Big Boys Don’t Cry (2020)

Regie: Steve Crowhurst | 90 minuten | biografie, misdaad | Acteurs: Michael Socha, Zoë Tapper, Mitchell Norman, Joshua Coombes, Poppy Roe, Daniel Adegboyega, Amelia Eve, Brett Fancy, John Ellis-Hall

Een beroerd begin is het halve werk. Dat blijkt maar weer uit het levensverhaal van Paul Connolly. Als baby van twee weken wordt hij achtergelaten in een vuilnisbak waarna hij in het Britse vondelingsysteem belandt. Dat brengt hem op jonge leeftijd naar het St Leonard’s kindertehuis in Essex, een plek waar kinderen worden misbruikt, geslagen en getreiterd door de verzorgers en leidinggevenden. In tegenstelling tot veel lotgenoten weet Connolly nog iets van zijn volwassen leven te maken, waaronder de publicatie van een aantal autobiografische boeken.

Die boeken vormen de basis van het Britse drama ‘Big Boys Don’t Cry’. Hierin volgen we Paul (Jacko voor vrienden) nadat hij een aantal jaar in de cel heeft gezeten voor een geweldsmisdrijf. Hij neemt zijn oude werk als uitsmijter weer op, doet wat duistere zaakjes en wordt verliefd op een leuke agente. Maar dan rakelt een televisierapportage over St. Leonard’s Paul’s verleden weer op.

Dit boeiende gegeven heeft niet geleid tot een hoogstaand drama. De opzet van de film is dermate rommelig – met flashbacks, romantische intermezzo’s, criminele uitstapjes – dat het verhaal over het misbruik soms uit zicht raakt. Vervelender nog is een sequentie van drie of vier korte shots (jongetje in bad, fluisterend jongetje voor een raam, brandende sigaret, het schreeuwende hoofd van een begeleider) dat eerst voor nog wat visuele poëzie zorgt maar irritant vaak wordt herhaald.

Ook op ambachtelijk gebied houdt het niet over. Het acteren is houterig en slecht getimed, de dialogen zijn vaak gekunsteld. De interactie tussen personages is onnatuurlijk, in de zin dat ze elkaar netjes laten uitpraten en meer declameren dan communiceren. Sommige personages neigen naar het karikaturale, andere missen geloofwaardigheid, zoals de schattige agente die geen enkele autoriteit uitstraalt. En dan zijn er nog de vele kleine irritaties, zoals het belachelijk aantal keer dat de bijnaam Jacko valt. Geen dialoog gaat voorbij of die naam komt een keer of vijf langs.

Gelukkig zijn er wat mooie natuurbeelden, speelt Zoë Tapper niet onverdienstelijk en wordt de film op het eind nog een beetje spannend. Maar het blijft zonde dat het bijzondere en inspirerende leven van Paul Connolly geen betere film heeft opgeleverd.

Henny Wouters

Waardering: 2

VOD-release: 14 januari 2023 (Netflix)