Duane Hopwood (2005)
Regie: Matt Mulhern | 85 minuten | drama, komedie | Acteurs: David Schwimmer, Janeane Garofalo, Judah Friedlander, Susan Lynch, Dick Cavett, Steve Schirripa, Jerry Grayson, Bill Buell, John Krasinski, Ramya Pratt, Rachel Covey, Brian Tarantina, Irma St. Paule, Isiah Whitlock Jr., Lenny Venito, Bernie McInerney, Mia Dillon, Jim Fyfe, Chance Kelly, Jeffrey V. Thompson, Josh Flitter, Sayra Player, Vincent Riviezzo, Marty Dunn, Jama Williamson, Pauline Tully, Daisy Ang, Joan Griffith, Lou Bottino, Joseph J. Greenberg, Maire Ni Rochain
Het is bijna onmogelijk om een recensie te schrijven over een film met David Schwimmer, zonder te noemen dat hij vooral bekend is als Ross Geller uit de immens populaire tv-serie ‘Friends’. Zoals met zoveel acteurs in tv-series heeft ook Schwimmer te kampen met het karakter-syndroom, het is voor het publiek moeilijk om de acteurs los te zien van het personage dat bijna dagelijks de huiskamer in komt. Eerdere rollen van Schwimmer faalden, ‘Kissing a Fool’ en ‘The Pallbearer’ haalden nergens het niveau dat hij ongetwijfeld voor ogen had. Hoewel zijn rol in ‘Band of Brothers’ en zijn vertolking van Melman, de hypochondrische giraffe uit ‘Madagascar’ wel succesvol waren, staat Schwimmer bij het grote publiek toch vooral bekend als een acteur die niet veel meer kan dan goofy types spelen.
Met ‘Duane Hopwood’ bewijst hij echter het tegendeel. Schwimmer zet hier een zeer geloofwaardige rol neer als alcoholist, vader en ex-man. Hij houdt van zijn kinderen, hij houdt nog steeds van zijn ex-vrouw en is in essentie ook een goede vader, maar door zijn alcoholisme zet hij alles op het spel. Janeane Garofalo speelt zijn ex-vrouw Linda; omdat ze bijna de hele film een wollen muts draagt, is ze vrijwel onherkenbaar. Als Duane door een agent dronken achter het stuur gevonden wordt, met zijn slapende dochtertje op de achterbank, is voor Linda de maat vol en stapt ze naar de rechter.
‘Duane Hopwood’ is een bijzonder realistische film geworden. De personages zijn doodnormaal en de film lijkt uit het leven gegrepen. Er wordt een natuurgetrouw beeld geschetst van het leven van een dronkaard, hij is niet zielig, niet grappig, en wordt zeker niet karikaturaal geportretteerd. De kijker leeft met zijn verdriet mee en voelt sympathie voor hem, zelfs in de scènes waarin hij een stap te ver gaat. Ook de overige rollen zijn goed ingevuld. Garofalo maakt van Linda geen bitch die de kinderen van hun vader afpakt, maar een zorgzame moeder die inziet dat het het beste is voor de meisjes. De paar vrienden die Duane heeft zijn ook geen eendimensionale personages, maar mensen van vlees en bloed. De twee buren, Fred (Dick Cavett) en Wally (Bill Buell), twee homoseksuelen, kennen Duane’s levensverhaal en proberen hem op te beuren door hem uit te nodigen voor Thanksgiving. Onbedoeld grappig is het feit dat de twee aan Jay en Silent Bob (uit de Kevin Smith films) doen denken, omdat Wally de hele film niets zegt en ze altijd samen in een scène verschijnen. Dan is er nog Anthony, een collega, die ervan droomt stand-up-komediant te worden, en die bij hem intrekt. Anthony wordt gespeeld door Judah Friedlander, en zijn optreden in de film is meerdere malen goed voor een (glim)lach. Susan Lynch, die de nieuwe vriendin van Duane speelt, is helaas niet zo vaak in beeld, begrijpelijk, omdat de focus niet op hun relatie ligt, maar haar interactie met Schwimmer is erg goed. Ook de kinderen van Duane en Linda, Mary (Ramya Pratt) en Kate (Rachel Covey) acteren prima.
Het tempo van de film is traag en het onderwerp is niet vrolijk, maar de film heeft wel impact. ‘Duane Hopwood’ is een film die op twee manieren kan eindigen: de ‘Leaving Las Vegas’ wijze, of de ‘eind goed, al goed’ manier. De richting waarvoor regisseur Matt Mulherrn heeft gekozen is de juiste en past mooi in het plaatje. De film werd officieel geselecteerd voor het Sundance Film Festival in 2005. Goed voor een lach en een traan. Aanrader!
Monica Meijer