Animal (2005)

Regie: Roselyne Bosch | 103 minuten | science fiction, thriller | Acteurs: Andreas Wilson, Emma Griffiths Malin, Diogo Infante, David Birkin, Mercedes Grower, Mark Heap, Rhoda Montmayor, Nicky Naude, Filipe Porto, Abdul Salis, John Standing, Ed Stoppard, Juliet van Kampen, Myfanwy Waring, Francisco Antunes, Clifford de Spenser, Catarina Furtado, Alda Gomes, Jorge Henrigues, Mathias Honoré, Jaime Murray, Christopher Obi, Chiké Okonkwo, Nathalie Press

Roselyne Bosch schreef een aantal filmscenario’s waarvan ‘Conquest of Paradise’ de bekendste is. ‘Animal’ is haar debuutfilm als regisseuse, ook hiervoor schreef ze zelf het scenario, dat op het Oporto International Film Festival de hoofdprijs won. Op dit Portugese festival, dat zich heeft gespecialiseerd in sci-fi en fantasy-film, won ‘Animal’ ook nog de ‘Melíes d’Argent award for Fantasy Film’. Niet slecht voor de debuterend regisseur, maar is het allemaal terecht?

Technisch opent de film mooi, met hoge beeldkwaliteit, mooie kleuren en indrukwekkende shots van een moderne stad. Voor een volle collegezaal houdt doctor Thomas Nielsen een speech waarin we leren dat hij ‘God’s fouten’ wil corrigeren; hij kijkt er bloedserieus bij. Toe maar. Er wordt hoog ingezet, dit belooft wat! Een verwachting die wordt versterkt door mooie, bijna surrealistische beelden van een verdwaalde wolf in een winkelcentrum. Het beest doet, tegen zijn natuur, geen vlieg kwaad, laat zich zelfs knuffelen door een kind, fascinerend. Het pianothema zet in, prachtig. So far, so good.

Maar dan. Gedurende de hele film blijft Thomas grote, beladen dingen roepen zoals: “Wij genetici bieden de gelijke kansen die politici ons altijd beloofden, maar die ze ons nooit hebben gegeven.” Het verhaal gaat over dit soort interessante ideeën en grote thema’s. Helaas komen ze nooit echt tot leven en de karakters evenmin, omdat ze tot slaaf zijn gemaakt van deze ideeën. En op dit wankele fundament wordt elke nieuwe wending lachwekkend en irritant. Er vallen steeds meer gaten, die gedicht moeten worden, maar de oplossingen zijn ongefundeerd en soms domweg ongeloofwaardig.

En dan nog iets: Kan Andreas Wilson (de protagonist, Thomas Nielsen) eigenlijk wel acteren? Een reële vraag. Het allereerste shot van de film brengt zijn gezicht vol in beeld als hij de menigte in de collegezaal toespreekt. Alleen zijn lippen lijken in eerste instantie te bewegen en eventuele andere bewegingen zijn houterig. Misschien wilde de regisseur het beeld oproepen van een nerdachtige wetenschapper die niet zo van de tongriem gesneden is, ok, kan. Toch blijft het de hele film opvallen dat Wilson niet overtuigt. De dingen die hij zegt komen telkens net niet natuurlijk zijn mond uit, het is te ingehouden, te houterig. Hij lijkt een inlevende, emotionele laag te missen die een acteur nodig heeft om contact te maken met zichzelf, zijn tekst, zijn medespelers en uiteindelijk zijn publiek. Je gelooft hem niet. Andere acteurs in de film overtuigen meer, vooral Diogo Infante, die de seriemoordenaar speelt. Hij is arrogant en agressief, maar maakt ook zijn emoties voelbaar.

En tóch ligt het ook aan de regie. Technisch is het allemaal vlekkeloos. Interessante locaties, mooie shots, prachtige kleuren, chique, profi. Maar dat je als regisseur niet ziet dat je (eigen) scenario rammelt aan alle kanten en dat je te maken hebt met een lead-acteur die zijn rol niet kan dragen, dan doe je het niet goed. Het lijkt allemaal een beetje negatief, maar het simpele feit blijft dat ‘Animal’ er zeer verzorgd uitziet, maar verder op geen enkel vlak overtuigt. Het is dan ook onbegrijpelijk dat deze film bovengenoemde prijzen in de wacht heeft gesleept.

Arjen Dijkstra