Brasserie Romantiek (2012)

Regie: Joël Vanhoebrouck | 97 minuten | komedie, drama | Acteurs: Barbara Sarafian, Anemone Valcke, Koen De Bouw, Filip Peeters, Axel Daeseleire, Sara de Roo, Mathijs Scheepers, Wouter Hendrickx, Tine Embrechts, Ruth Becquart, Zoë Thielemans, Brit van Hoof, Tanja Cnaepkens, Thomas Janssens, Dirk Vermiert, Jelle van Lysebettens, Ida Dequeecker, Sarah Maria Luckx, Stijn Steyaert, Jef Stevens, Lore Stuyck, Sam Schürg, Tom Viaene, Tom Dingenen

De titel van de Vlaamse tragikomedie ‘Brasserie Romantiek’ (2012) is doeltreffend gekozen: het hele verhaal speelt zich af ìn of rondom het restaurant (voormalig een brasserie) met dezelfde naam. Eenheid van plaats dus èn ook tijd, want we volgen de verwikkelingen van de eigenaren, het personeel en de diverse bezoekers van het restaurant gedurende een Valentijnsavond. Ook het onderwerp van de film mag al direct duidelijk zijn: romantiek of zoals zal blijken het gebrek daaraan.

Je zou zeggen een restaurant met de naam Romantiek moet wel een goede keuze zijn voor een geslaagd romantisch Valentijns dinertje, maar de makers van ‘Brasserie Romantiek’ gebruiken dit gegeven handig om sluimerende relationele problemen tot een uitbarsting te laten komen.
Diverse gasten en diverse uitstallingen van interpersoonlijk leed: zo is er een koppel van in de vijftig waarvan de vrouw uitgekeken is op haar man, een autoverkoper die sinds jaren in zijn rol van gladjakker is gesleten; een nerveuze sul die zichzelf op het toilet moed inspreekt voor de confrontatie met een hitsige vamp met wie hij een internetdate heeft; een jonge vrouw die verlaten is door haar man en voor haar alleen een tafel heeft geregeld met een luguber doel; en zo zijn er nog een paar minder uitgewerkte personages die het restaurant frequenteren of er werken. Tenslotte zijn er natuurlijk ook nog de uitbaters van het restaurant en het personeel, waarvan de eerste het hoofdonderwerp van de film vormen.

Een van de gasten blijkt oude jeugdliefde Frank (Koen de Bouw) te zijn van gastvrouw en eigenaresse Roos (Barbara Sarafian). Hij heeft deze avond uitgezocht om zijn eerste grote liefde alsnog voor zich terug te winnen nadat hij haar 23 jaar geleden heeft verlaten. Roos heeft sindsdien enkele relaties gehad, maar deze zijn allemaal op niets uitgelopen. Al die tijd is zij met haar broer, mede-eigenaar en chefkok, in het familierestaurant blijven werken. Frank moet nog diezelfde avond het vliegtuig terug nemen naar Buenos Aires waar hij als diplomaat werkt. Hij hoop dat Roos toezegt met hem mee te gaan om met hem in Buenos Aires te gaan wonen.

Op zich een spannend gegeven, Roos moet besluiten of zij voor zichzelf kiest en met Frank meegaat, voor wie zij altijd een zwak is blijven houden, of bij haar jongere broer Angelo (Axel Daeseleire) blijft als zijn steun en toeverlaat. Regisseur Joël Vanhoebrouck tracht dan nog de spanning op te voeren door Roos die keuze nog diezelfde avond te laten maken en daar gaat het een beetje mis, want waarom moet Roos nog perse diezelfde avond mee naar Buenos Aires? Frank heeft zelfs al een kaartje voor haar gekocht, maar is het realistisch dat diplomaat Frank zo onnozel en onredelijk is dat hij verwacht dat zijn jeugdliefde van 23 jaar geleden zomaar met hem vertrekt naar een ander continent, nog voordat haar werk er die avond op zit en zij haar koffers kan pakken? Laat staan dat ze de kans krijgt om behoorlijk afscheid te nemen van de mensen met wie ze leeft en werkt.

Je zou dus verwachten dat Frank Roos een voorstel doet waarover zij moet kunnen nadenken. Zij kan hem immers enkele dagen later wel volgen naar Buenos Aires, maar waarom doen de personages dan alsof het nu of nooit is? Eenheid van tijd en plaats moeten de makers gedacht hebben. Een verhaal wordt meestal beter als je deze twee variabelen eenvoudig houdt, maar in dit geval wordt de gewenste spanning in het verhaal wel heel kunstmatig en opzichtig geconstrueerd. En dat wreekt zich uiteindelijk want de hele climax die hierdoor wordt opgebouwd, namelijk de botsing met de broer die zijn zus niet wilt zien vertrekken, waardoor het Valentijnsdiner voor iedereen in het honderd lijkt te lopen, is bepaald onnodig.

Ook de overige verhaaltjes lijden een beetje aan een onwaarschijnlijkheidseuvel: zo is de conclusie van de nerveuze schlemiel en zijn internetdate eerder verontrustend dan grappig en het mysterieuze depri meisje maakt wel heel gemakkelijk een draai van 100 graden na de avances van de garçon Lesley.

Die garçon wordt trouwens wel heel sympathiek gespeeld door Wouter Hendrickx en wat dat betreft slagen de acteurs er wel in de personages en hun sores zo geloofwaardig mogelijk neer te zetten. Daardoor is, als je je over het rammelende verhaal heen zet, ‘Brasserie Romantiek’ zeker een amusante film.

Alberto Ciaccio

‘Brasserie Romantiek’ verschijnt dinsdag 23 april 2013 op DVD en blu-ray.