Catherine Called Birdy (2022)

Regie: Lena Dunham | 108 minuten | avontuur | Acteurs: Bella Ramsey, Billie Piper, Andrew Scott, Lesley Sharp, Joe Alwyn, Sophie Okonedo, Paul Kaye, Dean-Charles Chapman, Isis Hainsworth

Opgroeien in het middeleeuwse Engeland is geen picknick. Dat weet ook de 14-jarige Catherine, dochter van verarmde aristocraten die ondanks hun fraaie landhuis gebukt gaan onder zorgen. Catherine’s moeder is meestal zwanger, maar haar baby’s sterven vaak voordat ze goed en wel geboren zijn. Favoriete broer Edward zit in een klooster, andere broer Robert is een etterbak. Om de familiekas een beetje te spekken besluit Catherine’s vader dat zijn dochter rijp is voor een huwelijk, liefst met een (rijke) echtgenoot. Jong of oud, dat maakt niks uit.

In ‘Catherine Called Birdy’ volgen we onze heldin in haar pogingen om onder dat huwelijk uit te komen. Als geboren rebel vindt ze steeds weer listen om haar vader te dwarsbomen, zodat geschikte huwelijkskandidaten snel de benen nemen. Totdat er een eentje overblijft, een oudere man met de weinig hoopgevende naam Shaggy Beard.

‘Catherine Called Birdy’ is typisch zo’n film die welbewust aan anachronismen doet. Catherine is het soort meisje dat we kennen uit moderne jeugdliteratuur en -films. Voor niemand bang, ondeugend, speels, opstandig, in Catherine’s geval zelfs een beetje asociaal. Niet heel middeleeuws zou je denken. Ook de muziek doet hier vrolijk aan mee. Quasi-middeleeuwse deuntjes worden afgewisseld met moderne popmuziek. Bewust voor gekozen, dus stoort het niet.
Wat wel stoort is de toon. De film mikt op jong en oud, maar heeft daarbij een paar basisregels vergeten. Normaal gesproken kunnen de jonkies genieten van simpele humor en jeugdige vrolijkheid, en zijn er voor de volwassenen culturele verwijzingen, ironie en anachronismen, zaken waar kinderen overheen kijken.

‘Catherine Called Birdy’ slaat in dat opzicht alle planken mis. Er is te veel kleuterhumor met poep en snot en pis. Voor pubers is er een ironische voice-over die doet denken aan ‘Enola Holmes’, maar minder scherp en grappig. Bovendien is Catherine erg kinderlijk, wat dan weer vloekt met de bijna volwassen voice-over. De jongste kijkers zullen vast genieten van de platte humor, maar wat moeten ze met volwassen scènes over gedwongen huwelijken, wiegendood, kinderdood en levensgevaarlijke bevallingen? En met veel te lange en plastische uitweidingen over de maandelijkse periode?

Het enige wat overblijft voor jonkies én volwassenen zijn de serieuze gesprekken die Catherine voert met haar oom, haar tante, haar vader en haar moeder. Het zijn de weinige momenten die wat rust en ontroering brengen in een film die veel wil maar weinig biedt.

Henny Wouters

Waardering: 2

VOD-release: 7 oktober 2022 (Prime Video)