Doorbijten – Neshani (2008)

Regie: Fereydoun Hasanpour | 85 minuten | drama | Acteurs: Saeed Honarvar, Reza Attaran, Fatemeh Sadeghi, Marziyeh Bordbar

‘Doorbijten’ (‘Token’) is een Iranese low-budget productie die geselecteerd is voor Cinekid filmfestival 2008. ‘Waarom?’ vraag je jezelf na een klein anderhalf uur af. ‘Doorbijten’ is ongetwijfeld bedoeld voor een jonger publiek, maar zal voor kinderen nou niet bepaald een vermakelijke voorstelling zijn. De film schiet, wat zijn doelgroep betreft, ernstig tekort in een aantal belangrijke aspecten die een kinderfilm vaak zo leuk maken: avontuur, spanning en humor.

Ali is een bijdehante jongen van ongeveer 12 jaar en leeft in een weeshuis in Teheran. Hij heeft het er prima naar zijn zin en heeft geen flauw benul van het feit dat zijn ouders nog ergens op de aardbol rondlopen. Als hij ontdekt dat zijn vader nog leeft, vertrekt hij met de noorderzon… op zoek naar zijn familie. Ali wil dolgraag bij zijn familie wonen, maar de omstandigheden maken het voor hen niet eenvoudig om hun jonge familielid weer tot zich te nemen.

‘Doorbijten’ heeft allereerst een tamelijk somber verhaal, zeker voor een kinderfilm. Dat zit hem met name in het thema van de film: het verhaal draait namelijk om de problemen die Ali ondervindt om bij zijn familie te kunnen verblijven. Nu niet bepaald een vrolijk thema. Daarnaast wordt het ook nog eens verschrikkelijk uitgemolken, met als gevolg dat ‘Doorbijten’ ook nog eens bijzonder langdradig en duf wordt. Naast de familieproblematiek gebeurt er haast niets. Ook wat betreft de personages niet, dat blijven toch vooral vlakke karakters.

Een ander punt waarin ‘Doorbijten’ jammerlijk ten onder gaat is het overbrengen van emoties. De film bevat een aantal scènes waar de kijker best een beetje geroerd had mogen zijn. Dat gebeurt echter niet. Nee, de film brengt ons eerder in een slaapverwekkende, stoïcijnse toestand, waaruit we gauw hopen te ontwaken.

Het moge duidelijk zijn dat deze speelfilm zowel voor zijn jonge doelgroep als voor de wat oudere kijker geen aanrader is. Het meest positieve aan deze productie is nog dat hij waarschijnlijk met de beste bedoelingen is gemaakt, ook al is daar niet veel van te zien. Het schort deze film voornamelijk aan een boeiend verhaal. Daarnaast weet de film bij de kijker geen enkele emotie los te maken, nog een kwalijke zaak. Het zal niet eenvoudig zijn om het steeds weer terugkerende beeld van het nukkige hoofd van oom Reza in de binnenspiegel uit je grijze massa te verbannen, maar probeer ‘Doorbijten’ desondanks vooral snel te vergeten…

Arian Schouten