Fifty Shades Freed (2018)

Recensie Fifty Shades Freed CinemagazineRegie: James Foley | 105 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Dakota Johnson, Jamie Dornan, Eric Johnson, Eloise Mumford, Rita Ora, Luke Grimes, Victor Rasuk, Max Martini, Jennifer Ehle, Marcia Gay Harden, Bruce Altman, Arielle Kebbel, Callum Keith Rennie, Robinne Lee, Brant Daugherty, Andrew Airlie, Amy Price-Francis, Fay Masterson

Schrijfster E.L. James is er steenrijk mee geworden, de ‘Fifty Shades of Grey’-reeks. Al had de Britse dat zelf nooit verwacht. De erotische trilogie is volgens James een reflectie van haar eigen midlife crisis, maar dan sterk uitvergroot. “Al mijn fantasieën zitten erin, en dat is het.” Honderdduizenden vrouwen over de hele wereld herkenden die fantasieën, want de ‘Fifty Shades’-boeken gingen als warme broodjes over de toonbank. Na het afronden van de trilogie, geschreven vanuit het perspectief van het vrouwelijke hoofdpersonage Anastasia Steele, besloot ze de verhalen opnieuw uit te brengen, maar dan gezien vanuit het oogpunt van haar mannelijke tegenspeler, Christian Grey. Uiteraard moest er ook een filmversie komen, en hoewel ‘Fifty Shades of Grey’ (2015) compleet werd neergesabeld door de internationale filmpers, wist het (voornamelijk vrouwelijke) publiek de bioscoopzaal massaal te vinden. De eerste film uit de trilogie leverde dan ook 571 miljoen dollar op. De tweede film, ‘Fifty Shades Darker’ (2017) deed daar nog eens 381 miljoen dollar bovenop. Want ook al stelt het verhaal bitter weinig voor en zijn de erotische scènes lang niet zo opwindend of ‘kinky’ als waarschijnlijk de bedoeling is, laten de fans zich maar wat graag verleiden door een stel mooie mensen die in een weelderige omgeving om elkaar heen dralen en om de haverklap met elkaar de koffer induiken.

Waar de eerste twee films al weinig om het lijf (!) hadden, is het slot van de trilogie, ‘Fifty Shades Freed’ (2018) zo mogelijk nog saaier. In een snelle montage zien we dat Anastasia (Dakota Johnson) en Christian (Jamie Dornan) een sprookjeshuwelijksdag hebben gehad; in een al even vluchtige volgende scène zien we ze aan de zonovergoten Côte d’Azur genieten van hun huwelijksreis. Uiteraard zijn ze met een van Christians privéjets erheen gevlogen. Er lijkt geen vuiltje aan de lucht, totdat blijkt dat er is ingebroken in de luxueuze villa van de Greys. Eerder terug in Seattle dan gepland, gaat Ana maar weer aan het werk. Zonder dat ze ook maar iets heeft hoeven doen, heeft de uitgeverij waar ze werkt haar gepromoveerd. Allicht heeft dat te maken met het feit dat haar voormalige baas Jack Hyde (Eric Johnson, in een karikaturale slechterikenrol) in het vorige deel ontslagen werd omdat hij zijn handen niet thuis kon houden. Christian heeft liever niet dat Ana werkt, maar zijn vrouw laat zich niet zomaar meer vertellen wat ze wel of niet mag doen. Dat komt haar duur te staan, want als Christian voor zaken aan de andere kant van het land is en zij tegen zijn wens in gewoon uitgaat met haar vriendin, wordt ze bij thuiskomst overmeesterd door Jack. Gelukkig staan haar twee bodyguards paraat om haar te redden, maar Jack laat zich niet zomaar afschepen. Intussen lijkt Ana’s kinderwens tussen haar en Christian in te staan; hij is vooralsnog niet bereid haar te delen, zelfs niet met hun eigen vlees en bloed.

‘Fifty Shades Freed’ kent een handjevol intriges die zo slecht uitgewerkt zijn dat ze amper intrigeren. Jack Hyde probeert enkele keren Ana aan te vallen, maar wordt met evenveel gemak aan de kant geschoven. De huwelijkse spanningen omtrent háár kinderwens stellen bar weinig voor. De back story die we krijgen omtrent Christian is marginaal en niet interessant. Als de seksscènes dan nog opwindend waren… Maar helaas. Alles wordt heel plichtmatig afgewerkt. Christian heeft steeds minder behoefte aan zijn ‘Play Room’ met BDSM-attributen en opteert voor het bravere werk. Een scène in een vakantiehuis in Aspen, waar het stel met vrienden verblijft en waar een slapeloze nacht wordt opgevrolijkt met een bak vanille-ijs, komt nog het meest in de buurt van pikant. Dakota Johnson probeert er nog wat van te maken door een vleugje humor toe te voegen aan haar rol, maar Jamie Dornan lijkt voornamelijk gespannen; alsof hij geen enkel plezier heeft in zijn werk. Van chemie tussen de twee is amper sprake, terwijl dat toch een cruciaal aspect moet zijn in een film als deze. Aan mooie mensen alleen heb je niet genoeg; we moeten de vonken van het scherm zien afspringen. Maar dat is hier absoluut niet het geval. Het doet bovendien pijn om een geweldige actrice als Marcia Gay Harden – een vrouw die een Oscar op de schouw heeft staan voor haar bijrol in ‘Pollock’ (2000) en een nominatie verdiende voor haar bijdrage in het fantastische ‘Mystic River’ (2003) – hier te zien wegkwijnen in een piepklein rolletje als moeder Grey…

Wat we wel zien zijn commercial-achtige settings: de snelste auto’s, duurste huizen, strakste interieurs, weelderigste kleding en alles spiegelglad gemonteerd. Mooie mensen die zich onderdompelen in de grootste rijkdom: oppervlakkigheid ten top. Een verhaal dat niet alleen ongeloofwaardig is, maar ook flinterdun en dodelijk saai. Momenten die spannend of opwindend zouden moeten zijn, zijn dat niet. De twee hoofdrolspelers hebben nauwelijks chemie en met name Dornan straalt geen enkele passie uit. Regisseur James Foley maakte ooit topfilms als ‘At Close Range’ (1986) en ‘Glengarry Glen Ross’ (1992), maar verkwanselt hier zijn reputatie met een zouteloos niemendalletje. Gelukkig maar dat de trilogie nu eindelijk ten einde is.

Patricia Smagge

Waardering: 1.5

Bioscooprelease: 8 februari 201
DVD-, blu-ray- en 4K UHD-release: 6 juni 2018