De onverboden stad (2008)
Regie: Floris-Jan van Luyn | 58 minuten | documentaire
Hoe is het leven als je niet weet wat de dag van morgen brengt? Vlakbij het Plein van de Hemelse Vrede in Beijing is een wijk die stil heeft gestaan terwijl de rest van het land zich verder ontwikkeld heeft. De toekomst voor de mensen die hier wonen is onzeker. Filmmaker Floris-Jan van Luyn heeft hier, in de tijd dat hij als correspondent werkte voor het NRC-Handelsblad gewoond en kan als geen ander in beeld brengen wat hier leeft.
De bierverkoper in deze wijk wordt neergezet als een soort gids in deze documentaire. Hij gaat langs de huizen om bier te verkopen en zo komen we bij de mensen die in deze wijk wonen. De oude buren van Floris-Jan van Luyn vertellen aan hem over hen leven en hun toekomstplannen. De Chinezen zijn over het algemeen niet zo open tegen journalisten en praten niet graag voor de camera. Het is dan ook een groot voordeel dat ze Van Luyn al kennen, dit maakt het voor hen iets makkelijker om te praten, hoewel de onzekerheid van wat ze wel of niet kunnen zeggen voor de camera van hun gezichten is af te lezen.
De wijk dreigt gesloopt te worden vanwege nieuwbouw die verderop al gebouwd is en waarvoor het nodig is dat deze wijk verdwijnt. Waar de bewoners dan heen moeten, is nog een vraag. En of ze een ander huis wel kunnen betalen is ook onzeker. En zijn ze wel klaar om het vernieuwde China onder ogen te zien, of zijn ze te lang blijven hangen in hun oude vertrouwde wijk, die achtergebleven is van nieuwe ontwikkelingen? Ondanks deze onzekerheden zijn niet alle bewoners negatief over de toekomst. Ze zien het wel positief tegemoet.
Het mooie aan deze documentaire is dat we nu een beeld krijgen bij een gewone woonwijk in Beijing. Een wijk waar mensen wonen en leven en waar alles nog is zoals het vroeger was. Er is hier niets te zien van de hype rondom de Olympische Spelen of rondom het steeds meer toenemende toerisme naar de stad. Dit is het Beijing van de inwoners zelf, en het werd tijd dat we daar eens een beeld bij kregen en Floris-Jan van Luyn heeft dat op een prachtige manier gedaan.
Eveliene Sanders