Hell Ride (2008)

Regie: Larry Bishop | 84 minuten | actie, erotiek, avontuur, misdaad | Acteurs: Larry Bishop, Michael Madsen, Eric Balfour, Vinnie Jones, Leonor Varela, Michael Beach, Laura Cayouette, Julia Jones, Francesco Quinn, Cassandra Hepburn, David Grieco, Dean Delray, Michael Macecsko, Tracy Phillips, David Carradine

De samenvatting van ‘Hell Ride’, de slogan “bikes, babes, and blood” op de dvd, en een cast met namen als Michael Madsen, Dennis Hopper en David Carradine, zouden toch garant moeten staan voor lekker foute pulp vol opwindende actie, (half)naakte dames, en humor. Jammer genoeg missen enkele belangrijke ingrediënten, te weten de actie en de humor. Jawel, er wordt genoeg op motoren gereden, gevochten, en gemoord, maar het komt maar zelden voor dat deze momenten voor vaart of opwinding (of shock) zorgen. De momenten lijken eerder te bestaan omdat ze in het script vereist worden, en er bijvoorbeeld al vijf minuten niets interessants is gebeurd. Het is als een Japanse “pink”-erotiekfilm, waarin er om de tien minuten een seksscène aanwezig moet zijn, zodat de toeschouwer die halverwege de desbetreffende bioscoop komt binnengewandeld snel krijgt wat hij wil zien. In ‘Hell Ride’ gebeurt hetzelfde: met de seks/het naakt, en de actie. Ineens komt er dan een groep halfnaakte vrouwen voorbijgelopen in een bar, of wordt er weer eens iemand door zijn hoofd geschoten of in elkaar geslagen om de dreigende verveling te doorbreken. En die verveling zal zeker optreden bij de kijker. Want de plot is oersaai, de personages zo plat als een dubbeltje, het acteerwerk van met name hoofdrolspeler Bishop abominabel, en wat misschien nog het ergste is: de dialogen zijn tenenkrommend.

Quentin Tarantino mag dan zijn naam aan de film hebben verbonden, maar dit betekent niet dat de kijker soortgelijke vlotte, gevatte dialoog kan verwachten als bij deze filmmaker. Dit lijkt maker Bishop echter wel na te streven. De manier waarop de regisseur de schijnbaar argeloze, nietszeggende, maar zeer komische dialogen van Tarantino probeert te imiteren is bijna schattig te noemen als het niet zo stomvervelend zou zijn. Om de “grappen” flauw te noemen is het understatement van het jaar. Idiote alliteratie of debiele woordgrapjes en ronduit onzinnige dialoog (“We ontmoeten de 666’ers op route 66, om 6 uur. – ga je het nu ook 6 keer zeggen? Behandel me niet als een 6-jarige…”; “Ik ben een uil” [wanneer Madsen in een leeg bierflesje blaast]) zijn eerder regel dan uitzondering. Het ultieme voorbeeld van stupiditeit is de woordenwisseling tussen Bishop en zijn ietwat bronstige vriendin. Bepaalde delen van haar lichaam staan in vuur en vlam, en ze moet geblust worden door een brandweerman met een brandweerslang. Waarop hij zegt dat hij misschien wel andere brandjes gaat blussen, en zij weer antwoordt met een andere brand- of vuurreferentie. En het gaat maar door, tot het lachwekkende aan toe. Kennelijk vindt Bishop zijn verwijzing naar seksuele daden zo slim of geestig dat hij er geen genoeg van krijgt en het tot in den treuren wil uitmelken, misschien denkend dat het daardoor steeds leuker wordt. Het tegendeel is waar.

De film lijkt een voortzetting van het Grindhouse-thema van Quentin Tarantino en Robert Rodriguez, maar waar de films van dit tweetal op zijn minst interessante actie en humor hadden, en een eigen stijl, is ‘Hell Ride’ een “wannabe” en een slecht aftreksel van (veel) betere films. De eye-candy-factor van de vrouwen kan echter niet overschat worden, vooropgesteld dat de kijker niets heeft tegen siliconenborsten. Het is alsof Bishop de complete modellenbestanden van de Playboy en Penthouse heeft geplunderd en in zijn film heeft gestopt. Verder is het heel even leuk om Dennis Hopper weer als een “Easy Rider” op een motor te zien stappen en Madsen doet het nooit onaardig als lichtelijk psychopathische moordenaar – ook al werkt zijn personage vaker wél op de zenuwen dan niet. Ook is de score, bestaande uit ouderwetse bikerfilmmuziek en een tamelijk afgezaagd Leone-Desperado-thema, soms wel sfeervol. Maar dit alles kan deze film geenszins redden. ‘Hell Ride’ is en blijft geforceerde pulp van de onderste plank.

Bart Rietvink