Fear Me Not – Den du frygter (2008)

Regie: Kristian Levring | 95 minuten | drama | Acteurs: Ulrich Thomsen, Paprika Steen, Lars Brygmann, Bjarne Henriksen, Emma Sehested Høeg, Stine Stengade, Bodil Udsen

Denemarken heeft 5 miljoen inwoners en is daarmee drie keer zo klein als Nederland. In filmland zijn ze drie keer zo groot en dat komt natuurlijk vooral door Lars von Trier, die gemakkelijk tot de belangrijkste regisseurs van hedendaagse cinema gerekend mag worden. Zijn Dogma manifest inspireerde vele filmmakers, waaronder ook zijn landgenoot Thomas Vinterberg, die in 1998 de wereld versteld deed staan met zijn ‘Festen’, dat weer de doorbraak van Ulrich Thomsen betekende, die de hoofdrol speelt in ‘Fear Me Not’, waarin hij ook Paprika Steen, zijn zus uit ‘Festen’ weer treft, hier als zijn vrouw.

Thomsen is momenteel een van bekendste Deense acteurs en is een goeie, die vele gezichten kan laten zien. In ‘Adam’s Apples’ (2005) bijvoorbeeld, overtuigt hij als onderkoelde neonazi. Deze film werd geschreven en geregisseerd door Anders Thomas Jensen, die ook weer het script schreef voor ‘Fear Me Not’. Afijn, u begrijpt, het is allemaal ouwe jongens krentenbrood in de Deense scene.

‘Fear Me Not’ is geen uitschieter. In filmische kwaliteit voldoet hij aan de Deense standaard en qua landschapsbeelden is het een plaatje en een regelrechte promotie voor het land. Het verhaal is interessant en doet haast vermoeden dat dit iets is dat in werkelijkheid heeft plaatsgevonden. En het is best eng om te zien wat een mens zichzelf aan kan praten en tot wat voor donkere gedachten en vervreemdende handelingen iemand in staat blijkt te zijn. Kennelijk zit er in elke man (elk mens?) een Jekyll en een Hyde, waarbij de donkere kant in je gezicht ontploft als je niet oppast. En het erge is, dat veel van het gedachtegoed van mr. Hyde als redelijk normaal wordt gezien. De vraag is hier dan ook: wanneer wordt assertiviteit agressiviteit en wat is daar voor nodig?

Daar krijgen we wel een beetje antwoord op, maar de film ontpopt zich meer als drama dan als thriller. Eigenlijk houden de gebeurtenissen iets te veel het smaakje van een soort uitvergrote midlife crisis en loopt het niet zo uit de hand als je zou verwachten, of zou willen. Het is te subtiel. Dat heeft te maken met de focus, die meer ligt op de psychologische ontwikkeling dan op de opbouw van spanning. Een voorbeeld:

Wanneer Mikael zich terugtrekt in zijn ouderlijk huis, waar niemand meer woont, ontmoet hij zijn oude ‘vrienden’. Uit die ontmoeting blijkt dat Mikael een beetje het pispaaltje was in het groepje. Interessant. Maar er wordt niets mee gedaan. Terwijl zijn medicijnen hem een aan agressie grenzend zelfvertrouwen hebben gegeven, gebeurt er niets, hij dient hen niet eens van repliek. Dit roept toch op zijn minst om een ludieke wraakactie.

‘Fear Me Not’ scoort punten als het gaat om de mooie beelden, het redelijk boeiende verhaal, waarmee de acteurs wel uit de voeten kunnen, maar laat ook kansen liggen. Echt bang worden we inderdaad niet en dat is eigenlijk jammer.

Arjen Dijkstra