Aragami (2003)

Regie: Ryûhei Kitamura | 70 minuten | actie, horror, fantasie | Acteurs: Takao Osawa, Masaya Kato, Kanae Uotani, Tak Sakaguchi, Hideo Sakaki

Twee Japanse regisseurs hebben een wedstrijd bedacht. De ervaren Yukihiko Tsutsumi neemt het op tegen nieuwkomer Rhyuhei Kitamura. In deze Aziatische variant op de ‘Dogma’ stijl moeten de cineasten onder bepaalde, strak afgebakende omstandigheden werken. Zo moet hun film gaan over een dodelijk duel tussen twee personen. Het gevecht moet zich in één ruimte afspelen en de lengte van de film mag niet langer zijn dan 70 minuten. Het is aan het (Japanse) publiek om uit te maken welke cineast de winnaar is.

Deel twee van het ‘Duel Project’, zoals de filmwedstrijd heet, gaat door het leven als ‘Aragami’. In deze film draait het om een samurai (Osawa) en zijn mysterieuze gastheer Aragami (Kato). Als de zwaargewonde samurai door een strijdmakker naar de tempel van Aragami wordt gebracht, ontdekt hij dat de volgende dag zijn wonden helemaal genezen zijn. De man bedankt zijn gastheer uitvoerig en bereidt zich ondertussen voor op zijn terugreis. Maar dan ontdekt de samurai dat de geheimzinnige Aragami hem nooit zal laten gaan, althans niet voordat hij een dodelijke duel met hem aangaat.

De jonge cineast Rhyuhei Kitamura tapt uit een heel ander vaatje dan zijn oudere concurrent Tsutsumi. Waar laatstgenoemde zijn film liet afspelen in het heden onder quasi realistische omstandigheden, kiest Kitamura voor het verleden in een fantasievolle setting. In ‘Aragami’ speelt het verhaal zich af in een sprookjesachtige tempel vol spookelementen. Felle bliksemschichten, vreemde beelden en rare kleurtjes: je kent het wel. In deze locatie wordt een keihard gevecht uitgevochten tussen gast en gastheer. Met zwaarden.

Het verhaal van ‘Aragami’ klinkt spectaculair en sfeervol. Helaas schort er het een en ander aan de uitwerking van deze film. Maar daarover later meer. Dan maar eerst het goede nieuws: de zwaardgevechten zien er werkelijk fantastisch uit. Door paarse strepen te gebruiken bij iedere zwaardslag brengt de regisseur de actie indrukwekkend in beeld. Ook het stuntwerk, waarbij de acteurs bizar hoge sprongen maken en flitsende koprollen uitvoeren, ziet er mooi uit.

Naast het degelijke stuntwerk is het spel van de cast ook uitstekend. Vooral Osawa is goed op dreef als samurai die een breed scala aan emoties tentoon mag stellen. Van een laf en verbouwereerd mannetje verandert hij in een dappere, zelfverzekerde vechtjas. Osawa zet een inleefbaar en sympathiek personage neer. Maar ook Kato is prima als de geheimzinnige Aragami. Kato leunt zwaar op zijn jongensachtige charme en stoere uitstraling en dat gaat hem goed af. De andere acteurs hebben zo’n klein aandeel aan de film dat ze niet noemenswaardig zijn.

Dan komen we nu aan bij het slechte nieuws. ‘Aragami’ is tergend traag. Het verhaal is veel te dun en beperkt om de volle 70 minuten te boeien. Regisseur Kitamura heeft na een klein half uur zijn kruit allang verschoten. Je ziet de afloop van het verhaal al van mijlen ver aankomen en dat is jammer. De film bouwt gestaag naar het eindgevecht toe, maar het duurt gewoon veel te lang. De clou van het verhaal is veel te voorspelbaar en Kitamura’s camerawerk is erg sloom. De film besteedt veel tijd aan uitgebreide close-ups die zonder moeite een volle minuut duren. De vaart wordt op die manier vakkundig de nek omgedraaid.

Het goede spel van de cast, het leuke stuntwerk en enkele humorisische dialogen verzachten de pijn dan wel, maar kunnen niet voorkomen dat ‘Aragami’ saai en taai overkomt tijdens enkele passages. En dat is jammer, want aan de cast en de setting ligt het niet. De film heeft daarnaast ook een amusant pulpsfeertje vol jakkerende gitaarsolo’s, gekke spookhuiseffecten en felgekleurde kostuums. Dat de actie ook wel eens over de top gaat, draagt daar op een positieve manier aan bij.

Al met al is ‘Aragami’ een aardige film waar echter veel meer ingezeten heeft. Door het sukkelende tempo zal de film waarschijnlijk niet snel in de smaak vallen bij de doelgroep: jongeren die zijn opgegroeid met flitsende videoclipachtige montages en films vol vaart. Qua inhoud en stijl legt ‘Aragami’ het af tegen ‘2DLK’: deel één van het ‘Duel Project’. Score: 1-0 voor de oudjes dus.

Frank v.d. Ven