Where God Left His Shoes (2007)
Regie: Salvatore Stabile | 97 minuten | drama | Acteurs: John Leguizamo, Leonor Varela, David Castro, Samantha M. Rose, Jerry Ferrara, Adriane Lenox, Stephen Payne, Manny Perez, Frank Rodriguez, Dave Salerno
Met Kerstmis voor de deur is het natuurlijk meer dan aangenaam om toch tenminste een eigen dak boven je hoofd te hebben. In ‘Where God Left His Shoes’ doet ex-profbokser Frank Diaz er alles aan om dit voor elkaar te krijgen. Praktisch zonder geld, zonder legaal werk, maar mét een vrouw en twee kinderen om voor te zorgen.
Het leven lacht Frank (John Leguizamo; ‘The Happening’ (2008), ‘Gamer’ (2009)) en zijn gezin niet bepaald toe. Financieel is het structureel problematisch en als Franks aanstaande bokswedstrijd – zijn bron van inkomsten – ook nog wordt afgelast staat het water hen tot aan de lippen. De verhuurder van hun appartement kan na maanden van achterstallige betalingen niets anders meer doen dan ze op straat zetten. Het gezin belandt uiteindelijk in een opvanghuis voor daklozen en Frank verdient zwart iets bij in de bouw. Na twee maanden krijgen ze een telefoontje dat er een appartement voor ze is vrijgekomen. De dag voor Kerstmis lijkt de wereld er dus weer een stuk beter uit te gaan zien! Lijkt… Frank krijgt het appartement namelijk niet omdat hij geen (wit) betaald werk heeft. De verhuurster kan voor hem geen uitzondering op de regel maken, maar geeft hem tot sluitingstijd de kans om met een bewijs van betaald werk te komen. Zodat ze alsnog Kerst kunnen vieren in hun eigen woning. Samen met zijn stiefzoontje Justin (David Castro) begint hij vervolgens aan een race tegen de klok waarbij de tegenslagen zich alleen maar op lijken te stapelen…
Qua verhaal heeft ‘Where God Left His Shoes’ veel overeenkomsten met ‘The Pursuit of Happyness’ (2006). Hoewel laatstgenoemde film toch meer emoties teweeg bracht bij de kijker, is deze film juist veel rauwer en realistischer. Misschien komt dat door het ontbreken van echt grote namen, maar het is ook vooral minder ‘Hollywood’ dat in deze productie is gestopt. De hoofdpersonen zijn puur, door diverse zaken in hun levens getekend en proberen er maar het beste van te maken. Óók de kinderen.
Het blijft boeiend om te zien hoe je normen kunnen vervagen als je wanhopig bent. Om tegelijkertijd diezelfde normen in je opvoeding in stand te willen houden. Zo steelt Frank bijvoorbeeld – naar eigen zeggen gelegitimeerd – in winkels, maar verbiedt hij dat Justin ten strengste om te doen. Gefaseerd zinken Frank en zijn gezin steeds dieper. De noodzaak is nu eenmaal groter dan het gevoel van schaamte. Zwartrijden, eten uit de vuilnisbak van een restaurant en zelfs bedelen; dat je vervolgens als een melaatse behandeld wordt door mensen die het wél goed hebben dat zij dan maar zo. Het verhaal is ook een statement tegen de (Amerikaanse) maatschappij, waarin je met een goede instelling maar een slechte geschiedenis nog maar moeilijk aan de bak kunt komen. En dan mag je het verder fijn zelf uitzoeken… Ook boeiend in deze film is de relatie tussen Frank en Justin. Justin zoekt op een verkeerde manier naar een bevestiging van liefde bij Frank na slechte ervaringen met zijn eigen vader. Frank daarentegen is een echte boksmacho, die vindt dat mannen dat niet zo naar elkaar moeten uiten.
De acteerprestaties van beide heren zijn hier absoluut dik in orde evenals de sfeer van de film, waarbij een prominente rol is weggelegd voor The Big Apple tijdens de Kerstperiode als decor. Dramatiek in een koude metropool; het is een beproefd recept. Het einde zal niet iedereen bekoren, maar past wel helemaal in de lijn van het verhaal. En zo hoort het.
‘Where God Left His Shoes’ – duidend op het appartement waar het gezin terecht lijkt te kunnen. Dat stelt niet veel voor, met andere woorden: God zou er zijn schoenen nog niet achterlaten – is een mooi, integer verhaal met een prima cast. Deprimerend is het alleen wel, dus voor iedereen die al neigt naar een winterdepressie: even overslaan maar deze film!
Brian Ligtvoet