Angèle et Tony (2010)
Regie: Alix Delaporte | 87 minuten | drama | Acteurs: Clotilde Hesme, Grégory Gadebois, Evelyne Didi, Jérôme Huguet, Antoine Couleau, Patrick Descamps, Lola Dueñas, Patrick Ligardes, Elsa Bouchain, Marc Bodnar, Corine Marienneau, Antoine Laurent, Farid Larbi, Tracy, Rama Grinberg
Angèle is een vrouw met een missie. Zoveel wordt al meteen duidelijk in de eerste scène van het prachtig geobserveerde romantische drama ‘Angèle et Tony’, de eerste langspeelfilm van regisseuse Alix Delaporte. Te zien is hoe een jonge man ergens buiten tegen een muurtje de “liefde” bedrijft met een verveeld om zich heen kijkende jonge vrouw – Angèle – die wacht tot de transactie voorbij is. Want dat is het, zo blijkt enkele momenten later. Voor het even ter beschikking stellen van haar lichaam krijgt Angèle namelijk een stoer actiefiguurtje, dat ze cadeau wil doen aan haar zoontje dat ze al jaren niet heeft gezien. De aandacht van de kijker is door deze veelzeggende scène meteen gegrepen.
Hoewel drama en emotie in de lucht hangen, en de genoemde verhaalelementen makkelijk voor een melodramatische draak van een film kunnen zorgen, blijft ‘Angèle et Tony’ verrassend subtiel. Angèle is eigenlijk nooit “zielig”. Zo heb je in de openingsscène niet de indruk dat ze gebruikt wordt of er mentale littekens aan over houdt. Ze gebruikt haar lichaam gewoon om te krijgen wat ze wil en doet hier verder niet moeilijk over. Ook later in de film, als ze Tony voor zich wil winnen, biedt ze zich liever in al haar naakte glorie aan dan dat ze een intiem gesprek aan gaat. Praten is niet haar sterkste punt. Voor een deel omdat ze veel te verbergen heeft. Zo stort ze zich bijvoorbeeld in eerste instantie niet uit liefde of lustgevoelens op de toch niet bijster aantrekkelijke Tony. Dat wil zeggen, ze doet het niet uit liefde voor hém. Ook zwijgt ze over haar niet geheel brandschone verleden.
Maar ook al is Angèle opportunistisch en houdt ze het een en ander verborgen, ze blijft altijd sympathiek en paradoxaal genoeg authentiek overkomen. De kijker zíet gewoon dat ze een goed hart heeft en Tony en de andere mensen om haar heen niet wil kwetsen. Ze is gewoon soms wat schuchter en heeft wat ongemakkelijke of ongewone omgangsvormen. Daarbij helpt het natuurlijk dat ze het uiteindelijk allemaal voor haar kindje doet. Tenslotte is ze wel altijd eerlijk over haar gevoelens en speelt ze niet (bewust) met de mensen die ze tegenkomt.
Een goede actrice is in een genuanceerde rol als die van Angèle absoluut noodzakelijk en Clotilde Hesme is wat dat betreft een geschenk uit de hemel. Ze laat de juiste combinatie zien van verlegenheid, intelligentie, en passie. Met kleine veranderingen in haar gezichtsuitdrukkingen weet ze de kijker altijd geboeid en aan het scherm gekluisterd te houden. Zo interessant blijft het om erachter te komen wat ze denkt en voelt en of het ook echt gaat redden.
Niet alleen Angèle wordt uitmuntend geacteerd. Dit geldt ook voor Grégory Gadeboid als de niet veel minder passieve visser Tony, die ineens een knappe jonge vrouw achter zich aan krijgt en hier op de een of andere manier een natuurlijke interactie mee op moet bouwen, zonder zijn gevoel voor eigenwaarde te verliezen of zijn kans op een eventuele romantische liefde. Dus is hij vanaf het begin af aan sceptisch, doch sympathiek en begrijpend, en probeert hij, meestal tevergeefs hoogte te krijgen van de onpeilbare jonge dame, die zowel te goed als te slecht lijkt om waar te zijn. Gadeboid houdt heel genuanceerd afstand, en doet langzaam de deur steeds een beetje verder open. Hij is doorgaans stoïcijns maar heeft in enkele belangrijke scènes emotionele uitbarstingen die diepere lagen laten zien. Zoals een sterke behoefte aan liefde en een grote angst om gekwetst te worden.
De opwarming van dit stel tot elkaar gaat misschien langzaam, maar wanneer het eenmaal in gang is gezet, heeft de kijker de personages voorgoed in zijn hart gesloten. Een kleine glimlach of twinkeling in de ogen van Angèle of Tony is genoeg om overtuigd te zijn van het aanstaande geluk van dit tweetal. Juist omdat het zo mondjesmaat gebeurt, zijn dit soort kleine dingen zo veelzeggend en waardevol.
De omgeving van Normandië wordt liefdevol vastgelegd door regisseuse Delaporte, die in deze omgeving vele vakanties als klein meisje heeft doorgebracht. Ze was altijd gefascineerd door vissers, zo vertelt ze in het persmateriaal. Mensen die een groot deel van hun leven op zee doorbrengen, en in zekere zin afgesloten zijn van de werkelijkheid. Maar die toch, wanneer ze zich roeren, de politiek angst kunnen aanjagen. Dit laatste element heeft ze ook in de film gestopt, of willen stoppen. Zo is er een gewelddadige confrontatie met ME-politieagenten vanwege vangquota en geïmporteerde vis, en wordt er gerefereerd aan arrestaties en eerdere incidenten. Wellicht een interessant onderwerp, maar het wordt in de film niet ver uitgewerkt en hangt een beetje als een los verhaal aan het centrale liefdesverhaal vast. Zo zijn er nog enkele verhaallijnen of personages die misschien meer aandacht hadden kunnen krijgen of juist beter weggelaten hadden kunnen worden. Maar uiteindelijk blijft het verhaal van Angèle en Tony gelukkig rotsvast overeind staan. Alix Delaporte heeft vooral een verhaal over de liefde willen maken. Over de liefde van twee mensen die deze nog nooit geproefd hadden, en welke ze mee wilde laten proeven door de kijker. En dit is op een geweldige manier gelukt. Sterker nog, het smaakt naar meer!
Bart Rietvink
Waardering: 4
Bioscooprelease: 12 mei 2011