Cézanne et moi (2016)

Recensie Cézanne et moi CinemagazineRegie: Danièle Thompson | 117 minuten | biografie, drama | Acteurs: Guillaume Canet, Guillaume Gallienne, Alice Pol, Déborah François, Pierre Yvon, Sabine Azéma, Gérard Meylan, Laurent Stocker, Isabelle Candelier, Freya Mavor, Félicien Juttner, Flore Babled, Romain Cottard, Alexandre Kouchner, Nicolas Gob, Christian Hecq

Paul Cézanne en Émile Zola groeiden samen op in het Franse Aix-en-Provence in de negentiende eeuw en vormden samen met leeftijdgenoot Batistin Baille “les trois inséparables”, de drie onafscheidelijken. Hoe verschillend hun achtergrond ook was – Paul was van rijke komaf en Émile leefde samen met zijn moeder in armoe – begrepen de jongens elkaar en deden ze alles samen: van zwemmen in idyllische meertjes tot verhuizen naar Parijs, tegen de wil van Pauls vader, die liever zag dat zijn zoon bleef werken in de door hem opgerichte bank. ‘Cézanne et moi’ vertelt het verhaal over deze vriendschap tussen de invloedrijke schilder en Nobelprijs-genomineerde schrijver tot de trieste breuk.

‘Cézanne et moi’ begint met een bezoek van Cézanne aan het imposante landhuis van Zola. Of dit bezoek echt plaats heeft gevonden, daar is geen (hard) bewijs van, maar net als haar inspiratiebron nam regisseur en scenarioschrijfster Danièle Thompson daar de dichterlijke vrijheid. De heren hebben elkaar al enige tijd niet gezien en er hangt een onmiskenbare spanning in de lucht. Uit de eerste fragmenten blijkt dat Cézanne het blijkbaar niet op heeft met Zola’s laatste werk, “L’Oeuvre”, maar voor de ware toedracht van hun onmin moet je toch de hele film kijken.

Thompson laat het verhaal vervolgens heen en weer springen in de tijd. We zien hoe de jongens elkaar (op clichématige wijze) ontmoeten en vriendschap sluiten, hoe ze als studenten door het leven gaan en hoe ze, ondanks hun verschillen, toch vrienden blijven. Cézanne is iemand die in een groep de aandacht naar zich toetrekt, een ongeleid projectiel, terwijl Zola bedaard en bescheiden is. En dan komt het succes voor de een, en blijft het uit voor de ander. Dat heeft al gauw zijn weerslag op de vriendschap. Voeg daar de rol van de vrouw – die in Thompsons versie van de geschiedenis met beide heren ooit het bed deelde – aan toe en zelfs als ‘Cézanne et moi’ een chronologisch verloop had, is het doodbloeden van de vriendschap te voorspellen.

Toch is ‘Cézanne et moi’ niet zonder merites: beide Guillaumes (Canet speelt Zola en Gallienne speelt Cézanne) zijn erg goed en de kleurrijke cinematografie is bijzonder aangenaam. Het scheelt waarschijnlijk ook dat er op veel plekken waar de gebeurtenissen zich écht hebben afgespeeld is gefilmd, het voegt een authenticiteit aan de film toe die uit de dialogen niet gehaald kan worden. Het scenario is namelijk te gelikt en te braaf. Alle vakjes van een biopic worden afgevinkt en hoewel dat ervoor zorgt dat ‘Cézanne et moi’ lekker wegkijkt – als een soapserie bijna – gaan de personages nooit dieper dan je van ze verwacht. Na twee uur hou je het gevoel over dat er, ondanks de inspanningen van Thompson (die deze film als haar roeping zag) en haar crew, meer in had gezeten. Maar óók dat je weer gauw eens een museum of boekhandel moet bezoeken, en dat is dan weer een pre.

Monica Meijer

Waardering: 3

Bioscooprelease: 29 december 2016
DVD-release: 27 maart 2017