Erin Brockovich (2000)

Regie: Steven Soderbergh | 130 minuten | drama, biografie | Acteurs: Julia Roberts, Albert Finney, David Brisbin, Dawn Didawick, Valente Rodriguez, Conchata Ferrell, George Rocky Sullivan, Pat Skipper, Jack Gill, Irene Olga López, Emily Marks, Julie Marks, Scotty Leavenworth, Gemmenne de la Peña, Erin Brockovich-Ellis, Adilah Barnes, Irina V. Passmoore, Aaron Eckhart, Ron Altomare, Charles John Bukey, Marg Helgenberger, Randy Lowell, Jamie Harrold, Sarah Ashley, Scarlett Pomers, T.J. Thyne, Joe Chrest, Meredith Zinner, Michael Harney, William Lucking, Mimi Kennedy, Scott Sowers, Cherry Jones, Kristina Malota, Wade Williams, Cordelia Richards, Ashley Pimental, Brittany Pimental, Tracey Walter, Larry Martinez, Judge LeRoy A. Simmons, Don Snell, Michael Shamberg, Gina Gallego, Peter Coyote, Veanne Cox

Aardig op feiten gebaseerd drama zonder al veel bijzondere momenten, die desondanks het niveau van de gemiddelde tv-film van de week weet te overstijgen. Dit is voornamelijk te danken aan de heldere regie van Steven Soderbergh, het acteerwerk van – met name – Roberts en Finney, de warme cameravoering en de fijne muziek van Thomas Newman. Dit compenseert in ruime mate het recht-toe-recht aan scenario, dat slechts een enkele keer van gebaande paden afwijkt. De film is ontegenzeggelijk de film van Roberts geworden. Op het eerste gezicht lijkt haar personage een stereotiepe “white trash” vrouw te zijn, met drie kinderen van twee verschillende vaders, grofgebekt en met ultrakorte rokjes en een duizelingwekkend decolleté, maar het is Roberts’ verdienste dat ze er een geloofwaardige vrouw van weet te maken. De film begint voor haar met tegenslag op tegenslag als Erin aangereden wordt door een auto en ze de rechtszaak verliest omdat haar karakter in twijfel wordt getrokken (niet bepaald geholpen door haar outfit en taalgebruik). Ze weet haar advocaat Ed Masrey (Albert Finney) over te halen haar een baantje te geven op zijn kantoor.

Daar komt ze op het spoor van een groot schandaal, als ze dieper in een onroerend-goed kwestie duikt en met Donna Jensen (Marg Helgenberger) gaat praten. Deze vrouw heeft kanker gekregen en ook haar man en kinderen zijn ziek geworden. Een nabijgelegen concern Pacific Gas & Electra (PG&E) wil hun huis kopen – maar heeft ook de dokterskosten betaald. Erin vindt dit vreemd en gaat de zaak onderzoeken. Al gauw blijken nog veel meer mensen ziek te zijn en hun verhalen zijn – zeker met de wetenschap dat dit echt gebeurd is – schokkend en ontroerend, zonder sentimenteel te worden. Roberts weet de gedrevenheid en de charme van Erin mooi uit te beelden, zodat de kijker zelfs begrip heeft als haar kinderen haar aanwezigheid beginnen te missen, evenals haar buurman/oppas/nieuwe geliefde George. Deze wordt als een ruige biker met een gouden hart gespeeld door een bijna onherkenbaar behaarde Aaron Eckhart.

Ondanks de schandalige praktijken van PG&E en de tactieken die ze toepassen om de zaak te vertragen of te saboteren, zijn er ook grappige momenten, met name in de woordenwisselingen tussen Roberts en Finney. Voor het evenwicht was het nog leuker geweest als Finney meer one-liners had gekregen in plaats van exclusief bij Roberts.  Julia Roberts won voor ‘Erin Brockovich’ een Oscar voor beste actrice, wat zeker niet onterecht was – ondanks commentaar dat het meer met haar push-up beha’s te maken zou hebben dan met haar acteerwerk. Ook regisseur Soderbergh was genomineerd en won dat jaar ook een gouden beeldje, maar dan wel voor het veel betere ‘Traffic’. Albert Finney viel wederom buiten de boot, met al zijn vijfde Oscar-nominatie zonder er eentje te winnen.  Leuk detail: Als Roberts met haar kinderen in een restaurant gaan eten in het eerste kwart van de film, let dan op de serveerster. Dit is de echte Erin Brockovich die hier een cameo heeft.

Hans Geurts

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 27 april 2000