Dorm – Dek hor (2006)

Regie: Songyos Sugmakanan | 110 minuten | drama, horror | Acteurs: Chalee Trairat, Jintara Sugapat, Siranath Jianthavorn, Suttipong Tudpittakul, Nipawan Taweepornsawan, Jirat Sukchaloen

De Thaise film ‘Dorm’ verspilt nauwelijks tijd om zijn karakters te introduceren maar lanceert de kijker meteen middenin het verhaal.

Chatree wordt midden in een schooljaar door zijn ouders gedwongen naar een kostschool te gaan. Dat hij daar niet blij mee is, is een understatement. Hij voelt zich verstoten en het kille afscheid van zijn ouders is alleen maar meer bewijs dat hij gelijk heeft. De reden van zijn ouders’ beslissing is ook niet duidelijk: Chatree haalt goede cijfers op school, is niet lastig, maar voor zijn veeleisende vader is dat niet genoeg. De slaapzaal waar Chatree terechtkomt is groot, geen wonder dat het arme kind zich er niet thuisvoelt. Op de eerste avond wordt Chatree al opgenomen in een groepje dat hem inwijdt over de spookverschijnselen van de school. Er is een meisje dat zich op heeft gehangen, na autopsie bleek dat ze vier maanden zwanger was; een jongetje heeft zichzelf verdronken in het zwembad, daarom wordt er momenteel een nieuw zwembad gebouwd; het hoofd van hun slaapzaal, mevrouw Pranee, luistert regelmatig naar melancholische muziek, daarbij in haar bureaulade starend en zachtjes huilend… De spookverhalen zijn redelijk effectief, zowel voor Chatree als voor de kijker. Wanneer hij ’s nachts naar de wc moet, word je net als hij door angst verlamd, want was er niet een geestesverschijning wanneer de honden huilden…? Wanneer de arme Chatree ’s ochtends wakker wordt en je ziet dat hij in zijn bed geplast heeft, voel je oprecht met hem mee, zeker wanneer hij het onderwerp van spot en hoongelach wordt. Lange tijd heeft de kijker dan ook het gevoel dat het allemaal hersenspinselen van Chatree zijn, aangewakkerd door de spookverhalen van zijn klasgenoten.

Halverwege de film verandert de toonzetting, en opzettelijk of niet, het verrast de kijker wel. Daardoor is ‘Dorm’ zeker niet de zoveelste Aziatische horrorfilm, sterker nog, er is nauwelijks sprake van horror. Hoewel het thema geesten en spoken een belangrijke rol speelt, zie je hier niet de zo uitgekauwde bleke kindjes met zwart haar. De film kan beter getypeerd worden als drama, want uiteindelijk is het een hartverwarmende film over een grensoverschrijdende vriendschap en de moeilijke weg naar volwassenheid.

De acteerprestaties zijn uitstekend, Songyos Sugmakanan weet het beste uit zijn voornamelijk jonge cast te halen. Vooral Chalee Trairut laat zien wat hij aan acteertalent in huis heeft, hij draagt bijna de hele film op zijn smalle schouders, wat geen gemakkelijke opgave is. Niet alleen moet hij de angst en eenzaamheid weergeven, ook zijn teleurstelling en woede ten opzichte van zijn vader. Het dilemma waar hij voor staat als hij zijn vader weer telefonisch te woord moet staan, terwijl hij dat helemaal niet wil, is perfect uitgebeeld. Wat dan wel weer jammer is, is dat er niet veel aandacht is geschonken aan de continuïteit: het kapsel van Chatree, waar in het begin van de film veel nadruk op gelegd wordt door zijn bezoek aan de kapper te tonen voor hij naar de kostschool kan, wijzigt van scène tot scène en soms zelfs in een scène. Dit heeft tot gevolg dat de kijker afgeleid wordt en de gebeurtenissen op het scherm niet meer nauwkeurig volgt. Ook schuwt de regisseur niet om cliché stijlmiddelen in te zetten, zoals het spookachtige “blijven hangen” van een vaak gedraaide elpee. Ondanks deze kleine minpuntjes is ‘Dorm’ toch een prima film, die ondanks het etiket ‘spookfilm’ ook niet “Aziatische horror”-fans aan zal spreken.

Monica Meijer