De Multi Culti Story (2008)

Regie: Joost Ranzijn | 90 minuten | drama | Acteurs: Marrielle Woltring, Dionne Verwey, Babette Holtman, Fatma Genc, Samba Schutte, Rodney Meye, Saskia Kok, Jonna Voorendt, Anne van Veen, Astrid Stekelenburg, Janneke van Grinsven, Dagmar Geerlings, Vera Holland, Kaoutar Louza, Felicity van Stroe, Meral Yalcinkaya, Pia Latoya Vrede, Ouarda Bouzbib, Ebru Göktas, Farah Al Tamimi, Maarten Wansink, Henry Nap, Alex van Bergen

Regisseur Joost Ranzijn wilde met ‘The Multi Culti Story’ een beeld schetsen van de haat en nijd die er heerst tussen multiculturele jongeren in wijken zoals Utrecht Overvecht. Dat de film uiteindelijk een slap aftreksel is geworden van verhalen als ‘Romeo and Juliet’ en ‘West Side Story’ kan niet zijn bedoeling geweest zijn.

In ‘De Multi Culti Story’ strijden twee jeugdbendes om de macht in de Utrechtse wijk Overvecht. De ‘Whites’ zijn een groep racistische meiden die de fruitkraam van Marokkaanse buurtbewoners vernielen, voetballen afpakken van Turkse of Marokkaanse jongens en hoofddoeken bij vrouwen van hun hoofd trekken. De ‘Multies’ zijn het antwoord op deze racistische bende. Zij vernielen alles van iedereen die blank is. Ze stelen het volle winkelwagentje en de tas van een voorbijgangster om daar een feestje van te bouwen. De twee bendes ontmoeten elkaar regelmatig en dat gaat er niet al te vriendelijk aan toe. Als de voormalig bendeleidster Jenny verliefd wordt op Mohammed, lijken er grote problemen te ontstaan tussen de twee bendes die uit de hand dreigen te lopen.

Het is goed dat de problemen tussen racistische jongeren en allochtone jongeren eens in beeld worden gebracht maar Ranzijn had hier heel wat beters van kunnen maken dan deze mislukte, over-the-top filmmusical. Het verhaal is zo slecht neergezet dat het bijna pijn doet om ernaar te kijken. Er is totaal geen chemie tussen Jenny en Mohammed, die zo plotseling verliefd lijken te zijn geworden dat je dat als kijker echt niet kunt volgen. Als je een beeld wilt schetsen van de bendes in een wijk, moet dat wel realistisch blijven. Maar dat er messen getrokken worden en dat mensen niet meer normaal boodschappen kunnen doen, gaat de geloofwaardigheid echt te buiten. De plotselinge verandering van Jenny die eerst negatief staat tegenover haar taakstraf maar dan ineens lijkt te veranderen in het meisje dat de lieve vrede wil bewaren, lijkt ook uit het niets te komen. De kijker krijgt op geen enkele manier enige vorm van sympathie voor één van de hoofdrolspelers en wordt op geen enkele manier betrokken bij het verhaal.

Waarom van deze film een musical is gemaakt, is een groot raadsel. De spelers spelen, ondanks het slechte verhaal, niet slecht. Maar zingen kunnen ze geen van allen. En het is toch jammer dat je steeds weer geconfronteerd wordt met de slechte zangers en zangeressen, die de toch al kwalitatief niet zo sterke nummers, ten gehore brengen.

Het is jammer dat Ranzijn van deze film niet meer heeft weten te maken. Laat de muziek en het slechte gezang achterwege, trek wat meer tijd uit om de karakters beter neer te zetten en de liefde te laten opbloeien en maak het allemaal net iets minder extreem, dan had de film zeker een succes kunnen worden. Films over multiculturaliteit, racisme met een vleugje romantiek à la Romeo and Juliet, zijn altijd welkom, maar laat het dan niet meer dan een vleugje zijn!

Eveliene Sanders

Waardering: 1.5

Bioscooprelease: 15 januari 2009