De tien geboden – The Ten Commandments (2007)
Regie: Bill Boyce, John Stronach | 88 minuten | animatie, familie | Originele stemmencast: Ben Kingsley, Christian Slater, Alfred Molina, Elliott Gould, Kathleen Barr, Jeremy Birchell, Trevor Devall, Lorrie Dungey, Christopher Gaze, Nico Ghisi, Bruce Hopkins, Jane Mortifee, Colin Murdock, Michelle O’Brian, Billy Squire, Kitanou St. Germain, John Stronach, Lee Tockar, Eryn Wilson, Mark Wright | Nederlandse stemmencast: Arie Boomsma, Orlando Bottenblij, Job Redelaar, Ruben Lursen, Hymke de Vries, Stephan Holwarda
Matige, wat vlakke introductie in de Bijbelse geschiedenis, maar dan vooral bedoeld voor de allerkleinste kijkertjes. Jammer genoeg blijft de kwaliteit van de animatie ver achter bij de getalenteerde stemmencast. De verhalen uit Exodus, het tweede boek uit de Bijbel, zijn groots en meeslepend en lenen zich uitstekend voor een filmische versie. De gelijknamige versie van Cecil B. DeMille uit 1956 met Charlton Heston als Mozes en Yul Brenner als Ramses is een klassieker en er zijn, zowel daarvoor als daarna nog al van andere films over het leven van Mozes en de uittocht uit Egypte gemaakt. Niet in de laatste plaats de animatiefilm ‘The Prince of Egypt’ uit 1998, met Val Kilmer als Mozes en Ralph Fiennes als Ramses.
In deze versie is het Christian Slater die de stem van Mozes inspreekt en Alfred Molina die de rol van Ramses voor zijn rekening neemt. Aangevuld met Ben Kingsley als verteller en Elliott Gould als de stem van God, is het een aantal gerenommeerde acteurs die de belangrijkste rollen op zich neemt. En ze leveren ook prima prestaties, Slater voorop. Interessant is het wel om Gould, een karakteracteurs met een heel herkenbare stem en spreektrant, als de stem van God te horen. Hij doet het voortreffelijk.
Zoals gezegd laat de animatie zeer te wensen over. Hebben de makers zoveel budget uitgeven om prominente acteurs te contracteren, dat ze te weinig overhielden voor overtuigende tekeningen? Zelfs indrukwekkende en monumentale scènes, zoals de brandende braamstruik en de splijting van de Schelfzee (of Rietzee) vallen nauwelijks op, ondanks de meeslepende en dramatische muziek. De personages missen een levensvonk in hun ogen en de gezichten bewegen zich absoluut niet op een natuurlijke manier. Kleding is vaak een vormeloze zak, zonder de gelaagdheid en de plooien die van animatiefiguren realistische figuren maken. Af en toe lijken de beelden wel afkomstig uit een inmiddels allang verouderd computerspel en daarmee kun je vandaag de dag echt niet meer mee voor de dag komen. En dat is een groot manco, want daarmee komt de film vaak nauwelijks tot leven.
Een ander minpunt is dat de verteltoon en de dialogen zo versimpeld zijn, dat iets oudere kinderen en zeker volwassenen zich snel zullen gaan vervelen of ergeren. Werkelijk elke handeling wordt uitgelegd, zodat de makers in elk geval zeker weten dat iedereen gesnapt heeft wat ze bedoelen. De acteurs krijgen zodoende maar weinig uitdagend materiaal om mee te werken en daardoor valt hun inzet wel enigszins in het water. Dat de matige animatie en dialogen enorm afleidt van de inspirerende boodschap, is overduidelijk. Maar vooral kleine en niet al te kritische kinderen, die ook de primaire doelgroep lijkt te zijn geweest, zullen er ongetwijfeld met veel plezier naar kijken.
Hans Geurts