Dead Fish (2004)
Regie: Charley Stadler | 91 minuten | actie, drama, komedie, misdaad | Acteurs: Gary Oldman, Robert Carlyle, Elena Anaya, Jimi Mistry, Andrew Lee Potts, Billy Zane, Terence Stamp, Karel Roden
Kun je het aan een Duitse regisseur overlaten om een ’typisch Britse’ gangsterkomedie te maken? Volgens Charley Stadler wel. De Duitse cineast castte Engelse zwaargewichten als Gary Oldman, Terence Stamp en Robert Carlyle en liet hippe drum ’n bass dj’s de soundtrack in elkaar draaien. Londen dient als decor en voilà: een Britse film is geboren. Of toch niet?
In ‘Dead Fish’ draait het om Abe (Lee-Potts). De jongen werkt voor een koeriersbedrijf, maar ziet zijn saaie leventje ineens veranderen als blijkt dat zijn vriendin Mimi zwanger is. Na een ruzie verlaten de twee elkaar en loopt de sitiuatie compleet uit de hand. Abe’s telefoon wordt per ongeluk verwisseld met het mobieltje van de huurmoordenaar Lynch (Oldman). Het gevolg is dat Abe verstrikt raakt in een web van criminaliteit, ongelukkige persoonsverwisselingen en bizarre ongelukken. Hetzelfde geldt voor Lynch die ook heel wat groteske momenten te verwerken krijgt. Komt het ooit nog goed?
Al vanaf de eerste minuut is het duidelijk dat Stadler zijn inspiratie heeft gehaald uit klassieke gangsterfilms zoals de Britse Guy Ritchie die jaren geleden maakte. Titels als ‘Snatch’ en ‘Lock, Stock and Two Smoking Barrels’ dus. De kopieerzucht van de Duitse regisseur heeft een aardig filmpje opgeleverd, waar je op een regenachtig dagje veel plezier aan kunt beleven. Dat je het sterrenvehikel over twee jaar nog herinnert is onwaarschijnlijk. Daar zijn de personages te vlak en het verhaaltje te dun voor.
‘Dead Fish’ is een typische ‘style over substance’ film geworden. Stadler gebruikt mooie kleurtjes, een vlotte montage en degelijke acteurs om een flauw verhaal te vertellen. Helaas is juist de spil van het verhaal, Abe dus, het grootste manco van de film. De hoofdpersoon is nogal saai. Tussen de flamboyante personages die acteurs als Oldman, Misti, Stamp en Carlyle neerzetten, valt de bangelijke Abe nogal uit de toon. De Amerikaanse Lee-Potts mist charisma. Gelukkig compenseren de bekende koppen het zouteloze optreden van de Amerikaan.
Vooral Oldman is lekker bezig als perverse romanticus die de kost verdient met het omleggen van mensen. De leukste rol is echter gereserveerd voor de hyperactieve Carlyle die als vuilbekkende gangster helemaal los gaat met foute one liners. Helaas raakt de stroom aan slimme dialogen snel opgedroogd, zodat de grapdichtheid snel inkakt. Wat overblijft zijn een hoop visuele grappen die, op een enkeling na, behoorlijk melig zijn. Bekende kost.
Krampachtig probeert ‘Dead Fish’ campy en cult te zijn door met vreemde grappen en karikaturale karakters op de proppen te komen. Soms lukt dat prima, maar even vaak faalt de aanpak van Stadler. ‘Dead Fish’ doet te hard z’n best om Brits te zijn. Dat lukt niet, want daarvoor mist de film stijl en authenticiteit. Heb je echter zin in een rariteitenkabinet vol cartoony personages, lompe grappen en lome drum ’n base dan zit je goed bij deze film.
Frank v.d. Ven