen van het gebruiken van een “echte” acteur in een simpele actieheldenrol.

Maar ook al weet Neeson de film zeker naar een hoger plan te tillen, zijn inzet is niet genoeg om de film helemaal te redden. Om te beginnen zijn het verhaal en de personages niet “fris” meer. Nog steeds houdt Bryan zich obsessief met het leven van zijn dochter bezig, en nog steeds heeft zijn ex-vrouw (Famke Janssen) hem niet in haar leven geaccepteerd. En natuurlijk kan hij zijn CIA-verleden nog niet achter zich laten, omdat slechteriken het weer op zijn gezin hebben gemunt.

Dat is echter niet het grootste probleem. Het verhaal spreekt nu gewoonweg minder tot de verbeelding. Waar het uitgangspunt van de eerste ‘Taken’ bloedstollend spannend was, vanwege het inspelen op de reële angst die bij eenieder optreedt, die zijn kind (voor het eerst) in zijn/haar eentje, zonder begeleiding, op reis laat gaan, weet ‘Taken 2’ een stuk minder spanning te genereren. Niet alleen weten we wel ongeveer wat er zal gebeuren – de schurken geven in de proloog immers al aan dat ze wraak gaan nemen op Bryan en zijn familie – het is ook een stuk minder intens wanneer Bryan zelf gevangen genomen wordt. Hij is immers een stuk minder onschuldig en hulpeloos, en is in de eerste film ook al praktisch onverwoestbaar gebleken dus zal het nu ook wel gaan redden. Daarbij is er nu nauwelijks onzekerheid over het lot of de toestand van hemzelf en zijn vrouw. Hij weet waar ze zijn, en wat er met ze gebeurt. Ook al bevinden ze zich niet bepaald in een fijne situatie, onzekerheid wekt bijna altijd meer spanning op. De machteloosheid en frustratie in ‘Taken 1’ zorgden voor heel veel urgentie. Bryan liep in ‘Taken’ altijd één stap achter op de ontvoerders van zijn dochter, en aangezien hij maar drie dagen de tijd had om haar te vinden, voordat ze voorgoed verdwenen zou zijn, wat de zoektocht extra zenuwslopend maakte. In ‘Taken 2’ is het gewoon een kwestie wachten op een Houdini-truc van Bryan en kijken hoe lang het duurt voordat hij de rollen omdraait.

De makers van ‘Taken 2’ proberen het gemis van de “onschuldige dochter in gevaar” op een wel erg gekunstelde manier op te lossen. Nu is het namelijk niet Bryan die zijn dochter moet redden, maar gaat dochterlief, met behulp van telefonische tips van papa, hém proberen te vinden. Niet alleen is het lichtelijk onverantwoord van pa om dit toe te staan maar de manier waarop de dochter – rennend over daken, gooiend met granaten, en rondscheurend in een taxi – de heldenrol op zich neemt als marionet van haar vader komt op zijn zachtst gezegd ongeloofwaardig en geforceerd over.

De eerste momenten waarop Bryan en zijn vrouw enerzijds – achtervolgd in een auto – en de dochter anderzijds – in het zwembad en de slaapkamer van het hotel – belaagd worden door de slechteriken, zijn zeker weer spannend, en ‘Taken 2’ bevat ook weer verschillende opwindende achtervolgingen, maar de ongeloofwaardige of zwaar overdreven momenten die in de eerste ‘Taken’ nog wel te vergeven waren, vallen hier extra op.  ‘Taken 2’ is door dit alles een ongeïnspireerd vervolg geworden en weet, ondanks een kundige Neeson en verdienstelijke actiescènes helaas niet de energie, focus en intensiteit van de eerste ‘Taken’ te reproduceren.

Bart Rietvink

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 22 november 2012
DVD- en blu-ray-release: 6 februari 2013